یکی از بیماریهای مهلک مدیریّت، استبداد به رأی و عدم مشورت در تصمیم‌گیریهاست. یک مدیر هر چند که آگاه و متخصّص و در زمینة کاریش پرتجربه و کاردان باشد، طبیعی است که مسائل را تنها از نقطه‌نظر خویش
ارزیابی می‌کند و چه بسا ابعادی از مسأله که در تصمیم‌گیری صحیح می‌توانند
نقش تعیین کننده داشته باشند از نظرش مخفی بمانند. از آنجا که مدیر
مسؤولیّتش اقتضاء می‌کند که در زمینه‌های متنوّع تحت مدیریّتش به طور
عمومی اطّلاعاتی داشته باشد، بی‌شک در حدّ اشخاصی که در هر یک از آن زمینه‌ها به طور تخصّصی آموزش دیده و کار می‌کنند نمی‌تواند اطّلاعات دقیق داشته باشد. بنابراین در امر تصمیم‌گیری، مدیر نیازمند است که از مشاورینی صاحب صلاحیّت استفاده کند و به کمک آنها هر مسأله را از زوایای مختلف مورد بررسی قرار دهد تا امکان یابد جامعترین و صحیحترین تصمیم را اتّخاذ نماید.

تا اینجای مسأله یعنی ضرورت مشورت در امر تصمیم‌گیری چیزی است که کمتر کسی در مورد آن تردید به خود راه می‌دهد. لکن آنچه اهمّیّت بسیاری دارد صلاحیتهای لازم برای مشاورین است، زیرا اگر مشاورین از صلاحیّتهای لازم
علمی و فکری و اخلاقی برخوردار نباشند چه بسا در تصمیم‌گیریها نه تنها به مدیر کمک نکنند بلکه او را در وادی تردید یا هوس رها نمایند و یا به اخذ تصمیمهای نادرست بکشانند. بنابراین برای اینکه مدیر بتواند تصمیمهای لازم را بموقع، حساب‌شده و پخته اخذ نماید می‌بایست در انتخاب مشاورینش با حسّاسیّت بسیار تحقیق کند و افراد واجد صلاحیّتی را که نه جهلشان او را به اشتباه بیندازد و نه سوء نیّتشان او را به بیراهه بکشاند و نه ضعفهای روحیشان او را به ضعف مبتلا سازد انتخاب نماید.

امیرالمؤمنین علیه السّلام در زمینة استفاده از نظر کارشناسان و متخصّصین و آگاهان و صاحب‌نظران به مالک اشتر می‌فرمایند:

وَ أکْثِرْ مُدارَسَةَ ﭐلْعُلَماءِ وَ مُنافَثَةَ ﭐلْحُکَماءِ.

و بحث با دانشمندان و تبادل نظر با خردمندان را بسیار کن.^[۱]

تنها از طریق چنین مشورتهایی است که مدیر می‌تواند تخصّص و دانش آنها را به کمک بگیرد و سنجیده‌ترین تصمیمات را که مبتنی بر ارزیابی و محاسبة دقیق کارشناسی است اخذ نماید.

همچنین آن حضرت علیه السّلام در مورد روحیّات مشاورین به مالک اشتر می‌نگارند:

وَ لاٰ تُدْخِلَنَّ فی مَشُورَتِکَ بَخیلاً یَعْدِلُ بِکَ عَنِ ﭐلْفَضْلِ وَ یَعِدُکَ ﭐلْفَقْرَ وَ لاٰ جَباناً یُضْعِفُکَ عَنِ ﭐلأُمُورِ وَ لاٰ حَریصاً یُزَیِّنُ لَکَ ﭐلشَّرَهَ بِالْجَوْرِ.

در مشورت نه بخیل را بر خود راه ده که تو را از احسان باز دارد و از فقر بترساند و نه بزدل را که تو را در کار ناتوان گرداند و نه حریص را که آزمندی و تجاوز را در نظرت زیبا جلوه‌گر سازد.^۲