از آنجا که نفس امّاره در درون هر انسانی او را به سمت فساد و تباهی می‌خواند و به تخلّف از مرز عقل و ایمان دعوت می‌کند و پذیرش تمایلات نفسانی موجب غوطه‌ور شدن در منجلاب خودخواهیها، ظلمها، شهوترانیها، راحت‌طلبیها و امثال آن می‌باشد، مدیر اسلامی‌ می‌بایست با هشیاری تمام در کنترل تمایلات نفسانی خود بکوشد و اجازه ندهد که نفس او زمام اختیارش را در دست بگیرد و به هر سو که بخواهد بکشد.

امیرالمؤمنین علیه السّلام به مالک اشتر می‌نویسند:

فَأمْلِکْ هَواکَ.

مالک نفس خویش باش و آن را دست هوا نسپار.^[۱]

و نیز مرقوم می‌دارند:

وَ أمَرَهُ أنْ یَکْسِرَ نَفْسَهُ مِنَ ٱلشَّهَواتِ وَ یَزَعَها عِنْدَ ٱلْجَمَحاتِ فَإنَّ ٱلنَّفْسَ أمّارَةٌ بِالسُّوءِ إلاّٰ ما رَحِمَ ٱللهُ.

و به او فرمان می‌دهد که نفس خویش را با ترک خواهشها بشکند و به هنگام سرکشی عنانش را برکشد که نفس پیوسته به ناشایستگی فرمان می‌دهد جز آنکه خدای رحم کند.^۲

بدیهی است مراعات دقیق مرز احکام الهی در انجام وظایف مدیریّت در بسیاری موارد با تمایلات نفسانی فرد سازگاری ندارد و اگر فرد بخواهد تابع خوشایند و ناخوشایند نفس خویش باشد چه بسا او را به ورطة اعمال ناشایست و ناروا بیندازد. بنابراین مدیر باید تمایل یا عدم تمایل خود را در کارها فراموش کرده و تنها آنچه را ضوابط مقرّر می‌دارند و اسلام به آن امر کرده است مورد عمل قرار دهد.

حضرت علی علیه السّلام در این زمینه خطاب به مالک اشتر می‌نگارند:

وَ شُحَّ بِنَفْسِکَ عَمّٰا لاٰ یَحِلُّ لَکَ فَإنَّ ٱلشُّحَّ بِالنَّفْسِ ٱلإنْصافُ مِنْها فیما أحَبَّتْ أوْ کَرِهَتْ.

در آنچه که نارواست در اجابت نفس بخل بورز و بدان که همانا بخل ورزیدن نسبت به نفس مراعات انصاف است در آنچه که برای آن خوشایند یا ناخوشایند است.^۳