نمی ورزید. اوّل‌کار حالت ‌طبیعی‌ انسان این‌گونه نیست، یک مدّت ولو شده به‌صورت تصنّعی باید خودش را به آن خصوصیات خوب وابدارد تا کم‌کم در وجودش نهادینه شود. نهادینه که شد خودبه‌خود به‌طور‌ طبیعی و بدون هیچ زورزدنی این خصوصیّات از او ظاهر می‌شود. افرادی که با زورزدن مراعات می‌کنند، نمی‌گوییم بدند؛ امّا خیلی چیز بزرگی نیست؛ کسی گمان نکند که اوج کمال انسان این است که شخص مقدّس و متدیّنی شود نه! باید بالاتر بیاید، دین و قداست عین وجودش شود. این خوب است.
* انسان باید مثل شتر باشد؛ غذای خدا (خار بیابان) را می‌خورد (از حاصل کار و رنج خود چیزی نمی‌خورد) و کار خلق را انجام می‌دهد و به آنها خدمت می کند. اَ فَلا یَنْظُرُونَ اِلَى‏ الْاِبِلِ‏ کَیْفَ‏ خُلِقَتْ‏  آیا به شتر نمی نگرند که چگونه آفریده شده است؟ (۱۴:۱۷)
شتر در بیابان که راه می‌رود، تیغ‌های بیایان را می‌خورد و بار مردم را هم حمل ‌و نقل می‌کند. کار خلق را انجام می‌دهد و به آنها خدمت می‌کند. این برای ما درس است. دو خصوصیت مثبت را از شتر نقل کرده که انسان از او یاد بگیرد، یکی اینکه آنچه می‌خورد حاصل تلاش‌ خودش نمی‌شمارد، رزق ‌خدا می‌داند؛ ولو کار کرده ولی کار خود را علّتی برای رزق‌ خود نمی‌داند؛ رزق را عطیه ی ‌خدا می‌داند «اِنَّ‏ اللهَ‏ هُوَ الرَّزّاقُ‏ ذُو الْقُوَّةِ الْمَتِینُ»  هرچه آمد و مصرف کرد عطای ‌الهی می‌داند؛ نه ثمره ی تلاش ‌و کوشش و تیزاندیشی و برنامه‌ریزی ‌خودش. دوم ‌اینکه به خلق خدمت می‌کند، بار خلق را به‌دوش می‌کشد و خَدوم است. سالک‌الی‌الله خوب است این دو صفت را از شتر یاد بگیرد. رزق را کار خود نداند، عطای خدا بداند. هدف خود را هم خدمت به خلق بگذارد. اگر سر کار می‌رود نگوید سر کار می روم که برای غذای خودم‌ و زن ‌و بچّه‌ام چیزی درآورم. اگر سر کار می‌رود بگوید می‌روم خدمتی به خلق کنم. اگر نانوا هستم خدا مرا واسطه‌ای قرار داد تا رزق مردم را