آخرین روزهای ماه رمضان بر خلاف روزهای آغازین که شادی، بهجت، سرور و طراوتی به انسان می بخشید، هاله ای از حزن و اندوه بر دل انسان می نشاند. بوی هجران این ماه عزیز و سرشار از خیر و نور و برکت به مشام می رسد. روزهای آخر ماه مبارک، روزهای دغدغه، دلهره و اضطراب است. مؤمن نگران است که این ماه تمام شود و او توشه ای برنداشته باشد و به آنچه قرار بود از رهگذر ماه رمضان نائل شود، دست نیافته باشد.  

یکبار که مشهد مشرّف بودیم، برای دیدن آقای میلانی به منزل ایشان رفتیم و آقای میلانی به خاطر مراجعات زیادی که به علّت مرجعیت داشت، مدّتی نتوانست به اتاقی که ما بودیم بیاید. بعد که برای دیدن ما آمد، این حدیث را خواند که: مَن اَصبَحَ عَلَی الدُّنیا حزیناً فقد اَصبَحَ عَلَی اللهِ ساخطاً: هرکس از وضعیت دنیوی خود محزون باشد، بر خدا غضبناک است. 

۹۳/۰۷/۱۲

 امام رضا علیه‌ السّلام می‌فرمایند: مؤمن به حقیقت مومن نیست، تا زمانی که سه ویژگی در او باشد: یک خصلت از پروردگارش، یک ادب وسنّت از پیامبرش و یک خصلت و خوی از امامش .... 

ماه رمضان، شهر الله و ضیافت الله است. اگر همیشه با خدا معامله داشته باشید، همه ی ماه ها برای شما شهر الله خواهد بود و همیشه خود را در ضیافت الله مهمان خدا خواهید یافت و نفستان تسبیح و خوابتان عبادت و اعمالتان مقبول و دعایتان مستجاب خواهد بود.

جنگ اسرائیل علیه فلسطین، جنگ یهودیان است با ناصبیان. طبق روایات، ناصبی کیست؟ آیا ناصبی از یهود بدتر نیست؟ جنگ اسرائیل صهیونیست و فلسطین ناصبی، جنگ و مشغولیت دو ظالم نسبت به هم است. آیا در ادعیه نداریم که خدایا دو گروه ظالم را به یکدیگر مشغول کن؟ حال چگونه است که ما بر خلاف دستورات دینی، باید برای ناصبی کافر و مشرک دل بسوزانیم؟ ما به هیچ کشتاری راضی نیستیم؛ ولی آنچه که ناصبیان با اهل بیت علیهم السلام کردند و میکنند، بسیار دلخراش تر است. در عصر غیبت، وظیفه ما چیست؟ تمام هم و غم ما باید معطوف باشد به امر مولانا صاحب الزمان صلوات الله علیه؛ کلام و قلم و قدم و درهم و همه و همه. حتی در منبر محرم سیدالشهداء، بعد از ذکر مصائب باید گریز زد و رسید به ثمره عالم خلقت، یعنی بقیة الله الاعظم. همه چیز و همه کس، فقط ذکر و یاد او و دعا برای فرج و سلامتی او باید باشد.

محبّت به خدا کیمیا و اکسیری است که مس وجود سالک را به زر ناب انسان کامل مبدّل می سازد. محبّت به خدا وجود سالک را از هرچه غیرخدا خالی می کند و جز حضرت حق در او چیزی باقی نمی گذارد و وجود او را یکسره خدایی می سازد.

۹۳/۰۶/۲۱

ماجرای این ملاقات در سوره ی کهف، هجدهمین سوره ی قرآن کریم نقل شده است. صورت ظاهری ماجرا بنا به آنچه در روایات آمده به این قرار است: وقتی الواح به حضرت موسای کلیم علیه السلام نازل شد و آن تابوت هم در اختیار ایشان قرار گرفت که امانات (الواح) در آن قرار داشت، موسی علیه السلام به ذهنش خطور کرد که امروز در همه ی عالم کسی داناتر از من نیست؛ یا بعد از دریافت این الواح، ایشان در بین مردم حاضر شدند و آنها سؤال هایی از حضرت پرسیدند و بعد ظاهراً فردی در آنجا مطرح کرد که ای موسی! امروز در عالم کسی داناتر از شما نیست و حضرت موسی علیه السلام انکار و نفی نکرد و همین سکوت تأیید آمیزشان مسأله ای بود که حضرت موسی علیه السلام را به شدّت در معرض خطر قرار داد.    

سال دهم بعثت، یعنی سه سال قبل از هجرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله به مدینه، دو حادثه ی بسیار جانسوزِ وفات حضرت خدیجه و حضرت ابوطالب علیهما السلام، قلب پیامبر صلی الله علیه و آله را به گونه ای محزون ساخت که حضرت آن سال را عام الحزن نام نهادند. حضرت ابوطالب علیه السلام، عموی بزرگوار رسول اکرم صلی الله علیه و آله در کنار حضرت خدیجه سلام الله علیها، از بزرگترین حامیان پیامبر صلی الله علیه و اله بودند. ابوطالب علیه السلام، فردی با ایمان، مقتدر و فداکار بود که برادرزاده ی خود را تا واپسین لحظات عمر شریفش حمایت کرد و از این رهگذر سهم بسزایی در پیشرفت اسلام داشت؛ امّا علی رغم آن همه فداکاری و ایثارگری آن اَبر مرد تاریخ اسلام، بعضی از مبغضین و متعصّبین نسبت به آن حضرت اسائه ی ادب نموده و در ایمان و اعتقادش تردید کردند.

از آیت الله سید علی قاضی (ره) دستور العملی برای شب ۲۳ ماه رمضان المبارک وارد شده است: شب ۲۳ ماه مبارک رمضان، زمانی که  شب از نیمه گذشت، در حالیکه شخص نه گرسنه، نه از زیاد خوردن سنگین باشد، با وضو و رو به قبله، سر به سجده گذاشته و  این ذکر را  ۲۲۵ بار تکرار نماید: " یا طُهرُ یا طاهرُ یا طَهورُ یا طَیهورُ یا طَیهار " وقتی این ذکر گفته می شود، ملائکه نازل می شوند و در همان حالی که ذاکر سر به سجده دارد، با آب رحمت الهی جان و وجودش را از غبار معاصی و کدورت توجّه به عالم کثرت می شویند و ان شاء الله به طهارت باطنی و درونی راه پیدا می کند.   ۹۴/۰۴/۱۸

فرا رسیدن ماه رجب‌المرجّب؛ ماه فیضان لطف و عنایات بی‌حدّ الهی؛ ماهی که در احادیث، به یک اعتبار شهرالله نامیده شده و ماه خدای متعال است و به اعتبار دیگر از آن به ماه امیرالمؤمنین علیه‌السّلام تعبیر شده است را خدمت میهمانان سفره‌ی پر کرامت این ماه عظیم تبریک و تهنیّت عرض می‌نماییم. امیدواریم که این دو نعمت بزرگ، یعنی نعمت توحید و نعمت ولایت را قدر بدانیم و در این ماه توفیق یابیم که به مدد عنایات علوی به شهر توحید راه پیدا کنیم و از حقایق ناب توحیدی موجود در معارف این ماه،و از مواهب و عطایا و عنایات عظیمی که در مناجات‌ها، دعاها، اذکار، نمازها، روزه‌ها، صدقات و همه‌ی اعمال خیر توصیه شده در این ماه نهفته است، به مدد ولایت امیرالمؤمنین علیه‌السّلام بهره‌مند گردیم.