در ادبیات عرفانی، واژه ی عشق اغلب به معنای محبت شدید به کار می رود. عشق کششی از عاشق به سوی معشوق است. حقیقت حب الهی شعله ایست در دل که از جذب کردن حضرت حق عبد را به سوی خود و انجذاب و مجذوب شدن عبد به سوی حضرت حق نشأت می گیرد. در پایان این راه، عشق و عاشق هر دو در معشوق، عقل و عاقل در معقول و علم و عالم در معلوم، فانی می شود؛ فقط خدا می ماند و بس. اگر عاشق تمام تعینات خود را ببازد، خود تبدیل به عشق می گردد؛ عشق متبلور...