در ادبیات عرفانی، واژه ی عشق اغلب به معنای محبت شدید به کار می رود. عشق کششی از عاشق به سوی معشوق است. حقیقت حب الهی شعله ایست در دل که از جذب کردن حضرت حق عبد را به سوی خود و انجذاب و مجذوب شدن عبد به سوی حضرت حق نشأت می گیرد. در پایان این راه، عشق و عاشق هر دو در معشوق، عقل و عاقل در معقول و علم و عالم در معلوم، فانی می شود؛ فقط خدا می ماند و بس. اگر عاشق تمام تعینات خود را ببازد، خود تبدیل به عشق می گردد؛ عشق متبلور...

طبق بسیاری از منابع موثّق تاریخی شیعه و تواریخ اهل سنّت، خلیفه دوم، صبح روز بیست و ششم ماه ذی الحجه، به دست پیروز نهاوندی که غلامی ایرانی ملقّب به ابولؤلؤ بود، در مسجد النّبی مورد ضربات خنجر قرار گرفت و همان روز یا چند روز بعد درگذشت. اغلب علمای متقدّم شیعه مثل شیخ مفید(ره)، بر اینکه تاریخ مرگ عمر در ماه ذی الحجه است نه ربیع الاول، تأکید دارند. ابن ادریس حلّی(صاحب سرائر) درباره­ی تاریخ نهم ربیع می گوید: هر کس بپندارد عمر در تاریخ نهم ربیع کشته شده، به اجماع صاحبان کتب تاریخ، در اشتباه است.

مراسمی که در روز نهم ربیع الاوّل، عدّه ای به گمان اینکه خلیفه دوم در آن روز کشته شده است، به قصد ابراز ارادت به اهل بیت(ع) و تبرّی از دشمنان ایشان و با توجّه به ظلم هایی که عمر به دختر بزرگوار پیامبر(ص) کرد، برگزار می کنند، به لحاظ های متعدّد جای تأمّل و نقد دارد؛ زیرا در عین اهمیّت بسیار تبرّی، از یک سو بررسی های تاریخی نشان می دهد که مرگ عمر در ماه ذی الحجه بوده نه ربیع الاوّل، و از سوی دیگر، سند روایات رفع القلم که ناظر بر این ایّام مطرح می شود؛ ضعیف و از نظر قواعد حدیثی، در پایین ترین درجه ی اعتبار قرار دارد و از دیگر سو ..  

روز بیست و چهار ذی الحجّه روزی است که رسول خدا صلّی الله علیه و آله با نصارای نجران مباهله کردند. این روز روز بسیار شریفی است و در آن چند عمل وارد است: اوّل غسل؛ دوم روزه؛ سوم خواندن دعای مباهله که شبیه دعای سحر ماه رمضان است و دعای بسیار ارزشمندی است. ...

روز عید یعنی روز عود و بازگشت از مجاز به حقیقت، از ظاهر به باطن، از غفلت به ذکر، از معصیت به طاعت، از زندگی طبیعی به حیات طیبه ی انسانی و نهایتاً از ماسوی الله به الله، که انا لله و انا الیه راجعون. این رجعت و عود به اصل، به راستی عید است.  

یکی از آثار ذکر، رهیدن از لذایذ طبیعی و مادی است. لذایذ طبیعی برای کسانی که واقعاً لذایذ بلندتر و بزرگتر را نچشیده باشند، جذّاب است. اگر کسی لذایذ معنوی را تجربه کند، دیگر لذایذ طبیعی قدرت به دام انداختن او را نخواهند داشت؛ یعنی اگر کسی چشمش به جمال دل آرای پروردگارش روشن شود و جمال الهی را ببیند، دیگر صاحب جمالان این دنیا در برابر جمال الهی، رنگ می بازند...    

همه ی کاستی ها و ناقصی ها از ضعف باور است. همه ی اذکار و عبادات هم برای ایجاد باور است. با اذکار و عبادات انسان به خود تلقین می کند و با تکرار و تلقین، باور و یقین ایجاد می شود. تلقین آنقدر شریف است که حتّی به مرده هم هنگام دفن تلقین می خوانند و وقتی تلقین خواندند نکیر و منکر می گویند: کار او درست شد؛ پس چرا تا آدم زنده است به خود تلقین نخواند.  

عصمت صفتی است که در تحقق نقش انبیاء، جایگاهی کلیدی دارد. عصمت به معنای مصونیت تمام و مطلق، در برابر معاصی است. به تعبیر دیگر، عصمت ملکه نفسانی قدرتمندی است که همواره در وجود انسان معصوم، حضور و ظهور دارد و هیچ نیرویی همچون غضب، شهوت و.... موجب زوال آن نمی شود.    

در حکایتی از کتاب بحارالانوار، دو نفر به نام های احمد بن عمر و حسین بن یزید نقل می کنند: خدمت امام رضا علیه السّلام رسیدیدم و به حضرت عرضه داشتیم: ما رزق وسیعی داشتیم و در زندگی بسیار به ما خوش می گذشت؛ امّا اوضاع و احوالمان دگرگون و ثروت بسیار و رزق وسیع ما کم شد. شما دعا بفرمایید خدا آن شرایط را به ما بازگرداند.

ایام البیض یا روزهای سپید به سیزدهم، چهاردهم و پانزدهم هر ماه قمری می گویند. وجه تسمیه آن هم به دلیل آنست که چون در این سه روز ماه کامل است؛ شب ها نورانی و سفید است لذا این سه شب را ایام البیض نامیدند. روزه ی ایام البیض در تمام ماه های قمری اهمیت فوق العاده ای دارد؛ اما این فوق العادگی در ماه رجب المرجب مضاعف است.

حضرت عبدالعظیم حسنی-رضوان الله تعالی علیه- در چهارم ربیع الثانی سال ۱۷۳ هجری چشم به جهان گشود. ایشان فرزند عبدالله بن علی از نوادگان امام حسن مجتبی(ع) است که نسبش با چهار واسطه به آن حضرت می‌رسد. این سید جلیل القدر، از دانشمندان شیعه و از راویان حدیث ائمه‌ی معصومین(ع) و از چهره‌های بسیار محبوب و مورد اعتماد اهل بیت(ع) به شمار می‌رفت. ایشان، از صحابی امام جواد و امام هادی علیه السلام بودند و بنا به برخی روایات محضر پر فیض امام رضا علیه السلام را نیز درک کردند. در دوران حکومت مخوف عباسی او مدتی طولانی متواری بود و به صورت ناشناخته در جامه‌ی پیک‌ها سفر می‌کرد تا سرانجام به ری رسید و در آنجا رحل اقامت افکند ..