لزوم پوشیدگی و حجاب در همۀ  ابعاد فردی و اجتماعی آن، یکی از احکام ضروری اسلام است که رعایت آن در جامعه نه تنها سبب تحکیم بنیان خانواده می‏شود؛ بلکه افزایش امنیت و آرامش روانی افراد را نیز به دنبال خواهد داشت. در حال حاضر بسیاری از خانواده‏ ها، از وضعیت پوشش فرزندانشان راضی نیستند؛ که این نارضایتی آنها از یک طرف باعث ایجاد تحمیل و اجبار در     پوشش ‏های افراطی نسبت به فرزندان می‏ شود و از طرف دیگر موجب پافشاری و مقاومت‏های خودسرانۀ بچه‏ ها نسبت به این امر  الزام‏ آور اسلامی خواهد شد...

در همسایگی مرحوم شهید مطهری خانم بی حجابی زندگی می کرد که یکباره چادری شده بود. خودش تعریف کرده بود که ما اصلاً اهل دیانت نبودیم. یک بار به قصد تفریح با شوهرم به مشهد رفتیم و چند روزی را که در آنجا  بودیم، در تفریحگاه ها گذراندیم. روز آخر که می خواستیم به تهران برگردیم، من از خیابان جلوی حرم مطهر حضرت رضا-علیه السلام- عبور می کردم که از خیابان، نگاهم به ایوان حضرت افتاد. سلامی کردم و رد شدم. شب در خواب دیدم .  

بیشترین کاری که در طی طریق کمال از سالک الی الله برمی آید، طلب صادقانه و تمام عیار در نیل به کمالات انسانی است. طلب و خواست راستین، بی درنگ شخص را به ایجاد آمادگی در خود و فراهم آوردن مقدمات و تهیه قوا و امکانات لازم برای نیل به مقصود وا می دارد. در صورت وجود چنین طلبی خالص و تمام عیار، هر چه در مسیر سلوک برای وی پیش آید، خواه بسط و گشایش، خواه قبض و عدم موفقیت ظاهری، لازمه ی کمال و نیل او به مقصد است.

 

عالم ظاهر رقیقه و سایه ای از عالم حقیقت و انسانیت است. بهار و تابستان و پاییز و زمستان طبیعت، سایه و رقیقه ای از بهار و تابستان و پاییز و زمستان عالم حقیقت و انسانیت است و چنان که اهل معرفت گفته اند: الظاهرُ عُنوان الباطن: ظاهر نشانه ای از باطن است. عالم ظاهر، عالم مَجاز و عالم باطن، عالم حقیقت است و باز چنان که اهل معرفت فرموده اند: المَجازُ قَنطرةُ الحَقیقةِ : مجاز پلی به سوی حقیقت است. پس باید با مشاهده ی فصول عالم طبیعت، به فصل های جهان جان و عالم حقیقت و انسانیت متوجّه شد و راه یافت...   

ایرانیان در آغاز فروردین، در مراسمی با شکوه و مفصل، عیدی ملی به نام نوروز باستانی، برگزار می کنند. در تاریخ نقل شده که «نوروز» روز تاج گذاری جمشید جم بوده و تثبیت آن در اول بهار، در زمان سلجوقیان اتفاق افتاده است. در سال ۴۷۱ ه.ق جلال الدین سلجوقی، ۱۸ فروردین سال یزدگردی را به عنوان شروع سال معرفی کرد.  

حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها بانویی است که قرآن کریم از ایشان به کوثر تعبیر کرده است؛ کوثر یعنی خیر کثیر. کسی را که خدا خیر کثیر بداند، خود خدا می‌داند چه عظمتی دارد. خدایی که تنها به خاطر بعثت پیامبر خاتم صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم بر خلق منّت نهاده است؛ «لَقَد مَنَّ اللهُ عَلیَ المُؤمِنین اِذ بَعَثَ فیهِم رَسولاً مِن اَنفُسِهِم»: خدابر مؤمنین منّت نهاد که پیامبری از خود آنها در میانشان برانگیخت. حال نگاه کنید که خدا بر همین پیامبر خاتم منّت می‌نهد که «إِنَّا أَعْطَیْنَاکَ الْکَوْثَرَ»! عظمت این بانو چیست؟ خدا می داند! اگر کسی بخواهد به معرفت فاطمه سلام‌الله‌علیها راه پیدا کند و از این خیر کثیر بهره‌ای ببرد، راهش این است که «فَصَلِّ لِرَبِّکَ وَانْحَرْ» یعنی نماز بگزارد. نمازی که معراج مؤمن است.

حضرت فاطمه -سلام الله علیها- در یورش بیرحمانه دژخیمان بدکینه به خانه ی وحی و صدمات تازیانه های بیداد که بر پیکر مطهرش فرود آمده بود؛ به شدت مجروح شده و خورشید وجودش غروبی غم انگیز داشت. ستم، خشونت و مواضع ناجوانمردانه ی برخی مسلمان نماها و نیز تحول در سیستم سیاسی جامعه ی آن روز، فشارهایی بود که بر رنج بیماری آن مخدره می افزود و آن مظلومه را به بستر شهادت کشاند. در تاریخ شهادت حضرت صدیقه-علیها السلام- اختلاف نظر وجود دارد به طوریکه فاصله ی بین رحلت رسول خدا-صلی الله علیه و آله- تا شهادت آن بانوی معصومه را، چهل، هفتاد و پنج و نود و پنج روز و برخی منابع اهل سنت تا شش ماه هم نقل کرده اند.         

در روایات آمده حضرت زهرا سلام الله علیها در صحرای قیامت مثل مرغی که دانه را از بین سنگ و خاشاک جمع می‌کند، دوستان اهل بیت علیهم السلام را از بین اهل محشر جمع می‌کند و به بهشت می‌برد. همین‌طور آمده است که حضرت زهرا سلام الله علیها، سوار بر شتری از نور وارد محشر می‌شود و دوستان اهل‌بیت علیهم السلام ، ریشه‌های روپوشی که بر روی آن شتر قرار دارد را می‌گیرند و حضرت آنها را با خود به بهشت می‌برد.

انسان که به موت برسد به یقین رسیده است. " واعبد ربّکَ حتّی یأتیکَ الیَقین" یقین بعضاً به موت تفسیر شده است؛ یعنی عبادت کن تا زمانی که مرگت فرا برسد؛ تا زنده هستی عبادت کن. یقین را به موت تعبیر کرده اند؛ لذا موت منزل اوّل یقین است. حالات مرده را در نظر بگیرید، علائم جنازه ی  مُرده، علائم یک انسان اهل یقین است که تازه وارد وادی یقین می شود. البته منزل اوّل است. یقین منازل بزرگتری دارد؛ منتهی اولین منزلش موت است.     

توجّه به دنیا و کثرات و طبیعت، غم و غصّه می آورد. کثرات، حزن آور است؛ امّا آحاد و افراد الهی برطرف کننده ی غم و غصّه هستند. مردان الهی و آحاد، افراد کمی هستند که اگر به آنها برخورد نماییم، ملاقات آنها برای ما بسیار سرنوشت ساز است و باید قدر آن را بدانیم. آنها نشانه های راه خدا هستند.