حضرت اباعبدالله علیه‌السّلام در روز عاشورا فرمودند: لا، وَاللهِ لا اَعطیهِم بِیَدی اِعطاءَ الذَّلیلِ وَ لا اَفِرُّ مِنهُم فِرارَ العَبیدِ: نه، به خدا سوگند من همانند انسان‌های خوار و ذلیل، دست بیعت به آنها نخواهم داد؛ و همانند بردگان از آنها نخواهم گریخت.  در جای دیگر حضرت فرمودند: اَلا اِنَّ الدَّعِیَّ بن الدَّعِیَّ قَد رَکَزَ بَینَ اثنَتَینِ بَینَ السِّلَّةِ و الذِّلَّةِ وَ هَیهاتَ مِنَّا الذِّلَّةِ، یَابَی اللهُ لَنا ذلِکَ وَ رَسولُهُ وَ المُؤمِنونَ وَ حُجورٌ طابَت وَ طَهُرَت وَ عُنوفٌ حَمِیَّةٌ وَ نُفوسٌ اَبیَّةٌ مِن اَن تُؤثِرَ طاعَةَ اللِّئامِ عَلی مَصارِعِ الکِرامِ: این پست فرزند پست (یزید)، من را بر سر دو راهی قرار داده است؛ از یک سو شمشیر و کشته شدن و از سوی دیگر تن به ذلّت و خواری دادن. تن به ذلّت دادن از ما دور است. خدای متعال و پیامبر او صلّی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم و مؤمنان و دامن‌های پاکی که ما را پرورانده‌اند و اندیشه‌های بلندی که زیر بار ظلم نمی‌روند و روح‌های تسلیم‌ناپذیر، اِبا دارند که ما به طاعت و فرمانبری لئیمان تن دهیم و آن را بر کشته شدن در اوج عزّت و کرامت ترجیح دهیم.
عزّت نفسی که امام سجّاد و حضرت زینب سلام‌الله‌علیهما در دربار ابن زیاد و در کاخ یزید لعنة‌الله‌علیهما از خود نشان دادند، جلوه‌‌های دیگر این عظمت و عزّت نفس است.
بنابراین یکی از درس‌های بزرگ دیگری که از مکتب عاشورا می توان آموخت، درس علوّهمّت، مناعت طبع، کرامت و عزّت نفس در برابر ستمگران است.