موحّد زیستن

یکی از درس‌هایی که در عرصه‌ی عرفان، از مکتب عاشورا می‌توان آموخت، درس موحّد زیستن است.
یکی از مقامات بلند عارفان راستین، نگاه موحّدانه به جهان هستی است. آنان تنها فاعل حقیقی و تنها مؤثّر واقعی در عالم را خدای متعال می‌دانند و مخلوقات را مجاری و مظاهر فاعلیّت حضرت حق به شمار می‌آورند و لذا به احدی جز خدا چشم امید نمی‌دوزند و اتّکا و اعتماد نمی‌کنند و از احدی جز خدا ترس و پروا به دل راه نمی‌دهند. به جلوه‌هایی از این روحیّه‌ی توحیدی در نهضت حسینی اشاره می‌کنیم.
امـام صـادق علیه‌السّلام می‌فرمـاینـد: روزی حضـرت اباعبدالله‌الحسین علیه‌السّلام در جمع اصحاب خویش حضور یافتند و بعد از حمـد خـدای عزّوجـل و صـلوات بر پیـامبر اکـرم صلّی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم فرمودند: یا اَیُّها النّاسُ اِنَّ اللهَ وَ اللهِ ما خَلَقَ العِبادَ اِلاّ لِیَعرِفوهُ، فِاِذا عَرَفوهُ عَبَدوهُ، فَاِذا عَبَدوهُ استَغنَوا عَن عِبادَةِ مَن سِواهُ: ای مردمان! به خدا سوگند، خدای متعال بندگان را نیافرید مگر برای اینکه به معرفت و شناخت او راه پیدا کنند و آن‌گاه که او را شناختند، راه بندگی او را در پیش گیرند و آن‌گاه که بنده‌ی او شدند، با عبادت او از بندگی هر آنچه غیر اوست، بی‌نیاز ‌شوند.
حضرت اباعبدالله علیه‌السّلام در سفر کربلا، در منزل شقوق در نزدیکی عراق، در صدر بیاناتشان خطاب به اصحاب فرمودند: اِنَّ اللهَ یَفعَلُ ما یَشاءُ وَ رَبُّنا تَبارَکَ هُوَ کُلُّ یَومٍ فی شَأنٍٍٍ: امور، همه از آن خدا و در دست خداست. هر آنچه  که خدا اراده نماید و مشیّت او بدان تعلّق گیرد، آن را عملی خواهد کرد و خدای تبارک و تعالی در هر روز دست اندرکار همه‌ی امور است.