ایرانیان در آغاز فروردین، در مراسمی با شکوه و مفصل، عیدی ملی به نام نوروز باستانی، برگزار می کنند. در تاریخ نقل شده که «نوروز» روز تاج گذاری جمشید جم بوده و تثبیت آن در اول بهار، در زمان سلجوقیان اتفاق افتاده است. در سال ۴۷۱ ه.ق جلال الدین سلجوقی، ۱۸ فروردین سال یزدگردی را به عنوان شروع سال معرفی کرد.  

ایام البیض یا روزهای سپید به سیزدهم، چهاردهم و پانزدهم هر ماه قمری می گویند. وجه تسمیه آن هم به دلیل آنست که چون در این سه روز ماه کامل است؛ شب ها نورانی و سفید است لذا این سه شب را ایام البیض نامیدند. روزه ی ایام البیض در تمام ماه های قمری اهمیت فوق العاده ای دارد؛ اما این فوق العادگی در ماه رجب المرجب مضاعف است.

ماه رجب المرجب ماه عظیم و بزرگی است و خدای متعال در این ماه عبادات ویژه ای به مؤمنان هدیه داده است. در این شهر الله اَلاصَبّ که رگبار تند رحمت الهی است؛ بر سر بندگان می بارد. لحظه لحظه ی این ماه، بسیار بزرگ و مغتنم است. از جمله هدایای ویژه الهی در این ماه دعاهای بسیار زیبا با مضامین عمیق، لطیف و بلند است. 

ابوذر غفاری از سلمان فارسی، که خداوند از هر دوی آنها خشنود باد، پرسید: ای اباعبدالله! معرفت امیرالمؤمنین-علیه السلام- به نورانیت چیست؟[سلمان] گفت: ای جندب!(نام دیگر ابوذر) بیا برویم تا این را از خود آن حضرت بپرسیم. سپس به محل آن حضرت رفتیم و او را نیافتیم. ابوذر گفت: پس به انتظار ایشان ماندیم تا آن حضرت آمدند. حضرت فرمودند: چه امری شما را به اینجا کشانده است؟ ابوذر و سلمان گفتند: ای امیر مؤمنان به نزد شما آمده‌ایم تا در مورد معرفتتان به نورانیت سؤال کنیم.حضرت فرمودند آفرین بر شما دو دوست وفادار به دین خویش که کوتاهی کننده نیستید. به جانم سوگند که آن معرفت بر هر مرد و زن مؤمن واجب است...

در اینکه عقل انسان به تنهایی قادر به ادراک برخی از حقایق است؛ شکی وجود ندارد. اما اندیشه و دانش بشری به تنهایی می‌تواند یک نظام و سیستم اخلاقی مناسب را طراحی کند؟ آیا عقل به تنهایی برای شناخت حقیقت انسان، هدف و مقصد نهایی او کفایت می‌کند؟    

لازمه ی شعور و ادراک، محبّت و علاقه به آنچه لذّت بخش است و نفرت و بغض به آنچه دردآور است می باشد. موجود ذی شعور و دارای ادراک، تا زمانی که به آنچه دوست دارد نرسیده است و به رسیدن آن امید دارد، به امید و حالت خوش احتمال وصلی که در اوست، رجا گفته می شود و خوف تألّم و سوزش قلب انسان به سبب امر ناخوشایندی که احتمال دارد در آینده برای او پیش بیاید است.

در همسایگی مرحوم شهید مطهری خانم بی حجابی زندگی می کرد که یکباره چادری شده بود. خودش تعریف کرده بود که ما اصلاً اهل دیانت نبودیم. یک بار به قصد تفریح با شوهرم به مشهد رفتیم و چند روزی را که در آنجا  بودیم، در تفریحگاه ها گذراندیم. روز آخر که می خواستیم به تهران برگردیم، من از خیابان جلوی حرم مطهر حضرت رضا-علیه السلام- عبور می کردم که از خیابان، نگاهم به ایوان حضرت افتاد. سلامی کردم و رد شدم. شب در خواب دیدم .  

عزّت دنیا ذلّت است، ذلّتش که جای خود دارد. ذلّت برای خدا عّزت است، عزّتش که جای خود دارد. دنیا چیز بی اعتبار و بی ارزشی است چون اصلش فنا و نیستی است و بی تردید، برگزیدن زندگی دنیا بر آخرت، کاری نابخردانه خواهد بود و نتیجه ای جز حسرت و ندامت نخواهد داشت .  

خدای متعال که پیامبران را برای سعادت بشر مبعوث کرده است، باید محک و معیاری به دست بشر بدهد تا به وسیله ی آن بتواند بین پیغمبران راستین و مدّعیان دروغین پیامبری، تمیز و تشخیص بدهد. نام این معیار و محک، معجزه است. معجزه کاری محسوس و خارق العاده است که جز با نیروی الهی توسط بشر قابل انجام نیست.  لذا از مشخّصات مشترک انبیاء الهی اعجاز و داشتن معجزه است.   

بیشترین کاری که در طی طریق کمال از سالک الی الله برمی آید، طلب صادقانه و تمام عیار در نیل به کمالات انسانی است. طلب و خواست راستین، بی درنگ شخص را به ایجاد آمادگی در خود و فراهم آوردن مقدمات و تهیه قوا و امکانات لازم برای نیل به مقصود وا می دارد. در صورت وجود چنین طلبی خالص و تمام عیار، هر چه در مسیر سلوک برای وی پیش آید، خاه بسط و گشایش، خاه قبض و عدم موفقیت ظاهری، لازمه ی کمال و نیل او به مقصد است.