جلوه‌ی دیگر روح رضامند اباعبدالله علیه‌السّلام را هنگام شهادت فرزند بزرگوارشان علی اصغر علیه‌السّلام می‌بینیم. آن‌گاه که تیر سه شعبه، سر مطهّر این فرزند بزرگوار حضرت اباعبدالله علیه‌السّلام را ذبح کرد، در حالی که خون فوّاره می‌زد، امام حسین علیه‌السّلام دست خویش را زیر گلوی حضرت علی اصغر علیه‌السّلام گرفتند و خون‌ها را به آسمان پاشیدند؛ به طوری که قطره‌ای از آن خون‌ها به زمین نیامد. آن‌گاه به خدا عرضه داشتند: هَوَّنَ عَلَیَّ ما نَزَلَ بی اَنَّهُ بِعَینِ اللهِ: تحمّل این حادثه با همه‌ی سهمگینی آن برای من آسان است؛ چرا که این ایثار در برابر دیدگان محبوب و معشوقم اتّفاق می‌افتد.
شخص محبّ و عاشق، سلیقه‌ی مستقلّ و علی‌حدّه‌ای در برابر محبوب خویش ندارد، آنچه را که محبوب می‌پسندد و روا می‌دارد، او هم می‌پسندد و دوست می‌دارد.
به تعبیر باباطاهر عریان:
یکـی درد و یکـی درمـان پسنــدد
یکـی وصـل و یکـی هجـران پسنـدد
من از درمان و درد و وصل و هجران
پسنــدم آنـچـه را جـانــان پسنـدد
امام حسین علیه‌السّلام در خطبه‌ای که در مکّه قبل از حرکت خواندند، بیان داشتند: رِضَا اللهِ رِضانا اَهلَ البَیتِ: آنچه که خدای متعال می‌پسندد، همان مورد رضایت ما اهل بیت است. 
در آخرین لحظات که حضرت اباعبدالله علیه‌السّلام از اسب فرو افتادند و جبین بر خاک نهادند و به مناجات با خدا مشغول شدند، از جانب حضرت حق ندا می‌رسد: یا اَیَّتُهَا النَّفسُ المُطمَئِنَّةُ ارجِعی اِلی رَبِّکِ راضِیَةً مَرضِیَةً: ای روح به آرامش رسیده! به سوی پروردگار خویش بازگرد در حالی که هم تو از پروردگارت راضی و خشنودی و هم پروردگارت از تو خشنود و راضی است.
بنابراین یکی از درس‌های دیگری که از مکتب عاشورا می‌توان آموخت، درس رضا در عرصه‌ی زندگی است.