روز بیست و چهار ذی الحجّه روزی است که رسول خدا صلّی الله علیه و آله با نصارای نجران مباهله کردند. این روز روز بسیار شریفی است و در آن چند عمل وارد است: اوّل غسل؛ دوم روزه؛ سوم خواندن دعای مباهله که شبیه دعای سحر ماه رمضان است و دعای بسیار ارزشمندی است. ...

رزق به دو بخش مادی  و معنوی تقسیم می شود. رزق معنوی از قبیل معارف، حالات و توفیق طاعات و عبادات است. ارزاق مادی همان امکاناتی است که در این عالم نصیب انسان می شود و توسط او مصرف می گردد. همچون غذایی که می خورد، آبی که می نوشد، جامه ای که می پوشد و  یا خانه ای که در آن زندگی می کند. بنابراین آنچه از امکانات دنیوی که متعلّق به شخص است، امّا او امکان نمی یابد از آنها استفاده یا آنها را مصرف کند، گرچه جزء دارایی او می باشند، رزق او شمرده نمی شوند. سالک در پرتو بصیرتی که به نور قرآن و تعالیم معصومین بدان نائل شده است، رزّاق و روزی دهنده ی خود را فقط خدا می داند و هیچ کس جز او را، خواه خود یا دیگران، در روزی خویش دخیل و مؤثّر نمی شمارد.   

طبق بسیاری از منابع موثّق تاریخی شیعه و تواریخ اهل سنّت، خلیفه دوم، صبح روز بیست و ششم ماه ذی الحجه، به دست پیروز نهاوندی که غلامی ایرانی ملقّب به ابولؤلؤ بود، در مسجد النّبی مورد ضربات خنجر قرار گرفت و همان روز یا چند روز بعد درگذشت. اغلب علمای متقدّم شیعه مثل شیخ مفید(ره)، بر اینکه تاریخ مرگ عمر در ماه ذی الحجه است نه ربیع الاول، تأکید دارند. ابن ادریس حلّی(صاحب سرائر) درباره­ی تاریخ نهم ربیع می گوید: هر کس بپندارد عمر در تاریخ نهم ربیع کشته شده، به اجماع صاحبان کتب تاریخ، در اشتباه است.

مراسمی که در روز نهم ربیع الاوّل، عدّه ای به گمان اینکه خلیفه دوم در آن روز کشته شده است، به قصد ابراز ارادت به اهل بیت(ع) و تبرّی از دشمنان ایشان و با توجّه به ظلم هایی که عمر به دختر بزرگوار پیامبر(ص) کرد، برگزار می کنند، به لحاظ های متعدّد جای تأمّل و نقد دارد؛ زیرا در عین اهمیّت بسیار تبرّی، از یک سو بررسی های تاریخی نشان می دهد که مرگ عمر در ماه ذی الحجه بوده نه ربیع الاوّل، و از سوی دیگر، سند روایات رفع القلم که ناظر بر این ایّام مطرح می شود؛ ضعیف و از نظر قواعد حدیثی، در پایین ترین درجه ی اعتبار قرار دارد و از دیگر سو ..  

بشارت ظهور یک منجی که تمام رنج ها و سختی ها  را از بین ببرد و جهان را از عدل و داد سرشار کند، مختصّ اسلام و کتاب آسمانی قرآن نیست. بسیاری از ادیان و مکاتب دیگر نیز از ظهور یک منجی برای برپاداشتن قسط و داد خبر داده اند. 

دشواری حجاب را زنان برای مصونیت در برابر طمع ورزی و هوس بازی مردان متحمل می‌شوند. حجاب بیانگر وقار و افتخار یک زن و ابراز بندگی او در برابر خالق هستی است و بی‌شک پوشش زن در برابر مردان نامحرم، سلامت اخلاقی جامعه را به دنبال خواهد داشت. اما در این میان حجاب مردان نیز نباید نادیده گرفته شود. حجاب مرد، حیای اوست ... 

