راهی برای تقویت محبّت به خدا

در ابتدای مفاتیح‌الجنان دعاهای بزرگ و ارزشمندی، حاوی اسامی خداوند متعال وجود دارد. اسماء الهى گزارشگر صفات و خصوصیّات خداست‌. اگر انسان به صفات نیک کسی پی ببرد، طبیعتاً محبّت بیشتری به او پیدا می‌کند. یکی از آثار خواندن و تأمّل در ادعیه و اسماء الهی موجود در آنها، کسب معرفت بیشتر نسبت به خداوند و اسماء و صفات الهی و درنتیجه تقویت محبّت بیشتر به خداوند است. سرچشمۀ همۀ کمالات، محبّت خداوند است. محبّت خدا، گوهر اصلی برای رساندن انسان به اوج مراتب کمال و اوج قلّۀ قربِ حقِّ متعال است. مصلحت‌دید من آن است که یاران همه کار بگذارند و خَمِ طُرّۀ یاری گیرند مقصود از خَمِ طُرّۀ یار در ادبیات عرفانی، همان سلسلۀ اسماء و صفات الهی است...

زیارت مَزور با زیارت مَزار متفاوت است. زیارت مَزار همین تشرّف به حرم اهل‌بیت علیهم‌السّلام، بوسیدن و طواف حرم و امثال آن است. زیارت مَزور خودِ آن بزرگوار را دیدن و زیارت کردن است. یکی از معانی ادا کردن حقّ زیارت و قدم اوّل در آن، همین زیارتِ خودِ امامِ مُفترض‌الطّاعه است. یکی از خاصیت‌های زیارت این است که زائر به رَنگ مَزور در می‌آید...

مناجات سحرگاهی

نکات بسیار آموزنده، تأثیرگذار و لطیفی در دعای بعد از نماز شفع و در دعای حزین وجود دارد. شب، خلوتگاه اُنسِ با خداست. عاشق، خلوتِ دیدار با معشوق را از دست نمی‎دهد. دوستان خدا وقتی شب می‌رسد و هوا تاریک می‌شود، به وَجد می‌آیند و در شرایطی که دیگران در بسترها غُنوده‌اند، پهلو از بستر خالی می‌کنند، سر از بالین برمی‌دارند و در خلوت اُنسِ با خدا نَردِ عشق می‌بازند. امیدواریم خدای متعال ما را اَهلِ سحر قرار دهد و فقط از اَصحاب سحر نباشیم؛ فرق است بین اَهل و اَصحاب. مناجات‌ و دعاهای لطیف و زیبایی در کتاب‎هایی مثل مِفتاحُ الفَلاح شیخ بهایی، مِصباح کفعمی، مِصباح شیخ طوسی و کتاب‌های بزرگانی مثل سیّد بن طاووس وجود دارد. هر کسی در مسیر سلوک به جایی رسیده، از سحرخیزی بوده است. طبق روایات جز با سوار شدن بر مَرکبِ شب، اَحدی به وصال خدا نمی‌رسد. رعایت مواردی که در اوایل اَمر به سحرخیزی کمک می‌کند...

چگونه اهل حرم شویم؟

وجود مرقد حضرت عبدالعظیم حسنی علیه‌السّلام، این شخصیت والامقام، محدّث و صحابی چند امام و مؤلف بزرگ دینی، برای مردم تهران بسیار مغتنم، و مانند شعبه‌ای از حرم مطهر حضرت اباعبدالله‌الحسین علیه‌السّلام است. با حفظ اَدب ظاهری و باطنی و تقیّدات لازم در حرم معصومین و امامزادگان علیهم‌السّلام و مداومت بر زیارت و ارتباط، زائر از میهمان حرم به اهل حرم تبدیل می‌شود، ادب‌ورزی متکلّفانه کنار می‌رود و عنایات ویژه‌ شامل حال انسان می‌گردد...

