حضرت سیّد الشّهدا علیه السّلام  پیش از ترک اعمال حج و حرکت به سوی کوفه، سخنانی بیان کردند و دلایل و اهداف حرکتشان را برای مردم تبیین کرده و دعوت به یاری نمودند. در میان سخنان آن بزرگوار آمده است: مَنْ کان َ باذلاً فینا مُهْجَتَهُ وَ مُوَطناً علی لقاء اللهِ نَفسَهُ فَلْیَرْحَلْ مَعَنا فاِنّنی راحلٌ مُصْبِحاً اِن شاء الله..."هرکس از شما حاضر است در راه ما خون دل خود را بذل کند و برای لقای خدا جان را نثار کند آماده ی حرکت با ما باشد که ان شاء الله من فردا صبح حرکت خواهم کرد." سالک الی الله از منزل نفس، به عشق خدا و رسول مکرّمش هجرت کرده و در باطن، همراه با کاروان عشق، منزل به منزل حرکت نموده و در راحله و قافله ی حضرت سیّد الشّهدا علیه السّلام قرار می گیرد.

سلوک عرفانی مصون از لغزش ورساننده سالک به هدف نهایی سلوک که نه سالک را دچار خطا و خلاف‌ها و بی‌راهه‌ و پرتگاه‌های عقیدتی و عملی کند و نه او را در میانه راه بگذارد و به انتهای مسیر نرساند، چگونه امکان پذیر است؟ رمز چنین سلامت و کمالی در سلوک چیست؟ سالک برای اطمینان به نیل به مقصد، باید چه شروطی را مد نظرداشته و مراعات کند؟   

شناخت اهل بیت-علیهم السلام- راهگشای هدایت و مانع هلاکت بشراست. اما اینکه اهل بیت کیستند و شناخت آن بزرگواران، چیزی نیست که بشر به آن راهی داشته باشد. در حدیثی که از امام رضا- علیه السلام- درکتاب اصول کافی، باب الحجت نقل شده؛ حضرت در باره‌ی امام می‌فرمایند: امام مثل ستاره‌ای ‌است در اوج آسمان که دور از دسترس کسانی است که می‌خواهند با دست بشری او را بگیرند و یا با توصیفات بشری او را توصیف کنند. اندیشه‌ها و عقول بشر کجا! عظمت و بلندای مقام امام کجا!...   

یکی از معضلاتی که امروز در قشر جوان و تحصیلکرده ی جامعه ی ما وجود دارد، گرایش به سمت عرفان های انحرافی و نوعی باطنی گری است. این گرایش ها به دو دسته ی کلّی تقسیم می شوند: دسته ی اوّل، گرایش به سمت عرفان های بومی، مثل فِرَق صوفیه و دسته ی دوم، گرایش به عرفان های وارداتی است. عرفان هایی که از نقاط مختلف دنیا، در جامعه ی ما ترویج می شود چه به صورت مستقیم و از طریق طرفداران و علاقه مندان به این مکاتب عرفانی و باطنی، و چه از طریق سایت های اینترنتی و رسانه ها...    

یکی از اصلی ترین اهداف ازدواج، رسیدن به آرامش است.برای رسیدن به این مهم، بحث کفویت از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. در مسئله‌ی ازدواج دو منظر باید مورد توجه قرار گیرد: یکی وضع موجود و دیگری آرمان‌ها و آرزوهای شخص. یک فرد باید خود را از لحاظ اعتقادی، اخلاقی، اجتماعی، ظاهری و... به خوبی شناسایی کند و و بر اساس شناخت نقاط قوت و ضعف و سطح واقعی خود، اقدام به انتخاب همسر نماید نه صرفاٌ بر اساس چیزی‌هایی که آرزویش را دارد.   

