ضرورت و اهمّیّت اصلاح طلبی و فساد ستیزی

یکی از وظایف مهمّی که توجّه به آن در این برهه‌ی زمانی و در شرایط اجتماعی کنونی برای همگان ضرورت و اهمّیّت خاصّی دارد، امر به معروف و نهی از منکر است. به‌ویژه اهل عرفان و محبّت باید متذکّر این معنا باشند که عرفان مکتب اهل‌بیت: عرفان گریز از مسؤولیّت‌های اجتماعی و سر در زیر لاک خویش فرو بردن و به مکاشفات خویش دلخوش بودن و از غم محرومان و درد دین تهی بودن، نیست. عرفان اهل‌بیت: عرفان آگاهی، شهامت و ستیز با ظلم و کفر و بی‌دینی است. درس اصلاح‌طلبی و امر به معروف و نهی از منکر را باید از مکتب اهل‌بیت بیاموزیم و برای ایفای نقش یک شیعه‌ی راستین در مقطع زمانی خودمان آماده شویم. نکند خدای ناکرده با مشغول کردن خود به یکسری مسائل به اصطلاح معنوی و عرفانی راه بی‌تفاوتی نسبت‌به واقعیّت‌های جامعه‌ی خودمان و تمامی جوامع اسلامی و حتّی محرومین و مستضعفین جهان را در پیش بگیریم. چند محور مهم و‌نکا‌تی براساس قرآن و روایات، پیرامون بحث، خدمت عزیزان ارائه می‌شود که امیدواریم به گفتن و شنیدن و خواندن اکتفا نکرده و واقعاً درس بگیریم و عمل کنیم.    

مهریه یا صداق، تعهد مالی شوهر به همسرش هنگام وقوع عقد ازدواج و شرط صحت آن است. اما فلسفه تعیین مهریه از نگاه اسلام، تنها جنبه ی مادی و اقتصادی ندارد بلکه بسیاری از ابعاد معنوی و تربیتی لطیف که حاکی از پیوند محبت و عشق و بقا و تکامل بوده نیز منظور شده است.   

قرآن فرمود: اَلیسَ الصُّبحُ بِقریبٍ: آیا صبح نزدیک نیست؟ اگر خوب دقّت کنی ، می بینی از هر نزدیکی، نزدیک تر است؛ اصلاً همین الآن است؛ صبح ایمان، صبح بعثت پیامبراکرم صلی الله علیه و آله، صبح غدیر امیرالمؤمنین علیه السّلام، صبح ظهور حضرت ولیّ عصر عجّل الله تعالی فرجه، صبح قیامت همین الآن است.  

۹۳/۱۱/۰۴

حضرت فاطمه – سلام الله علیها – می فرماید: هر کس عبادت های خالصانه ی خود را به سوی خدا بفرستد، پروردگار بهتربن مصلحت او را به سویش فرو خواهد فرستاد. در حدیث دیگری از خیرالنساء سلام الله علیها چنین نقل شده: از دنیای شما، سه چیز نزد من محبوب است: اول، تلاوت قرآن، دوم، نگاه کردن به چهره ی پیامبر صلی الله علیه و آله و سوم، انفاق در راه خدا. 

طبق بسیاری از منابع موثّق تاریخی شیعه و تواریخ اهل سنّت، خلیفه دوم، صبح روز بیست و ششم ماه ذی الحجه، به دست پیروز نهاوندی که غلامی ایرانی ملقّب به ابولؤلؤ بود، در مسجد النّبی مورد ضربات خنجر قرار گرفت و همان روز یا چند روز بعد درگذشت. اغلب علمای متقدّم شیعه مثل شیخ مفید(ره)، بر اینکه تاریخ مرگ عمر در ماه ذی الحجه است نه ربیع الاول، تأکید دارند. ابن ادریس حلّی(صاحب سرائر) درباره­ی تاریخ نهم ربیع می گوید: هر کس بپندارد عمر در تاریخ نهم ربیع کشته شده، به اجماع صاحبان کتب تاریخ، در اشتباه است.

