ماه شعبان، ماه بسیار شریفی است و به حضرت سیدالانبیاء- صلی الله علیه و آله- منسوب است؛ لذا صلوات بر حضرت محمد صلی الله علیه و آله و آل طیبه ایشان وارد شده است. ماه رجب، ماه تخلیه و ماه شعبان ماه تحلیه و زیور بستن وجود به اخلاق نبوی است که روح و جان انسان را معطر می کند. بیشترین تأکید در ماه معظم شعبان، روزه ی این ماه است.

در برخی آیات قرآن (سوره ی ملک آیه ی ۱ و سوره ی یس آیه ی ۸۳) اشاره شده است که همه ی پدیده های عالم هستی ملکی دارند و ملکوتی. بنابراین کارهای انسان هم ملکی دارد و ملکوتی. در فضای دین، کارها به دو حوزه ی کارهای مجاز و غیر مجاز تقسیم می شود.ملکوت و باطن کارهای غیرمجاز، که به آنها معصیت گفته می شود، آتش، پلیدی و آلودگی هاست...

هر گم کرده ای که داری، احتیاطاً در خانه ی دل خودت بگرد، خواهی دید که همانجاست. هر کس دیگری هم که گم کرده ای داشت و از تو سراغ آن را گرفت، باز به خانه ی دلت نگاه کن؛ آن را هم همان جا پیدا خواهی کرد. این همه در بیررون به دنبال گمشده هایت گشتی و چیزی پیدا نکردی، حالا کمی وقت صرف کن و خانه ی دلت را بگرد، شاید آنجا پیدا شد.   

ابوذر غفاری از سلمان فارسی، که خداوند از هر دوی آنها خشنود باد، پرسید: ای اباعبدالله! معرفت امیرالمؤمنین-علیه السلام- به نورانیت چیست؟[سلمان] گفت: ای جندب!(نام دیگر ابوذر) بیا برویم تا این را از خود آن حضرت بپرسیم. سپس به محل آن حضرت رفتیم و او را نیافتیم. ابوذر گفت: پس به انتظار ایشان ماندیم تا آن حضرت آمدند. حضرت فرمودند: چه امری شما را به اینجا کشانده است؟ ابوذر و سلمان گفتند: ای امیر مؤمنان به نزد شما آمده‌ایم تا در مورد معرفتتان به نورانیت سؤال کنیم.حضرت فرمودند آفرین بر شما دو دوست وفادار به دین خویش که کوتاهی کننده نیستید. به جانم سوگند که آن معرفت بر هر مرد و زن مؤمن واجب است...

اولین چیزی که خدا اراده کرد بیافریند؛ محبت بود. آنچه سبب شد خدا عالم را بیافریند، محبت بود. مبدأ، محبت است. معاد، محبت است. بین این دو هم محبت است. همه اش محبت است. فرمود: اَولنا محمد و اَوسطنا محمد و آخرنا محمد و کلّنا محمد.  

همه ی انبیا و اولیا تقلا کردند که خدا را دوست بدارند. امّا پیامبر ما صلی الله علیه و آله از همان اوّل لنگ انداخت و گفت: کوچک نمی تواند بزرگ را دوست بدارد؛ لذا من نمی توانم خدا را دوست بدارم. خداوند فرمود: حالا که این را درک کردی و اقرار نمودی، من تو را دوست می دارم و تو حبیب منی. پیامبراکرم صلی الله علیه و آله هم به ما فرمود: " شما هم از من تبعیت کنید تا خدا شما را هم دوست بدارد" .  

وقتی کسی از زندگی دنیوی اش دلخور است، از دست خدا دلخور است؛ چون وضعیت زندگی مان را احدی غیر خدا به وجود نیاورده است. در نتیجه وقتی از وضعیت زندگی دلخور بوده ایم، یعنی از کارهایی که خدا کرده است دلخور بوده ایم؛ یعنی از دست خدا دلخوریم. فرمود: " مَن اَصبَحَ عَلیَ الدّنیا حَزیناً فَقد اَصبَحَ عَلیَ اللهِ ساخطاً " کسی که از وضعیت دنیوی خود محزون باشد، هرآینه بر خدا غضبناک است.   ۹۴/۰۴/۱۰

ذکر آثار و برکات بسیار عظیم و عجیبی دارد و مواهب بسیار بزرگ معنوی در ذکر موجود است که به تناسب شدّت ذکر، آن آثار هم شدیدتر و عمیق تر می شود. لذا به تناسب شدّت ذکر، آثار آن هم دارای مراتبی است. خفیف ترین و ضعیف ترین آثار ذکر به گونه ای است که حتّی برای خود شخص ذاکر هم نامحسوس است و در قوی ترین، شدیدترین و عالی ترین مراحل ذکر، هرکس در حدّ خود بهره ای از آن می برد.  

خدای متعال که پیامبران را برای سعادت بشر مبعوث کرده است، باید محک و معیاری به دست بشر بدهد تا به وسیله ی آن بتواند بین پیغمبران راستین و مدّعیان دروغین پیامبری، تمیز و تشخیص بدهد. نام این معیار و محک، معجزه است. معجزه کاری محسوس و خارق العاده است که جز با نیروی الهی توسط بشر قابل انجام نیست.  لذا از مشخّصات مشترک انبیاء الهی اعجاز و داشتن معجزه است.   

بیشترین کاری که در طی طریق کمال از سالک الی الله برمی آید، طلب صادقانه و تمام عیار در نیل به کمالات انسانی است. طلب و خواست راستین، بی درنگ شخص را به ایجاد آمادگی در خود و فراهم آوردن مقدمات و تهیه قوا و امکانات لازم برای نیل به مقصود وا می دارد. در صورت وجود چنین طلبی خالص و تمام عیار، هر چه در مسیر سلوک برای وی پیش آید، خاه بسط و گشایش، خاه قبض و عدم موفقیت ظاهری، لازمه ی کمال و نیل او به مقصد است.