۱/ فرد مسلمان، عالَم را به عنوان جلوه‌گاه محبوب خود تلقّی می‌کند و هر یک از موجودات عالَم را جلوه‌ای از معشوق خویش می‌بیند و لذا به همه چیز مهر می‌ورزد و همه کس را دوست می‌دارد.

به جهان خرّم از آنم که جهان خرّم از اوست

                                                عاشقم بر همه عالَم که همه عالَم از اوست

روح عاشق او در هر چیز جلوه جمال یار را می‌جوید و لذا در جهان جز زیبایی نمی‌‌بیند.

منم که شُهره شَهرَم به عشق ورزیدن

                                                           منم که دیده نیالوده‌ام به بد دیدن

۲/ فرد مسلمان توجّه و اهتمامش را به حقیقت باطنی عالَم مصروف می‌دارد و ظواهر ناپایدار در نظرش فاقد اهمّیّت می‌نماید. بنابراین توجّهش به ملکوت جهان و عالَم آخرت است و عالَم مُلک در نظرش بی‌اعتبار است و اگر ارزشی برای آن
قایل باشد صرفاً برای سودی است که در ساختن آخرت می‌توان از آن بُرد، همچون که کِشتگاهی که ارزشش به محصولی است که می‌توان از آن برداشت کرد. وَ ﭐبْتَغِ فیما ءَاتیٰکَ ﭐللهُ ﭐلدّارَ ﭐلآخِرَةِ وَ لاٰ تَنْسِ نَصیبَکَ مِنَ ﭐلدُّنْیا: در بهره‌گیری از آنچه خداوند به تو عطا نموده خانة آخرت را بطلب و بکارگیری آنچه را از امکانات دنیوی نصیب تو شده در این آخرت‌جویی فراموش مکن.^[۱]