محور اصلی در نگرش و روش عرفانی حاج آقای دولابی، محبّت خدا و خوبان خدا بود و چنان اشخاص را شیفته ی جمال الهی و حسن و نیکویی پیامبر اکرم و اهل بیت کرامشان علیهم السّلام می کرد که به سهولت از دام جاذبه های دنیوی و حتّی اخروی می رهیدند و تمامی آرمان، تلاش و همّت ایشان بر تقرّب و وصال خدا و خوبان خدا متمرکز می شد.

همه ی کمالات در سه چیز نهفته است: اوّل تفقّه در دین، یعنی شناخت کامل و عمیق دین، دوم، شکیبایی در سختی ها و حوادثی که برای تکامل بشر پیش می آید و سوم، حساب و کتاب داشتن در امور معیشت و زندگی.

امام صادق علیه السّلام در ۲۵ شوّال سال ۱۴۸ هجری قمری در شصت و پنج سالگی به دستور منصور دوانیقی، خلیفه ی ستمگر عبّاسی و به وسیله ی سمّی که به آن بزرگوار خورانده شد، به شهادت رسیدند. به مناسبت فرا رسیدن سالروز شیخ الائمّه، امام صادق علیه السّلام، احادیثی را از گنجینه ی پربار ششمین اختر تابناک ولایت و برای عرض ارادت به محضر نورانی آن امام همام، مرور می نماییم. امام صادق علیه السّلام  رغبت و تمایل به دنیا مایه ی غم و اندوه و زهد و بی میلی به دنیا سبب راحتی قلب و بدن است.  

حضرت امام صادق علیه السلام خطاب به عنوان بصری در خصوص سه مورد حلم و بردباری فرمودند: نخست اینکه اگر کسی به تو گفت: اگر کلمه ای به من بگویی، ده جواب از من خواهی شنید؛ تو روحیه ات طوری باشد که به او بگویی: اگر تو ده تا هم بگویی، یک جواب  از من نخواهی شنید. دوم، اگر کسی به تو دشنام یا نسبت بدی داد، بگو: اگر تشخیص شما درست است و آنچه شما می گویید حقیقت دارد و من این گونه ام؛ از خدای متعال می خواهم به خاطر این زشتی ها و بدی ها مرا ببخشد؛ ولی اگر شما در گفتن این سخنان صداقت ندارید و من این گونه نیستم، از خدا می خواهم از شما درگذرد و سوم، اگر کسی تو را تهدید کرد که آبرویت را می برم، تو به او وعده ی خیراندیشی و مراعات حقوقش را بده.

۹۳/۰۵/۰۵

در برخی آیات قرآن (سوره ی ملک آیه ی ۱ و سوره ی یس آیه ی ۸۳) اشاره شده است که همه ی پدیده های عالم هستی ملکی دارند و ملکوتی. بنابراین کارهای انسان هم ملکی دارد و ملکوتی. در فضای دین، کارها به دو حوزه ی کارهای مجاز و غیر مجاز تقسیم می شود.ملکوت و باطن کارهای غیرمجاز، که به آنها معصیت گفته می شود، آتش، پلیدی و آلودگی هاست...

اوّلین گل بوستان فاطمی، امام حسن مجتبی علیه السلام، در نیمه ی ماه رمضان سال سوم هجری قمری، در مدینه دیده به جهان گشود. هفت سال ابتدایی عمر شریفش، مقارن با دوران حیات حضرت محمّد صلی الله علیه و آله بود. پس از رحلت جدّ بزرگوارش، حدود سی سال با پدرشان حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام ملازمت داشته و پس از شهادت مظلومانه ی پدر، به مدّت ده سال عهده دار مقام امامت بودند. در بیست و هشتم صفر سال پنجاه هجری قمری به دستور معاویه بن ابوسفیان - لعنة الله علیه-  و به دست جعده دختر اشعث ابن قیس، در سن ۴۷ سالگی به شهادت رسیدند.

حضرت موسی علیه السّلام به شخصی برخورد که کور و کر بود و دست و پا هم نداشت؛ به یک تکه گوشت شبیه تر بودتا انسان. از او پرسید حالت چطور است؟ یعنی دنیا و ربت را چگونه می بینی؟ آن شخص در پاسخ موسی علیه السّلام گفت: کیست در این دنیا که حالش مثل من باشد؟ چشم ندارم، درنتیجه آنچه را خدا راضی نیست نمی بینم؛ گوش ندارم، درنتیجه سخنی را که خدا دوست ندارد نمی شنوم؛ پا ندارم، در نتیجه به جایی که خدا راضی نیست نمی روم؛ دست ندارم، در نتیجه کاری را که خدا نمی پسندد نمی کنم و کسی را که خدا نمی خواهد بزنم نمی زنم. پس در همه ی عالَم کسی نیست که حالش از خوبی به من برسد. موسی از معرفت و رضامندی و شاکر بودن او بسیار متعجّب شد...  ۱

پیامبران به حکم عقل باید افرادی معصوم از خطا در تشخیص و خلاف در عمل باشند و حتی از روی سهو و نسیان هم سخن نادرست و کار ناشایسته‌ای از ایشان سر نزند؛ زیرا احتمال هر نوع لغزش و خطا اطمینان و وثوق مردم به سخن آنها را خدشه‌دار می‌کند و در نتیجه هدف نبوت که تبعیت انسانها از پیام الهی است، نقض می‌شود.
دو گروه از موجودات، خلاف مشیت الهی عمل نمی‌کنند؛ دسته‌ی اول ملائکه، که با وجود قدرت، انگیزه‌ی گناه که شهوت و غضب است را ندارند؛ دسته‌ی دوم، حیوانات، که فاقد اراده آزادند و نمیتوانند مغایر مشیت الهی عمل کنند. امّا هیچ یک از این دو مدل برای اثبات امکانپذیری عصمت انبیاء که به عنوان یک انسان دارای شهوت وغضب و اراده و اختیارند، کارائی ندارد.   

گرایش به سمت خوِدِ حقیقی را اصطلاحاً خود دوستی می گویند. خود دوستی گرایش به سمت خویشتن خویش است؛ علاقمندی به روح است؛ که خود این خود دوستی و علاقمندی به خویشتن خویش، زمینه ساز همه ی تعالی ها در انسان است و صفت بسیار برجسته و ارزشمندی است. نقطه ی مقابل خود دوستی، پدیده ی خودخواهی یا حبّ نفس است که بسیار مذموم است...

هفتم ماه صفر به روایتی سالروز شهادت دومین گوهر تابناک آسمان امامت، امام حسن مجتبی علیه السلام است. این امام همام در جمله ی گوهرباری می فرمایند: «المَصائِبُ مَفاتِیحُ الاَجرِ»: مصیبت ها، گرفتاری ها و ابتلائات، کلیدهای اجر و پاداش هستند.