لازمه ی شعور و ادراک، محبّت و علاقه به آنچه لذّت بخش است و نفرت و بغض به آنچه دردآور است می باشد. موجود ذی شعور و دارای ادراک، تا زمانی که به آنچه دوست دارد نرسیده است و به رسیدن آن امید دارد، به امید و حالت خوش احتمال وصلی که در اوست، رجا گفته می شود و خوف تألّم و سوزش قلب انسان به سبب امر ناخوشایندی که احتمال دارد در آینده برای او پیش بیاید است.