جلوه‌های بسیار زیبایی از کرامت‌ و جمال اخلاقی را در صحنه‌ی عاشورا می‌توان دید.
در عرصه‌ی ادب، ادب اباالفضل العباس علیه‌السّلام در برابر برادر بزرگوارشان چشمگیر است. این برادر بزرگوار امام حسین علیه‌السّلام تا آخرین لحظه‌ی حیات، برادر را جز با کلمات سَیِّدی وَ مَولایَ: آقا و مولای من، مورد خطاب قرار ندادند و تنها در آخرین نفس‌ها بود که ندای یا اَخا اَدرِک اخاکَ: برادر، برادر خویش را دریاب  را سر دادند.
در عرصه‌ی ایثار، گذشت و فداکاری حضرت اباعبدالله علیه‌السّلام و یارانشان بسیار حیرت‌انگیز است. امام حسین علیه‌السّلام، در راه محبوب آنچه را داشتند، در طبق اخلاص گذاشتند و تقدیم کردند.
در عرصه‌ی خیرخواهی و خیراندیشی، از یک سو حضرت اباعبدالله الحسین علیه‌السّلام در روز عاشورا، شروع به تیراندازی نمی‌کنند و منتظر می‌شوند تا دشمن حمله را آغاز کند و از سوی دیگر، تا آخرین لحظات، دست از خیرخواهی و نصیحت و موعظه‌ نسبت به سپاه دشمن بر نمی‌دارند و در اثر همین موعظه‌های خیراندیشانه‌ی حضرت بود که در شب عاشورا، سی نفر از یاران عمر سعد به سپاه آن حضرت ملحق شدند و در روز عاشورا نیز چهره‌ای چون حرّبن ریاحی که سردار لشگر عمر سعد بود، همراه با پسر و غلامش به لشگر امام حسین علیه‌السّلام پیوستند.
از دیگر جلوه‌های جمال اخلاقی در عرصه‌ی کربلا، مواسات است. حضرت اباعبدالله الحسین علیه‌السّلام برابری و مواسات را به اوج خود ‌رساندند. هنگامی که جون غلام سیاه آن حضرت در آستانه‌ی شهادت قرار ‌گرفت، دقیقاً همان رفتاری را که با فرزند رشید و بزرگوار و محبوبشان، حضرت علی اکبر علیه‌السّلام داشتند، نسبت به او انجام دادند.
در عرصه‌ی کرم و سخاوت، امام حسین علیه‌السّلام در حالی که می‌دانند حرّ و لشگریانش که تشنه‌کام رسیده‌اند، آمده‌اند راه را بر آن حضرت سد کنند، هرچه ذخیره‌ی آب دارند، در اختیار آنها قرار می‌دهند و حتّی اسب‌های آنها را نیز سیراب می‌کنند و این آب همان آبی است که چند روز بعد، امام حسین علیه‌السّلام و اصحاب بزرگوارشان از قطره‌ای از آن نیز محروم خواهند گردید.