نگاهی به دعای حزین

دعای فوق‌العاده عظیم، لطیف و تأثیرگذاری که بعد از نماز شب خوانده می‌شود دعای بنده‌ای که خود را خطاکار و فاقد شرم و حیای حضور در محضر الهی می‌داند و ترسی بزرگتر از سختی‌های جان دادن در مراحل مختلف سفر آخرت، وجودش را فرا گرفته است و از شیطان خود و هر آنچه او را به این آلودگی‌ها دعوت و وسوسه می‌کند، از هوا و هوس‌ها، از دنیا و تمام جلوه‌های آن همچون ثروت، شهوت، شهرت، رفاه و از نفس امّارۀ به سوءِ خودش، عاجزانه به خدا پناه می‌آورد تا خدای متعال عنایتی کند و او را مورد ترحّم قرار دهد... ان‌شاءالله در دل سحر، با توجّه، این مناجات زیبا و عجیب را که حال بسیار زیبایی دارد، بخوانید و با عباراتِ آن با خدا حرف بزنید. بر خواندن نماز شب و دعای حزین مداومت داشته باشید که نورانیّت عجیبی به قلب و وجود انسان می‌دهد...

تأمّلی در آیات‌ ۴۶ و ۴۷ سورۀ مائده

وَ قَفَّینا عَلىٰ آثارِهِم بِعِیسَى ابنِ مَریَمَ مُصَدِّقًا لِما بَینَ یَدَیهِ مِنَ التَّوراةِ وَ آتَیناهُ الإِنجِیلَ فیهِ هُدًى وَ نُورٌ وَ مُصَدِّقًا لِما بَینَ یَدَیهِ مِنَ التَّوراةِ وَ هُدًى وَ مَوعِظَةً لِلمُتَّقِینَ وَلیَحکُم أَهلُ الإِنجِیلِ بِما أَنزَلَ اللهُ فیهِ وَ مَن لَم یَحکُم بِما أَنزَلَ اللهُ فَأُولَئِکَ هُمُ الْفَاسِقُونَ انبیاء مکمّل یکدیگر و یک سلسلۀ پیوسته برای طیّ یک مسیر واحد هستند. آئین حضرت مسیح علیه‌السّلام، جنبه‌های معنوی، اخلاقی و روحانی را در شریعت حضرت موسی علیه‌السّلام تقویت کرد، امّا در امور فقهی، دستورالعمل‌ها و احکام، ملاک همان تورات است. در واقع انجیل، تورات را تصدیق و تکمیل کرد. حضرت مسیح علیه‌السّلام با آموزه‌‌های اخلاقی، جامعۀ دنیاگرا و دنیازدۀ یهود را که ناشی از اهتمام به جنبه‌های ظاهری شریعت و تشکیل حکومت بود، به لطافت‌های عرفانی و معنوی هم هدایت کرد. برخلاف نظریه‌های باطلی مانند صدف و گوهر که احکام فقهی را ظاهر و پوستۀ دین، ناظر و مقیّد به شرایط زمان نزول آن و با گذشت زمان منسوخ دانسته و فقط لطافت‌های عرفانی و معنوی و خلوت و آرامش‌های ناشی از ایمان به معنویت را گوهر دین می‌داند، پیروان آیین‌های الهی باید مقیّد به احکام و قوانین الهی باشند و نظام زندگی دنیوی باید در قالب قوانین الهی شکل بگیرد. امیرالمؤمنین و امام حسین علیهماالسّلام در فرمایشات خود یکی از انگیزه‌های خود برای قیام و حرکت به‌سمت حکومت را اقامۀ احکام دین و حدود الهی بیان کرده‌اند.

