سلوک عرفانی مصون از لغزش ورساننده سالک به هدف نهایی سلوک که نه سالک را دچار خطا و خلاف‌ها و بی‌راهه‌ و پرتگاه‌های عقیدتی و عملی کند و نه او را در میانه راه بگذارد و به انتهای مسیر نرساند، چگونه امکان پذیر است؟ رمز چنین سلامت و کمالی در سلوک چیست؟ سالک برای اطمینان به نیل به مقصد، باید چه شروطی را مد نظرداشته و مراعات کند؟   

ظاهراً می گوییم آقا می آید، ولی در حقیقت ما به خدمت حضرت بقیة الله - عج الله تعالی فرجه الشریف- می رویم. ما به پشت دیوار دنیا رفتیم و گم شدیم. باید از پشت دیوار بیرون بیاییم تا ببنیم که حضرت از همان ابتدا حاضر بودند.

نمازگزار در دو رکعت اوّل نماز ملزم به خواندن سوره ی حمد و بعد از آن یک سوره ی دیگر از قرآن است. قرآن کریم کتابی است که خود قرآن آن را معرفی کرده و فرموده: اِنّا جَعَلناهُ قُرآناً عربیّاً لَعَلَّکُم تَعقِلونَ وَ اِنّهُ فِی اُمِّ الکِتابِ لَدَینا لَعَلیٌّ حَکِیمٌ

ابوذر غفاری از سلمان فارسی، که خداوند از هر دوی آنها خشنود باد، پرسید: ای اباعبدالله! معرفت امیرالمؤمنین-علیه السلام- به نورانیت چیست؟[سلمان] گفت: ای جندب!(نام دیگر ابوذر) بیا برویم تا این را از خود آن حضرت بپرسیم. سپس به محل آن حضرت رفتیم و او را نیافتیم. ابوذر گفت: پس به انتظار ایشان ماندیم تا آن حضرت آمدند. حضرت فرمودند: چه امری شما را به اینجا کشانده است؟ ابوذر و سلمان گفتند: ای امیر مؤمنان به نزد شما آمده‌ایم تا در مورد معرفتتان به نورانیت سؤال کنیم.حضرت فرمودند آفرین بر شما دو دوست وفادار به دین خویش که کوتاهی کننده نیستید. به جانم سوگند که آن معرفت بر هر مرد و زن مؤمن واجب است...

قرآن کریم، در توصیف متقین در آیات آغازین سوره بقره، به یک ویژگی بارز اشاره کرده و می فرماید: «الذین یؤمنون بالغیب...» آنان که به غیب ایمان می آورند. تقوایی که تقوای آغاز بهره مندی از قرآن کریم است؛ تقوای یؤمنون بالغیب است. حال اگر انسان متقی که در مکتب قرآن پرورانده شده است؛ از هدایت های نورانی قرآنی بهره ببرد، دیگر غیبی برایش باقی نمی ماند و تمام غیب های عالم برای چنین انسانی شهاده می شود؛ لذا اینان دیگر یؤمنون بالغیب نیستند بلکه یؤمنون بالشهاده می شوند.  

هر گاه مؤمن طغیان کند و گل آلود شود، خداوند گودالی را سدّ راه او قرار می‌دهد تا گِل‌هایش ته نشین شود و دوباره صاف شود؛ یعنی با حوادث و ابتلائات جلوی او سد می‌زند تا زلال شود.  

تماشاچی بی‌عمل نباشیم

در ایّام خاصّی به‌سر می‌بریم، دنیا در تلاطم فوق‌العاده‌ای قرار گرفته است. مظلومیّت گروهی از مردم این عالم که اگر هیچ ویژگی دیگری به‌ غیر از اینکه انسان هستند، نداشته باشند و زیر ظلم درّنده‌خویانی که هیچ معیار اخلاقی، قانونی، حقوقی، دینی و معنوی، نفس درّنده خوی آنها را محدود نمی‌کند، قرار گرفته‌اند، قلب هر انسان باشرف، باوجدان و باایمانی را به‌درد می‌آورد. بخش قابل توجّهی از قدرت‌های جهانی، تقویت‌کننده این جنایات هستند و بخش دیگری تماشاچی بی‌عمل و بی‌عکس‌العمل نسبت به این ظلم‌ها و بیدادها هستند. یک انسان نمی‌تواند بویی از انسانیّت برده باشد و تماشاچیِ بی‌تفاوت در برابر این همه ظلم و جنایات باشد.

عید بزرگ فطر، عید ملاقات و عید عاشقان است. روزه دارانی که یک ماه در مدرسه ی ماه رمضان درس بندگی آموختند، در روز عید گواهی فارغ التحصیلی دریافت می کنند. سالک تا به لقاء و وصال نرسیده، در این عالم روزه است. تا در فراق و هجران است، رغبتی به خورد و خوراک ندارد؛ امّا در لحظه ی ملاقات افطار می کند. لذا عید فطر، عید دیدار است و آنجاست که سالک روزه اش را می شکند. روز عید فطر روزی است که سلوک عبادی ماه رمضان به شهود ملاقات حقّ متعال منتهی می شود.  

ابتلائات مال اهل ایمان است و هر چه مراتب ایمان شخص بالا رود، ابتلائاتش هم بیشتر می‌شود. می‌گویند شخصی الاغی داشت و از قضا همین که او نمازخوان شد، الاغش مرد. ناچار او الاغ دیگری خرید و به طویله برد که ببندد. الاغ به او لگدی زد. او هم به الاغ گفت: اگر از این کارها بکنی دو رکعت نماز هم برای تو می‌خوانم!   

هیچ ابتلائی، چه دنیایی و چه آخرتی، به مؤمن نمی رسد، الّا ضامنش خداست و خدا جبران می کند. افراد معدودی که خدا برای عبرت گرفتن دیگران، آنها را از بعضی نعمت های ظاهری محروم کرده است، در عوض چند چیز قیمتی مخفی در وجودشان به آنها داده است که دیگران از آن خبر ندارند.