انسان که به موت برسد به یقین رسیده است. " واعبد ربّکَ حتّی یأتیکَ الیَقین" یقین بعضاً به موت تفسیر شده است؛ یعنی عبادت کن تا زمانی که مرگت فرا برسد؛ تا زنده هستی عبادت کن. یقین را به موت تعبیر کرده اند؛ لذا موت منزل اوّل یقین است. حالات مرده را در نظر بگیرید، علائم جنازه ی  مُرده، علائم یک انسان اهل یقین است که تازه وارد وادی یقین می شود. البته منزل اوّل است. یقین منازل بزرگتری دارد؛ منتهی اولین منزلش موت است.     

ابتلائات مال اهل ایمان است و هر چه مراتب ایمان شخص بالا رود، ابتلائاتش هم بیشتر می‌شود. می‌گویند شخصی الاغی داشت و از قضا همین که او نمازخوان شد، الاغش مرد. ناچار او الاغ دیگری خرید و به طویله برد که ببندد. الاغ به او لگدی زد. او هم به الاغ گفت: اگر از این کارها بکنی دو رکعت نماز هم برای تو می‌خوانم!   

جابر ابن یزید جُعفی، یکی از یاران بزرگوار و از اصحاب سرِّ امامان معصوم علیهم السلام بود که محضر امام سجاد، امام باقر و امام صادق علیهم السلام را درک کرد. حضرات معصومین علیهم السلام  مطالبی را که به جابر می گفتند به کمتر کسی می فرمودند و دستوراتی که به آن بزرگوار می دادند، برای دیگران قابل تحمّل نبود. در بیان قدرت اهل بیت علیهم السلام، روایتی از جناب جابر نقل شده  که به این شرح است: وقتی خلافت به بنی امیّه رسید، خون های بسیاری به ناحق ریخته شد و هزار ماه بر منابر، امیرالمؤمنین علیه السلام را لعن کرده و از ایشان تبرّی می جستند. شیعیان را در هر شهری که می یافتند، غافلگیر و دستگیر می کردند...

پیامبران به حکم عقل باید افرادی معصوم از خطا در تشخیص و خلاف در عمل باشند و حتی از روی سهو و نسیان هم سخن نادرست و کار ناشایسته‌ای از ایشان سر نزند؛ زیرا احتمال هر نوع لغزش و خطا اطمینان و وثوق مردم به سخن آنها را خدشه‌دار می‌کند و در نتیجه هدف نبوت که تبعیت انسانها از پیام الهی است، نقض می‌شود.
دو گروه از موجودات، خلاف مشیت الهی عمل نمی‌کنند؛ دسته‌ی اول ملائکه، که با وجود قدرت، انگیزه‌ی گناه که شهوت و غضب است را ندارند؛ دسته‌ی دوم، حیوانات، که فاقد اراده آزادند و نمیتوانند مغایر مشیت الهی عمل کنند. امّا هیچ یک از این دو مدل برای اثبات امکانپذیری عصمت انبیاء که به عنوان یک انسان دارای شهوت وغضب و اراده و اختیارند، کارائی ندارد.   

در این قسمتِ شرح ماجرای حضرات موسی و خضر علیهما السلام، سه چشمه ای که حضرت خضر علیه السلام نشان حضرت موسی علیه السلام داد، مورد تأمّل و بررسی قرار گرفته است و سعی می شود نکته های نهفته در آن بازگو شود. چشمه ی اوّل، کشتی یی بود که سوار  آن شدند، حضرت خضر علیه السلام آن را سوراخ کرد و بعد در بیان حکمت کارش گفت: کشتی متعلّق به مسکینانی بود و یک سلطان و ملک و فرمانروایی وجود داشت که هر کشتی سالمی را غصب می کرد و من اراده کردم  (فعل را به خودش نسبت داد) که این کشتی را معیوب کنم تا از معرض غصب مصون بماند و مساکین بتوانند از درآمد آن زندگی خودشان را اداره کنند. این سفینه چیست؟ تأویل عرفانی اش تن سالک و جنبه های نفسانی سالک است که از اوّل راه عادت به نازپروردگی، خوردن غذاهای لذیذ، پوشیدن لباس های زیبا و گران قیمت، سکونت در منازل خیلی مجلّل و ... دارد. نفس معتاد شده و اعتیاد به رفاه دارد...