روحیّات و احساسهایی که به آن اشاره شد فرد مسلمان را به رفتارهای زیر وا می‌دارد.

۱/ تلاش در جهت افزایش آگاهی و رشد معرفت خویش در زمینة شناخت خدا، جهان و انسان، و تفکّر در جهت پی بردن به حقیقت هستی خود و نقاط مثبت و منفی شخصیّت خویش و راه اصلاح و تکمیل نفس خود.

۲/ تلاش و اهتمام در جهت تزکیه و تهذیب نفس و معالجة بیماریهای درون خود با بهره‌گیری از طبیبان روحانی، که همان انبیاء و اولیای الهی‌اند، و عمل به دستورات ایشان.

۳/ مراعات ادب حضور در محضر حقّ و انجام آنچه موجب رضای اوست و پرهیز از آنچه او نمی‌پسندد، در تمامی لحظات و مواقف زندگی.

۴/ پرداختن به عبادت و خلوت کردن با محبوب خویش و راز و نیاز عاشقانه با او.

۵/ ارتباط و پیوند قلبی و معنوی با اولیای معصومین علیهم السّلام و استمداد از باطن صاحبان ولایت.

۶/ پرداختن به تحصیل امکانات دنیوی و استفاده از آنها صرفاً در حدّ رفع ضرورت و بدون قصد لذّت‌جویی، و پرهیز از اتلاف عمر در زمینه‌هایی چون جمع مال و ثروت، کسب مقام و تفوّق بر دیگران، جلب توجّه و تمجید خلق، یا خوردن و نوشیدن و خودآرایی و کاموری جنسی.

۷/ در عرصة فعّالیّتهای دنیوی (خانوادگی، اقتصادی، سیاسی و...) بی ‌حرص و تقلاّ و بی‌تعدّی به حریم دیگران، با دلی دائم به یاد خدا و متوجّه به مرگ و جهان آخرت، آرام و متین گام برداشتن و در قالب ضوابط و موازین شرع عمل کردن.

۸/ با دیگر انسانها رفتار محبّت‌آمیز داشتن و مشتاقانه و بدون منّت نهادن به آنها خوبی کردن و بزرگوارانه از خطاهای آنان چشم‌پوشی نمودن.

۹/ استفاده از مواهب طبیعی و محصولات بشری به نحو صحیح و بدون اسراف و تبذیر، و حفظ و صیانت این نعمتهای الهی و جلوگیری از اتلاف و به هدر رفتن آنها.

۱۰/ پرداختن به امور اجتماعی و پذیرفتن مسؤولیّتها صرفاً به قصد خدمت و برای نیل به قرب و رضای الهی از رهگذر آنها.

۱۱/ همواره متوجّه و مراقب رفتار و اخلاق و حال درونی خود بودن و پرهیز از غفلت و سرمستی و بی‌خبری از خویشتن.