یکی از سؤالاتی که معمولاً در دوران غیبت برای شیعیان مطرح است، این است که آیا دیدار توأم با شناخت امام زمان- عجّل الله تعالی فرجه الشریف- در دوران غیبت امکان پذیر است و اگر ممکن است، راه نیل به آن چیست؟ . در جواب باید گفت که قطعاً دیدار امام زمان علیه السلام در دوران غیبت امکان پذیر است. ابن سینا می گوید: « بهترین دلیل برای امکان پذیر بودن چیزی، اتّفاق افتادن آن است» . در موارد متعدّدی دیدار شیعیان با حضرت بقیّة الله - ارواحنا فداه- میسّر شده است. در دوره ی زمانی بیش از هزار سال، شخصیت های بسیار عظیم علمی و دینی، آن حضرت را فراوان ملاقات نموده اند و کتاب های بسیاری در این باب تألیف شده است.  

  از آیات قرآن کریم و سخنان معصومین (علیهم السلام) اینگونه برمی آید که آنچه مایه ی شرافت و سبب ارزشمندی انسان بر دیگر مخلوقات و مسجود ملائکه قرار گرفتن اوست، روح الهی است که حقیقت انسانی او را تشکیل میدهد. همان حقیقتی که موجب شایستگی و استعداد او برای عهده دار شدن مقام خلافت الهی شده است.  

یکی از پرسش های مهمّی که در پی بحث خیر بودن هر آنچه خداوند برای فرد پیش آورده است، مطرح می شود، در زمینه ی دعاست و سؤال این است که اگر آنچه اکنون در زندگی ما وجود دارد و آنچه در آینده پیش خواهد آمد، بهترین است، معنی دعا کردن چیست؟ دعا یعنی خدایا آنچه را هست از بین ببر و آنچه را نیست بیاور. اگر آنچه هست بهترین است و آنچه نیست به این دلیل وجود ندارد که بهترین نبوده چرا از خدا بخواهیم بهترین را ببرد و چیز بدی جایش بگذارد؟ بر این اساس دعا کردن بی معنی و بی ربط می شود...                  

رزق به دو بخش مادی  و معنوی تقسیم می شود. رزق معنوی از قبیل معارف، حالات و توفیق طاعات و عبادات است. ارزاق مادی همان امکاناتی است که در این عالم نصیب انسان می شود و توسط او مصرف می گردد. همچون غذایی که می خورد، آبی که می نوشد، جامه ای که می پوشد و  یا خانه ای که در آن زندگی می کند. بنابراین آنچه از امکانات دنیوی که متعلّق به شخص است، امّا او امکان نمی یابد از آنها استفاده یا آنها را مصرف کند، گرچه جزء دارایی او می باشند، رزق او شمرده نمی شوند. سالک در پرتو بصیرتی که به نور قرآن و تعالیم معصومین بدان نائل شده است، رزّاق و روزی دهنده ی خود را فقط خدا می داند و هیچ کس جز او را، خواه خود یا دیگران، در روزی خویش دخیل و مؤثّر نمی شمارد.   

اولین چیزی که خدا اراده کرد بیافریند؛ محبت بود. آنچه سبب شد خدا عالم را بیافریند، محبت بود. مبدأ، محبت است. معاد، محبت است. بین این دو هم محبت است. همه اش محبت است. فرمود: اَولنا محمد و اَوسطنا محمد و آخرنا محمد و کلّنا محمد.  

همه ی انبیا و اولیا تقلا کردند که خدا را دوست بدارند. امّا پیامبر ما صلی الله علیه و آله از همان اوّل لنگ انداخت و گفت: کوچک نمی تواند بزرگ را دوست بدارد؛ لذا من نمی توانم خدا را دوست بدارم. خداوند فرمود: حالا که این را درک کردی و اقرار نمودی، من تو را دوست می دارم و تو حبیب منی. پیامبراکرم صلی الله علیه و آله هم به ما فرمود: " شما هم از من تبعیت کنید تا خدا شما را هم دوست بدارد" .  

وقتی کسی از زندگی دنیوی اش دلخور است، از دست خدا دلخور است؛ چون وضعیت زندگی مان را احدی غیر خدا به وجود نیاورده است. در نتیجه وقتی از وضعیت زندگی دلخور بوده ایم، یعنی از کارهایی که خدا کرده است دلخور بوده ایم؛ یعنی از دست خدا دلخوریم. فرمود: " مَن اَصبَحَ عَلیَ الدّنیا حَزیناً فَقد اَصبَحَ عَلیَ اللهِ ساخطاً " کسی که از وضعیت دنیوی خود محزون باشد، هرآینه بر خدا غضبناک است.   ۹۴/۰۴/۱۰

ذکر آثار و برکات بسیار عظیم و عجیبی دارد و مواهب بسیار بزرگ معنوی در ذکر موجود است که به تناسب شدّت ذکر، آن آثار هم شدیدتر و عمیق تر می شود. لذا به تناسب شدّت ذکر، آثار آن هم دارای مراتبی است. خفیف ترین و ضعیف ترین آثار ذکر به گونه ای است که حتّی برای خود شخص ذاکر هم نامحسوس است و در قوی ترین، شدیدترین و عالی ترین مراحل ذکر، هرکس در حدّ خود بهره ای از آن می برد.  

خدای متعال که پیامبران را برای سعادت بشر مبعوث کرده است، باید محک و معیاری به دست بشر بدهد تا به وسیله ی آن بتواند بین پیغمبران راستین و مدّعیان دروغین پیامبری، تمیز و تشخیص بدهد. نام این معیار و محک، معجزه است. معجزه کاری محسوس و خارق العاده است که جز با نیروی الهی توسط بشر قابل انجام نیست.  لذا از مشخّصات مشترک انبیاء الهی اعجاز و داشتن معجزه است.   

بیشترین کاری که در طی طریق کمال از سالک الی الله برمی آید، طلب صادقانه و تمام عیار در نیل به کمالات انسانی است. طلب و خواست راستین، بی درنگ شخص را به ایجاد آمادگی در خود و فراهم آوردن مقدمات و تهیه قوا و امکانات لازم برای نیل به مقصود وا می دارد. در صورت وجود چنین طلبی خالص و تمام عیار، هر چه در مسیر سلوک برای وی پیش آید، خاه بسط و گشایش، خاه قبض و عدم موفقیت ظاهری، لازمه ی کمال و نیل او به مقصد است.