جلوه‌ی دیگر توکّل و اعتماد اباعبدالله الحسین علیه‌السّلام به خدای متعال و اتّکا نداشتن به احدی جز خدا را در دعایی که آن حضرت در روز عاشورا بعد از به جا آوردن نماز صبح با یارانشان خواندند، می‌توان دید. ایشان به خدا عرضه داشتند: اَللّهُمَّ اَنتَ ثِقَتی فی کُلِّ کَربٍ وَ رَجائی فی کُلِّ شِدَّةٍ وَ اَنتَ لی فی کُلِّ امرٍ نَزَلَ بی ثِقَةٌ وَ عُدَّةٌ: ای خدای من! ای محبوب و معبود من! تو در هر امر ناگوار و واقعه‌ی شدید و دشوار، نقطه‌ی امید و اتّکا و اعتماد منی و در هر واقعه‌ و حادثه‌ای که برای من پیش می‌آید، معتمَد منی و سرمایه‌ و عُدّه‌ی من برای مواجه شدن با آن موقعیّت هستی.
نماد و نمود زیبای دیگر این روح توکّل و تکیه نکردن به غیر خدا در نهضت اباعبدالله الحسین علیه‌السّلام زمانی است که در بین راه، در منزل زباله، خبر شهادت مسلم بن عقیل سلام‌الله‌علیه به آن حضرت می‌رسد. آن حضرت در آنجا اوّلاً صادقانه مسئله را با یارانشان در میان می‌گذارند؛ برخلاف بسیاری از رهبران که با دید دنیانگر و به خاطر استفاده از نیروی طرفدارانشان، بسیاری از واقعیّات را از آنان می‌پوشانند، امام حسین علیه‌السّلام مسئله را به طور صریح به یارانشان اعلام می‌دارند: قَد اَتانا خَبَرٌ فَظیعٌ ... قَد خَذَلَتنا شیعَتُنا؛ فَمَن اَحَبَّ مِنکُمُ الاِنصِرافَ فَلیَنصَرِف، فَلَیسَ عَلَیهِ مِنّا ذِمامٌ: خبری بس تأثّرانگیز به ما رسیده است ... شیعیان ما دست از یاری ما برداشته‌اند. پس هر یک از شما که دوست دارد، برگردد و از جانب ما حقّی بر گردن او نیست.  یعنی حال که وضعیّت را می‌بینید که جز شهادت پیشاروی ما نیست، هر کدام از شما که مایلید، می‌توانید برگردید. این روحیّه‌ی تنها به خدا اتّکا داشتن و عدم اتّکا به یاران، بسیار زیباست!
جلوه‌ی زیباتری را شب عاشورا می‌بینیم. امام حسین علیه‌السّلام بعد از اینکه از وفای یارانشان تجلیل می‌کنند، می‌فرمایند: من اذن دادم که همه‌ی شما برگردید. دشمن فقط با من کار دارد. شما از تاریکی شب استفاده کنید و می‌توانید دست برخی از بستگان مرا هم بگیرید و با خود ببرید. شب را محملی قرار دهید و کربلا را ترک کنید.
امام حسین علیه‌السّلام جز به خدای متعال تکیه نداشتند و لذا در پایان وصیّت‌نامه‌شان که قبل از ترک مدینه برای محمّد بن حنفیّه به یادگار گذاشتند، اینگونه نوشتند: وَ ما تَوفیقی اِلاّ بِاللهِ عَلَیهِ تَوَکَّلتُ وَ اِلَیهِ اُنیبُ: موفّقیّت من جز به اتّکای خدا نیست. من تنها به خدا توکّل کرده‌ام و به سوی او روی آورده‌ام.
بنابراین درس دیگری که از مکتب عاشورا می‌توان آموخت، درس تنها به خدا اعتماد و اتّکال داشتن در زندگی است.