روایات متنوّعی در تاریخ شهادت حضرت زهرا سلام الله علیها ذکر شده است. از فاصله ی چهل روز بعد از رحلت رسول خدا صلی الله علیه و آله، تا هفتاد و پنج و نود و پنج روز روایت نقل شده که بر تاریخ نود و پنج روز تأکید بیشتری شده است؛ گرچه اقوال دیگر را هم نمی شود انکار کرد. در این ایّام حضرت صدیقه سلام الله علیها به شدّت رنجور و کاهیده در بستر بودند و دیگر رمقی برای انجام کارهای روزمره نداشتند. این حالات تا آنجا پیش رفت که همگان یقین کردند دخت گرامی حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله در این دنیا توقّف زیادی نخواهند داشت...  

مهمترین تفاوتی که امام دوازدهم ما شیعیان با یازده امام بزرگوار پیش از خود دارند، غیبت آن حضرت است. اهل سنّت وجود حضرت مهدی - ارواحنا فداه - را قبول دارند و در بسیار ی از منابع بزرگ خود به این مسأله اشاره کرده اند. حتّی علمای بزرگ اهل سنّت، کتابهای مستقلی در رابطه با این موضوع تألیف کرده اند.   

مؤمن که از دنیا می رود و به موت نائل می شود، از شهوات و غضب که او را گرم می کردند، خلاص و کاملاً خنک می شود؛ به نحوی که وقتی جنازه ی او را با آب سرد دنیا هم می شویند، فریاد می زند این آب داغ چیست که روی بدن من می ریزید؟ 

  از آیات قرآن کریم و سخنان معصومین (علیهم السلام) اینگونه برمی آید که آنچه مایه ی شرافت و سبب ارزشمندی انسان بر دیگر مخلوقات و مسجود ملائکه قرار گرفتن اوست، روح الهی است که حقیقت انسانی او را تشکیل میدهد. همان حقیقتی که موجب شایستگی و استعداد او برای عهده دار شدن مقام خلافت الهی شده است.  

زهد در لغت به معنای عدم رغبت و در اصطلاح اهل عرفان، به معنای بی رغبت بودن به دنیاست. زهد، نداشتن و استفاده نکردن از دنیا نیست، دلبستگی و رغبت نداشتن به آن است. زهد، دست کشیدن از دنیا نیست. پر نکشیدن دل به سوی دنیاست. ای بسا فقیر راغب به دنیا و چه بسا غنیّ زاهد از دنیا. شاخص زهد و بی رغبتی به دنیا این است که بود و نبود آن، در روح شخص اثر نگذارد و آن را متلاطم نکند.

عزّت دنیا ذلّت است، ذلّتش که جای خود دارد. ذلّت برای خدا عّزت است، عزّتش که جای خود دارد. دنیا چیز بی اعتبار و بی ارزشی است چون اصلش فنا و نیستی است و بی تردید، برگزیدن زندگی دنیا بر آخرت، کاری نابخردانه خواهد بود و نتیجه ای جز حسرت و ندامت نخواهد داشت .  

یکی از نغزترین و زیباترین ادعیه ها، مناجات شعبانیه است که حضرت امیر المؤمنین علیه السلام و دیگر امامان علیهم السلام  در ماه شعبان المعظم آن را می خواندند. موضوعات مطروحه در این مناجات را می توان به هفت محور تقسیم کرد. اول اینکه مناجات کننده از چه موضعی وارد شده است. دوم، نگاه شخص مناجات کننده به حضرت حق است. سوم، تشکر و سپاس از الطاف بیکران باریتعالی و چهارم، احساس و حالت شخص دعاکننده است. پنجم...  

یکی از مراقبه هایی که برای سالک الی الله در ماه جمادی الاخر وارد شده است؛ چهار رکعت نماز بسیار ارزشمند است که برای آن هیچ زمان معینی مشخص نشده، چه در آغاز ماه چه در پایان آن، چه در شب و چه در روز؛ و اگر کسی توفیق خواندن این نماز را در این ماه پیدا کند؛ خداوند خودش، مالش، زن و فرزندش و دین و دنیای او را تا سال دیگر حفظ می کند و اگر در فاصله ی این جمادی الاخر تا جمادی الاخر دیگر از دنیا رفت، مرگش مرگ شهادت خواهد یود و شهید از دنیا رفته است؛ یعنی ثواب شهدا را دارد.   ۹۴/۰۱/۰۱

روایت شده است که روزی امام صادق علیه السّلام به یکی از شاگردانشان فرمودند: این همه سال پای صحبت من نشستی چه یاد گرفتی؟ عرضه داشت: ای مولای من! هشت نکته را از شما یاد گرفتم. امام صادق علیه السّلام فرمودند: آنها را برای من توضیح بده. گفت: اوّلین چیزی که از شما یاد گرفتم این بود: دیدم که هر محبوبی از حبیبش لحظه ی مرگ جدا می شود، پس همّت خود را به سوی چیزی قرار دادم که هیچ گاه من را ترک نخواهد کرد و در تنهایی مونس من خواهد بود و آن عمل خیر است.

از امام کاظم علیه السلام نقل شده است که فرمودند: اگر می خواهید انسان های صالحی شوید و صلاحیت پیدا کنید؛ باید همنشین انسان های صالح و شایسته شوید. همنشینی با صالحان باعث می شود انسان جذب شود. صالحین در درجه ی اول، پیامبر صلی علیه و آله و در درجه ی بعد ائمه علیهم السلام هستند.