محو آثار معاصی از دو راه قابل بررسی است؛ یکی راه غیراختیاری و دیگری اختیاری. عوامل غیراختیاری مؤثّر در محو آثار معاصی، عواملی است که شخصی که مرتکب معصیت شده است، درصدد رفع آثار معصیتش برنیامده است؛ یعنی در مقام توبه و ندامت نیست و بدون اینکه کوچکترین قدمی بردارد، خود خدا دست به کار می شود. 

یکی از ناهنجاری‌های کنونی، بحث بی‌حجابی یا بد‌حجابی در اجتماع است که در این میان وظیفه اسلامی و نحوه‌ی برخورد افراد جامعه با این امر، دغدغه‌ای مهم و اساسی است. از زمینه‌های سبب‌ساز سست شدن حجاب در بین زنان و دختران، می‌توان به عدم آگاهی، هواهای نفسانی، ضعف تقوا و معنویت ، حرکتی نمادین به‌عنوان اعتراض به حاکمیت، بسته بودن باب هرگونه ایراد و نقد و … اشاره کرد.
بدیهی است با راهکارهایی همچون آگاهی بخشی، استفاده از زبان لیّن و محبّت آمیز، ارائه الگوی شخصیّتی مناسب و دوست‌داشتنی از یک بانوی محجّبه، حق انتقاد به دیگران دادن، متواضعانه و برای رضای خدا کارکردن، مبارزه با فساد و حق‌کشی در جامعه و شایسته سالاری به جای فامیل‌بازی، می‌توان به اثربخشی و اصلاح اندیشه‌ها کمک کرد…

جابر ابن یزید جُعفی، یکی از یاران بزرگوار و از اصحاب سرِّ امامان معصوم علیهم السلام بود که محضر امام سجاد، امام باقر و امام صادق علیهم السلام را درک کرد. حضرات معصومین علیهم السلام  مطالبی را که به جابر می گفتند به کمتر کسی می فرمودند و دستوراتی که به آن بزرگوار می دادند، برای دیگران قابل تحمّل نبود. در بیان قدرت اهل بیت علیهم السلام، روایتی از جناب جابر نقل شده  که به این شرح است: وقتی خلافت به بنی امیّه رسید، خون های بسیاری به ناحق ریخته شد و هزار ماه بر منابر، امیرالمؤمنین علیه السلام را لعن کرده و از ایشان تبرّی می جستند. شیعیان را در هر شهری که می یافتند، غافلگیر و دستگیر می کردند...

 

از نظر تاریخ تفکّر، می توان اندیشه ی غربی را درباره ی تعاملات بین علم و دین به سه دوره تقسیم کرد. دوره ی اوّل، دوره ی آغاز عصر مدرنیزم است که در آن، بحث تعارض علم و دین پذیرفته شده است. در دوره ی دوم نه تنها تعارض بین علم و دین را قبول نداشتند، بلکه معتقد بودند محال است روزی تعارض بین علم و دین ظهور کند! در دوره ی سوم و در رویکرد مطرح شده در مناسبات علم و دین گفته شد: علم و دین می توانند راجع به موضوع واحدی صحبت کنند؛ امّا درباره ی این موضوع واحد، از دو منظر و زوایه ی مختلف به آن بنگرند...  

همه کاستی‌ها و ناقصی‌ها از ضعف ایمان است. همه‌ی اذکار و عبادات هم برای ایجاد باور است. با اذکار و عبادات، انسان به خود تلقین می‌کند و با تکرار و تلقین، باور و یقین ایجاد می‌شود. تلقین آن قدر شریف است که حتی به مرده هم موقع دفن، تلقین می‌خوانند و وقتی که تلقین خواندند، نکیر و منکر می‌گویند کار او درست شد؛ پس چرا آدم تا زنده است به خود تلقین نخواند؟