در این عالم هر چیر ظاهر و مُلکی دارد و باطن و ملکوتی. چنانچه قرآن کریم، برای تمام موجودات هم مُلک قائل است هم ملکوت. تمام اعمال انسان، از جمله معاصی او نیز دارای دو جنبه‌ی ظاهری و باطنی است. ظاهر معاصی همان لذت‌های نفسانی است که با حواس ظاهری احساس می‌شوند؛ و ملکوت گناه که با ادراکات باطنی قابل درک است؛ همان کثافات، سموم و دیگر عذاب‌های اخروی است. لذا اگر شخصی با تهذیب نفس، عدم تعلق به مادیات و نائل شدن به موت قبل از فوت، ادراکات باطنیش فعال شود؛ به زشتی معاصی یقین داشته و زیان آن را با چشم باطن مشاهده می‌کند و با چنین بینشی از روی اراده و اختیار مرتکب گناه نمی‌شود.  

  لینک های مرتبط :

  مقدمه ای بر صفات انبیاء (عصمت ۱) 

  عصمت انبیاء (۲)