مراسمی که در روز نهم ربیع الاوّل، عدّه ای به گمان اینکه خلیفه دوم در آن روز کشته شده است، به قصد ابراز ارادت به اهل بیت(ع) و تبرّی از دشمنان ایشان و با توجّه به ظلم هایی که عمر به دختر بزرگوار پیامبر(ص) کرد، برگزار می کنند، به لحاظ های متعدّد جای تأمّل و نقد دارد؛ زیرا در عین اهمیّت بسیار تبرّی، از یک سو بررسی های تاریخی نشان می دهد که مرگ عمر در ماه ذی الحجه بوده نه ربیع الاوّل، و از سوی دیگر، سند روایات رفع القلم که ناظر بر این ایّام مطرح می شود؛ ضعیف و از نظر قواعد حدیثی، در پایین ترین درجه ی اعتبار قرار دارد و از دیگر سو ..  

سه دسته منتظر وجود دارد: ۱- کسی که از دور زیاد یاد امام می کند و انتظار دیدار او را می کشد تا علائم و آثاری از امامش ببیند، که فرموده اند: برترین کارها انتظار فرج است. ۲- کسی که آثار و جای پا و جلوه ای از امام را دیده است، که فرموده اند: پس به درستی که فرج امام زمان عجل الله فرجه الشریف، فرج خود شماست. ۳- اگر انتظار کامل شود و محبّت به حدّ کمال برسد، طوری می شود که حضرت را در ظاهر ببیند یا نبیند، در یقین او اثر ندارد، بلکه همه وقت با قلب خود مشاهده می کند. 

ماجرای این ملاقات در سوره ی کهف، هجدهمین سوره ی قرآن کریم نقل شده است. صورت ظاهری ماجرا بنا به آنچه در روایات آمده به این قرار است: وقتی الواح به حضرت موسای کلیم علیه السلام نازل شد و آن تابوت هم در اختیار ایشان قرار گرفت که امانات (الواح) در آن قرار داشت، موسی علیه السلام به ذهنش خطور کرد که امروز در همه ی عالم کسی داناتر از من نیست؛ یا بعد از دریافت این الواح، ایشان در بین مردم حاضر شدند و آنها سؤال هایی از حضرت پرسیدند و بعد ظاهراً فردی در آنجا مطرح کرد که ای موسی! امروز در عالم کسی داناتر از شما نیست و حضرت موسی علیه السلام انکار و نفی نکرد و همین سکوت تأیید آمیزشان مسأله ای بود که حضرت موسی علیه السلام را به شدّت در معرض خطر قرار داد.    

نمازگزار قبل از اینکه تلاوت و قرائت قرآن، یعنی قرائت سوره ی حمد و پس از آن یک سوره را شروع کند، به خدای متعال پناه می برد. این کار را خدا امر فرموده است و به کسانی که می خواهند قرآن قرائت کنند، این ادب را آموخته است. نماز معراج وصولِ الی الله است. " الصلاة معراج المؤمن" شیطان قسم خورده که بر سر راه مستقیم الهی و نماز و نمازگزار بنشیند. به این علّت است که در نماز باید از شرّ شیطان رجیم به خدای متعال پناه برد.      ۹۴/۰۷/۱۴

هرچه به ظهور و رجعت و قیامت نزدیک می شویم،  روزها بلندتر می شود نه به این معنا که بیست و چهار ساعت چهل و هشت ساعت شود بلکه کیفیت زمان طولانی و زمان روحی بلندتر می شود. یک زمان، زمان فیزیکی است که با ساعت اندازه گیری می کنیم؛ یک زمان، زمان روحی و روانی است که غیر این زمان است. مؤمن آهسته راه می رود و عجله ندارد. مؤمن نزدیک ظهور از حرکت می اُفتد.   

در کتاب مصباح الشّریعة از امام صادق علیه السّلام عبارات بسیار شریف و نورانی در باب قرائت قرآن و آداب آن نقل شده است. حضرت می فرمایند: " مَن قَرَاء القرآنَ وَ لَم یَخضَعُ للهِ وَ لَم یَرِقَّ قَلبُهُ وَ لا یَکتَسی حُزناً وَ وَجَلاً فِی سرِّهِ فَقَد استَهانَ بِعظیمِ شأنِ اللهِ تعالی وَ خَسِرَ خُسراناً مُبیناً" کسی که قرآن بخواند و خضوع به درگاه الهی پیدا نکند و رقّـت قلب نیابد و حزن فراق و هجران از حق و ترس از کاستی ها و گناهانش در او هویدا نشود؛ شأن خدای تبارک و تعالی را کوچک شمرده و به زیان آشکاری مبتلا شده است.