عالم ظاهر رقیقه و سایه ای از عالم حقیقت و انسانیت است. بهار و تابستان و پاییز و زمستان طبیعت، سایه و رقیقه ای از بهار و تابستان و پاییز و زمستان عالم حقیقت و انسانیت است و چنان که اهل معرفت گفته اند: الظاهرُ عُنوان الباطن: ظاهر نشانه ای از باطن است. عالم ظاهر، عالم مَجاز و عالم باطن، عالم حقیقت است و باز چنان که اهل معرفت فرموده اند: المَجازُ قَنطرةُ الحَقیقةِ : مجاز پلی به سوی حقیقت است. پس باید با مشاهده ی فصول عالم طبیعت، به فصل های جهان جان و عالم حقیقت و انسانیت متوجّه شد و راه یافت...   

یکی از سؤالاتی که معمولاً در دوران غیبت برای شیعیان مطرح است، این است که آیا دیدار توأم با شناخت امام زمان- عجّل الله تعالی فرجه الشریف- در دوران غیبت امکان پذیر است و اگر ممکن است، راه نیل به آن چیست؟ . در جواب باید گفت که قطعاً دیدار امام زمان علیه السلام در دوران غیبت امکان پذیر است. ابن سینا می گوید: « بهترین دلیل برای امکان پذیر بودن چیزی، اتّفاق افتادن آن است» . در موارد متعدّدی دیدار شیعیان با حضرت بقیّة الله - ارواحنا فداه- میسّر شده است. در دوره ی زمانی بیش از هزار سال، شخصیت های بسیار عظیم علمی و دینی، آن حضرت را فراوان ملاقات نموده اند و کتاب های بسیاری در این باب تألیف شده است.  

شب پانزدهم ماه ذی القعده، شب مبارکی است که خدای متعال بر بندگان مؤمن خود نظر رحمت می کند. کسی که در این شب به طاعت و شب زنده داری بپردازد، حق تعالی به او ثواب صد نفر سائح (یعنی روزه دار ملازم مسجد که معصیت نکرده باشد) را عنایت می کند. در روایتی از رسول اکرم صلی الله علیه و آله نقل شده است: شب پانزدهم ماه ذی القعده را مغتنم شمار و خود را به عبادت، طاعت، نماز و  طلب حاجات از خدا مشغول کن؛ همانا هرکس در این شب از خداوند حاجتی بخواهد، به او عطا خواهد شد.

سه ماه رجب، شعبان و رمضان، مختصّ خلوت‌های عبادی و بهره‌گیری از عباداتی همچون اذکار، ادعیّه، نمازهای مستحبّی، روزه، انفاق، صدقه و … هستند. اگر از ماه رجب درست بهره بگیریم، مستعد بهره‌مندی از فیّوضات ماه شعبان المعظّم می‌شویم، آن‌وقت شایستگی وارد شدن به شهرالله و میهمان ضیّافت الله شدن را پیدا خواهیم کرد. در سیر و سلوک، اگر انسان بخواهد به قلّه‌های بلند معنوی که سالکِ الی‌الله طالب آن‌ است برسد، باید اهل سوز و گدازهای عاشقانه، اشک و آه و ناله‌های عاشقانه در خلوت‌های عبادی‌اش باشد و فقط به انجام واجبات بسنده نکند که به مقصد و به آن مراتب بلند نمی‌رسد.

ایرانیان در آغاز فروردین، در مراسمی با شکوه و مفصل، عیدی ملی به نام نوروز باستانی، برگزار می کنند. در تاریخ نقل شده که «نوروز» روز تاج گذاری جمشید جم بوده و تثبیت آن در اول بهار، در زمان سلجوقیان اتفاق افتاده است. در سال ۴۷۱ ه.ق جلال الدین سلجوقی، ۱۸ فروردین سال یزدگردی را به عنوان شروع سال معرفی کرد.  

حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها بانویی است که قرآن کریم از ایشان به کوثر تعبیر کرده است؛ کوثر یعنی خیر کثیر. کسی را که خدا خیر کثیر بداند، خود خدا می‌داند چه عظمتی دارد. خدایی که تنها به خاطر بعثت پیامبر خاتم صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم بر خلق منّت نهاده است؛ «لَقَد مَنَّ اللهُ عَلیَ المُؤمِنین اِذ بَعَثَ فیهِم رَسولاً مِن اَنفُسِهِم»: خدابر مؤمنین منّت نهاد که پیامبری از خود آنها در میانشان برانگیخت. حال نگاه کنید که خدا بر همین پیامبر خاتم منّت می‌نهد که «إِنَّا أَعْطَیْنَاکَ الْکَوْثَرَ»! عظمت این بانو چیست؟ خدا می داند! اگر کسی بخواهد به معرفت فاطمه سلام‌الله‌علیها راه پیدا کند و از این خیر کثیر بهره‌ای ببرد، راهش این است که «فَصَلِّ لِرَبِّکَ وَانْحَرْ» یعنی نماز بگزارد. نمازی که معراج مؤمن است.

حضرت فاطمه -سلام الله علیها- در یورش بیرحمانه دژخیمان بدکینه به خانه ی وحی و صدمات تازیانه های بیداد که بر پیکر مطهرش فرود آمده بود؛ به شدت مجروح شده و خورشید وجودش غروبی غم انگیز داشت. ستم، خشونت و مواضع ناجوانمردانه ی برخی مسلمان نماها و نیز تحول در سیستم سیاسی جامعه ی آن روز، فشارهایی بود که بر رنج بیماری آن مخدره می افزود و آن مظلومه را به بستر شهادت کشاند. در تاریخ شهادت حضرت صدیقه-علیها السلام- اختلاف نظر وجود دارد به طوریکه فاصله ی بین رحلت رسول خدا-صلی الله علیه و آله- تا شهادت آن بانوی معصومه را، چهل، هفتاد و پنج و نود و پنج روز و برخی منابع اهل سنت تا شش ماه هم نقل کرده اند.         

در روایات آمده حضرت زهرا سلام الله علیها در صحرای قیامت مثل مرغی که دانه را از بین سنگ و خاشاک جمع می‌کند، دوستان اهل بیت علیهم السلام را از بین اهل محشر جمع می‌کند و به بهشت می‌برد. همین‌طور آمده است که حضرت زهرا سلام الله علیها، سوار بر شتری از نور وارد محشر می‌شود و دوستان اهل‌بیت علیهم السلام ، ریشه‌های روپوشی که بر روی آن شتر قرار دارد را می‌گیرند و حضرت آنها را با خود به بهشت می‌برد.

امیرالمؤمنین علی علیه السّلام و حضرت زهرا سلام الله علیها، در بیان فلسفه و حکمت تشریع احکام الهی، فلسفه ی مقرر شده  روزه را تثبیت اخلاص بیان نموده اند: " خدای متعال  روزه را قرار داد تا اخلاص را در وجود انسان تثبیت کند" . روزه عملی است که بر خلاف اعمال دیگر، هیچ مظهر رفتاری ندارد. عملی مانند نماز یا طواف خانه ی خدا آشکار و قابل تشخیص است؛ امّا روزه را از ظاهر کسی نمی توان تشخیص داد. لذا اخلاص در آن بسیار قوی تر است. روزه قائم به نیّت است؛ همین که کسی نیّت کند روزه اش را بخورد و یا برای غیر خدا باشد، روزه اش باطل شده است. روح اخلاص در روزه بسیار مهم است و این عبادت وصل به اخلاص است.    

اینکه همه ی روزها عاشورا و همه ی زمین ها کربلاست، یک واقعیت است. این واقعیت در باطن ما و جهان درون ما هم مصداق دارد. ارض وجود مؤمن کربلاست و هر مقطع زمانی، هر برهه و مرحله ای از سیر مؤمن هم یک یوم است که آن هم عاشوراست و لذا در صحنه ی درون هم  درگیری امام حسین علیه السلام و یارانش، با یزید و یارانش عیناً مصداق دارد. در وجود انسان قوّه ی واهمه، مظهر قوای سیاسی در جهان بیرون است. پس سیاست، سیاست غیر الهی است. سیاست یعنی تزویر، خدعه و مکر. قوّه ی غضبیه در باطن ما، مظهر نیروهای امنیّتی و نظامی در جهان بیرون است. قوّه ی شهویه هم مظهر متنعّمان، سرمایه داران و زراندوزان است که کارشان غارت و زراندوزی است...