مشهورترین تاریخ ولادت امام حسین علیه السلام، سوم شعبان سال چهارم هجری قمری، نقل شده است. در روایت معتبری آمده که چون امام حسین علیه السلام متولد شد، حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله به اسماء بنت عمیس فرمود: ای اسماء، فرزند مرا بیاور و اسماء آن حضرت را در جامه ی سفیدی پیچیده و نزد رسول خدا صلی الله علیه و آله آوردند. حضرت این نوزاد مبارک را در آغوش گرفت و در گوش راست اذان و در گوش چپش اقامه گفت.     

ناکارآمدی مدیریتی و عوامل نفوذی دشمن، از عوامل آسیب‌پذیر در پیکره نظام است

پیکرۀ حکومتی ما چون ضعف و بیماری داشت؛ لذا آسیب‌پذیر شد و ویروس‌ها و میکروب‌ها توانستند هجوم بیاوردند و آشوب بیافرینند و آسیب بزنند. اگر سالم و بی‌ضعف و ایراد بود، این اتّفاق نمی‌افتاد. ناکارآمدی‌، تبعیض، رانت‌خواری، اختلاس، فامیل‌بازی، جناح‌بازی‌، سوءا‌ستفاده‌ از موقعیّت‌ قدرت، بی‌اعتنایی به مظلومان و بی‌مهری به مستضعفین و...، عواملی است که پیکرۀ کشور و نظام را نحیف و آسیب‌پذیر می‌کند و زمینه را برای ناآرام‌‎سازی کشور به‌دست دشمنان نظام و کشور مستعد می‌کند. گرچه بخشی از مشکلات موجود در مدیریت کشور، ناشی از این است ‌که ما مهذّب نیستیم، به قدرت رسیدیم و فساد کردیم، یا در عین نالایق و ناکارآمد بودن، در مسؤولیّتی قرار گرفتیم که جای ما نبود. اینها همه درست است، امّا وقتی اختلال‌های داخل نظام به‌صورت جدّی بررسی می‌شود، حضور دشمنانِ مصمّم برای تخریب نظام از درون، به‌صورت قطعی اثبات می‌شود.(۱۴۰۱/۰۹/۰۱)

جنگ احزاب علیه اسلام و نظام جمهوری اسلامی و ایران مقتدر

استاد طیّب با توجّه به مضامین آیات ۲۳ تا ۲۷ سوره مبارکه احزاب فرمودند: تلاطمات و آشوب‌هایی که جامعه اسلامی ما با آن مواجه است، نباید روحیّه ما را سلب کند. واقعیت این است که یک جنگ احزاب علیه اسلام و نظام جمهوری اسلامی و ایران مقتدر و یکپارچه به راه افتاده است. مجموعه‌ای از همه گروه‌ها و جناح‌ها، با همه تفکّرات متعارض، و با یک قرار مشترک، یورش عظیمی را به سمت دین و نظام دینی شروع کرده‌اند؛ ولی ما نباید روحیّه خود را ببازیم.

در ادبیات عرفانی، واژه ی عشق اغلب به معنای محبت شدید به کار می رود. عشق کششی از عاشق به سوی معشوق است. حقیقت حب الهی شعله ایست در دل که از جذب کردن حضرت حق عبد را به سوی خود و انجذاب و مجذوب شدن عبد به سوی حضرت حق نشأت می گیرد. در پایان این راه، عشق و عاشق هر دو در معشوق، عقل و عاقل در معقول و علم و عالم در معلوم، فانی می شود؛ فقط خدا می ماند و بس. اگر عاشق تمام تعینات خود را ببازد، خود تبدیل به عشق می گردد؛ عشق متبلور...

یکی از درس هایی که در عرصه ی عرفان، از مکتب عاشورا می توان آموخت، درس موحّد زیستن است. یکی از مقامات بلند عارفان راستین، نگاه موحّدانه به جهان هستی است. آنان تنها فاعل حقیقی و تنها مؤثّر واقعی در عالم را خدای متعال می دانند و مخلوقات را مجاری و مظاهر فاعلیّت حضرت حق به شمار می آورند و لذا به احدی جز خدا چشم امید نمی دوزند و اتّکا و اعتماد نمی کنند و از احدی جز خدا ترس و پروا به دل راه نمی دهند.    

یکی از سؤالاتی که معمولاً در دوران غیبت برای شیعیان مطرح است، این است که آیا دیدار توأم با شناخت امام زمان- عجّل الله تعالی فرجه الشریف- در دوران غیبت امکان پذیر است و اگر ممکن است، راه نیل به آن چیست؟ . در جواب باید گفت که قطعاً دیدار امام زمان علیه السلام در دوران غیبت امکان پذیر است. ابن سینا می گوید: « بهترین دلیل برای امکان پذیر بودن چیزی، اتّفاق افتادن آن است» . در موارد متعدّدی دیدار شیعیان با حضرت بقیّة الله - ارواحنا فداه- میسّر شده است. در دوره ی زمانی بیش از هزار سال، شخصیت های بسیار عظیم علمی و دینی، آن حضرت را فراوان ملاقات نموده اند و کتاب های بسیاری در این باب تألیف شده است.  

روز عید یعنی روز عود و بازگشت از مجاز به حقیقت، از ظاهر به باطن، از غفلت به ذکر، از معصیت به طاعت، از زندگی طبیعی به حیات طیبه ی انسانی و نهایتاً از ماسوی الله به الله، که انا لله و انا الیه راجعون. این رجعت و عود به اصل، به راستی عید است.  

یکی از آثار ذکر، رهیدن از لذایذ طبیعی و مادی است. لذایذ طبیعی برای کسانی که واقعاً لذایذ بلندتر و بزرگتر را نچشیده باشند، جذّاب است. اگر کسی لذایذ معنوی را تجربه کند، دیگر لذایذ طبیعی قدرت به دام انداختن او را نخواهند داشت؛ یعنی اگر کسی چشمش به جمال دل آرای پروردگارش روشن شود و جمال الهی را ببیند، دیگر صاحب جمالان این دنیا در برابر جمال الهی، رنگ می بازند...    

همه ی کاستی ها و ناقصی ها از ضعف باور است. همه ی اذکار و عبادات هم برای ایجاد باور است. با اذکار و عبادات انسان به خود تلقین می کند و با تکرار و تلقین، باور و یقین ایجاد می شود. تلقین آنقدر شریف است که حتّی به مرده هم هنگام دفن تلقین می خوانند و وقتی تلقین خواندند نکیر و منکر می گویند: کار او درست شد؛ پس چرا تا آدم زنده است به خود تلقین نخواند.  

عصمت صفتی است که در تحقق نقش انبیاء، جایگاهی کلیدی دارد. عصمت به معنای مصونیت تمام و مطلق، در برابر معاصی است. به تعبیر دیگر، عصمت ملکه نفسانی قدرتمندی است که همواره در وجود انسان معصوم، حضور و ظهور دارد و هیچ نیرویی همچون غضب، شهوت و.... موجب زوال آن نمی شود.