تماشاچی بی‌عمل نباشیم

در ایّام خاصّی به‌سر می‌بریم، دنیا در تلاطم فوق‌العاده‌ای قرار گرفته است. مظلومیّت گروهی از مردم این عالم که اگر هیچ ویژگی دیگری به‌ غیر از اینکه انسان هستند، نداشته باشند و زیر ظلم درّنده‌خویانی که هیچ معیار اخلاقی، قانونی، حقوقی، دینی و معنوی، نفس درّنده خوی آنها را محدود نمی‌کند، قرار گرفته‌اند، قلب هر انسان باشرف، باوجدان و باایمانی را به‌درد می‌آورد. بخش قابل توجّهی از قدرت‌های جهانی، تقویت‌کننده این جنایات هستند و بخش دیگری تماشاچی بی‌عمل و بی‌عکس‌العمل نسبت به این ظلم‌ها و بیدادها هستند. یک انسان نمی‌تواند بویی از انسانیّت برده باشد و تماشاچیِ بی‌تفاوت در برابر این همه ظلم و جنایات باشد.

عید بزرگ فطر، عید ملاقات و عید عاشقان است. روزه دارانی که یک ماه در مدرسه ی ماه رمضان درس بندگی آموختند، در روز عید گواهی فارغ التحصیلی دریافت می کنند. سالک تا به لقاء و وصال نرسیده، در این عالم روزه است. تا در فراق و هجران است، رغبتی به خورد و خوراک ندارد؛ امّا در لحظه ی ملاقات افطار می کند. لذا عید فطر، عید دیدار است و آنجاست که سالک روزه اش را می شکند. روز عید فطر روزی است که سلوک عبادی ماه رمضان به شهود ملاقات حقّ متعال منتهی می شود.  

ابتلائات مال اهل ایمان است و هر چه مراتب ایمان شخص بالا رود، ابتلائاتش هم بیشتر می‌شود. می‌گویند شخصی الاغی داشت و از قضا همین که او نمازخوان شد، الاغش مرد. ناچار او الاغ دیگری خرید و به طویله برد که ببندد. الاغ به او لگدی زد. او هم به الاغ گفت: اگر از این کارها بکنی دو رکعت نماز هم برای تو می‌خوانم!   

هیچ ابتلائی، چه دنیایی و چه آخرتی، به مؤمن نمی رسد، الّا ضامنش خداست و خدا جبران می کند. افراد معدودی که خدا برای عبرت گرفتن دیگران، آنها را از بعضی نعمت های ظاهری محروم کرده است، در عوض چند چیز قیمتی مخفی در وجودشان به آنها داده است که دیگران از آن خبر ندارند.  

محور اصلی در نگرش و روش عرفانی حاج آقای دولابی، محبّت خدا و خوبان خدا بود و چنان اشخاص را شیفته ی جمال الهی و حسن و نیکویی پیامبر اکرم و اهل بیت کرامشان علیهم السّلام می کرد که به سهولت از دام جاذبه های دنیوی و حتّی اخروی می رهیدند و تمامی آرمان، تلاش و همّت ایشان بر تقرّب و وصال خدا و خوبان خدا متمرکز می شد.

همه ی کمالات در سه چیز نهفته است: اوّل تفقّه در دین، یعنی شناخت کامل و عمیق دین، دوم، شکیبایی در سختی ها و حوادثی که برای تکامل بشر پیش می آید و سوم، حساب و کتاب داشتن در امور معیشت و زندگی.

امام صادق علیه السّلام در ۲۵ شوّال سال ۱۴۸ هجری قمری در شصت و پنج سالگی به دستور منصور دوانیقی، خلیفه ی ستمگر عبّاسی و به وسیله ی سمّی که به آن بزرگوار خورانده شد، به شهادت رسیدند. به مناسبت فرا رسیدن سالروز شیخ الائمّه، امام صادق علیه السّلام، احادیثی را از گنجینه ی پربار ششمین اختر تابناک ولایت و برای عرض ارادت به محضر نورانی آن امام همام، مرور می نماییم. امام صادق علیه السّلام  رغبت و تمایل به دنیا مایه ی غم و اندوه و زهد و بی میلی به دنیا سبب راحتی قلب و بدن است.  

حضرت امام صادق علیه السلام خطاب به عنوان بصری در خصوص سه مورد حلم و بردباری فرمودند: نخست اینکه اگر کسی به تو گفت: اگر کلمه ای به من بگویی، ده جواب از من خواهی شنید؛ تو روحیه ات طوری باشد که به او بگویی: اگر تو ده تا هم بگویی، یک جواب  از من نخواهی شنید. دوم، اگر کسی به تو دشنام یا نسبت بدی داد، بگو: اگر تشخیص شما درست است و آنچه شما می گویید حقیقت دارد و من این گونه ام؛ از خدای متعال می خواهم به خاطر این زشتی ها و بدی ها مرا ببخشد؛ ولی اگر شما در گفتن این سخنان صداقت ندارید و من این گونه نیستم، از خدا می خواهم از شما درگذرد و سوم، اگر کسی تو را تهدید کرد که آبرویت را می برم، تو به او وعده ی خیراندیشی و مراعات حقوقش را بده.

۹۳/۰۵/۰۵

در برخی آیات قرآن (سوره ی ملک آیه ی ۱ و سوره ی یس آیه ی ۸۳) اشاره شده است که همه ی پدیده های عالم هستی ملکی دارند و ملکوتی. بنابراین کارهای انسان هم ملکی دارد و ملکوتی. در فضای دین، کارها به دو حوزه ی کارهای مجاز و غیر مجاز تقسیم می شود.ملکوت و باطن کارهای غیرمجاز، که به آنها معصیت گفته می شود، آتش، پلیدی و آلودگی هاست...

اوّلین گل بوستان فاطمی، امام حسن مجتبی علیه السلام، در نیمه ی ماه رمضان سال سوم هجری قمری، در مدینه دیده به جهان گشود. هفت سال ابتدایی عمر شریفش، مقارن با دوران حیات حضرت محمّد صلی الله علیه و آله بود. پس از رحلت جدّ بزرگوارش، حدود سی سال با پدرشان حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام ملازمت داشته و پس از شهادت مظلومانه ی پدر، به مدّت ده سال عهده دار مقام امامت بودند. در بیست و هشتم صفر سال پنجاه هجری قمری به دستور معاویه بن ابوسفیان - لعنة الله علیه-  و به دست جعده دختر اشعث ابن قیس، در سن ۴۷ سالگی به شهادت رسیدند.