کُلُّ نَفسٍ ذائِقَةُ الْمَوتِ وَ إِنَّما تُوَفَّوْنَ أُجُورَکُم یَومَ القِیَامَةِ... هر انسانی چِشندۀ حقیقت موت و قطع تعلق از دنیاست که بالاتر از فوت(مرگ) است قرار نیست در آینده به موت نائل شویم. همین الآن ذائق و چشندۀ موت هستیم؛ ولی باید این حقیقت را در وجود خود پیدا کنیم و به آن پی ببریم. ما، هم میّت هستیم و قرار است موت خود را پیدا کنیم و به آن پی‌ببریم، و هم در مرتبۀ بالاتر، فانی هستیم و قرار است به فنای خود پی ببریم و آن را پیدا کنیم. سیر و سلوک، سِیرِ آگاهی و معرفت است و تمام مسیر دوزخ تا بهشت و انحطاط تا تعالی، مسیر ادراک و فهم است. یومَ القیامَة، روز رسیدن به بیداری باطنی، ملاقات خدا و طالع شدن حقیقت و خورشید توحید برای سالک است. لَتُبلَوُنَّ فِی أَموالِکُمْ وَ أَنفُسِکُمْ وَ لَتَسمَعُنَّ مِنَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ .... ابتلا و امتحان، لطف مضاعف خداست تا به‌واسطۀ آن، انسان نقاط ضعف خود را پیدا کند. امتحان خدا در دو چیز است: . أموال: هر آنچه که انسان به آن تمایل دارد. . اَنفُس: اِنّیّت و اَنانیّت...

 تبریک ایّام شادمانی ولادت پیامبراکرم صلّی‌الله‌علیه‌وآله و هفتۀ وحدت، پس از دو ماه محرّم و صفر و روزهای نخستین ماه ربیع‌الاوّل
پیامبراکرم صلّی‌الله‌علیه‌وآله ظهور حقیقت توحید در اتمِّ صُوَر و میلاد ایشان، ظهور وحدت و یگانگی است.
غم مقدّمۀ شادی است. اگر حقِّ غم به‌درستی ادا شود، پاداش آن، شادی است. 
عبد در ابتدا که در دوری و حجاب و غربت است، محزون است؛ امّا این حزنِ ناپایدار آنچه را که مانع و حجاب است، می‌سوزاند و وصال و پیوستن به حقیقت خویشتن محقّق می‌شود و زمان شادی فرا می‌رسد.

۲ نوع شادی داریم:
شادی واقعی :  شادمانی عمیقی که خدا و اولیای خدا به آن دعوت کرده‌اند و همان بهشت باطنی و آفاقی و پایدار و همیشگی است؛ چرا که عامل آن یعنی فضل و رحمت خدا، پایدار و جاودان است. 
شادی واهی  :  شادمانی‌های اهل غفلت، شادی‌های تخیّلی، زاییدۀ وهم و توهّم، شادی‌های خیالی و دروغین و شادی به دانسته‌ها و داشته‌های دنیایِ ناپایدار است.
▫️شادی واقعی و رعایت آداب شادی....  

ماه ربیع‌الاوّل فرا رسید؛ ماهی که شروع آن، با هجرت پیامبراکرم صلّی‌الله‌علیه‌وآله از مکّه به مدینه مقارن است.
هجرت یا به‌سوی خدا و الی‌الله است، یا به‌سوی طاغوت، کفر، و همه‌ی مظاهر دنیا و نفس.
همان اندازه که هجرت به‌سوی خدا رشد‌آفرین و تعالی‌بخش است، هجرت به‌سوی دنیا با چشم پوشیدن از ارزشهای الهی و معنوی، انحطاط‌بخش است.
هجرت به‌سوی خدا در مرتبه به مرتبه‌ی وجود انسان مصداق دارد. هجرت ظاهری، حرکت از دارالکفر است به سوی دار‌الایمان؛ اما هجرت در لایه‌ای عمیق‌تر، در روحیات و خلقیات هم می‌تواند اتّفاق بیفتد؛ یعنی هجرت از خلقیات زشت و ناپسند به‌سمت فضائل اخلاقی.
مصداق اعلای هجرت، هجرت از خود به‌سوی خداست؛ ترک خودبینی و خودپسندی و در مقابل، چشم دوختن به‌سوی خدا.
ماه ربیع‌الاوّل، مقارن با هجرت رسول‌الله صلّی‌الله‌علیه‌وآله است. امیدواریم ما هم در سیر باطنی خود، مهاجر شده باشیم؛ از تعلّقات انحطاط‌آفرین و از نکوهیدگی‌ها کنده شده و به‌سمت سر سپردن به حجت خدا و ملحق شدن به رسول‌الله صلّی‌الله‌علیه‌وآله حرکت کرده باشیم و به مدد رسول‌الله صلّی‌الله‌علیه‌وآله وارد مدینه‌ی توحید شویم.