مباحث فوق بخوبی از ضرورت شناخت و عمل به مدیریّت اسلامی، به معنای نظام و شیوه‌ای که اسلام برای مدیریّت بر سازمان و جامعه مقرّر نموده است، پرده برداشت و روشن ساخت که لازمة مسلمان بودنِ مدیر و اسلامی بودنِ جامعه، حاکم شدن چنین سبک و شیوه‌ای در مدیریّت سازمان و جامعه می‌باشد. در اینجا اشاره به نادرست بودن دو تفسیر مطرح شده از مدیریّت اسلامی را لازم می‌دانیم.

برخی اشخاص گمان می‌برند که صِرف مسلمان بودنِ حاکم و مدیر، برای اسلامی بودنِ حکومت و مدیریّت کافی است. در حالی که با توجّه به توضیحات فوق، آشکار شد که حکومت و مدیریّت اسلامی وقتی تحقّق می‌یابد که هم حاکمان و مدیران اشخاص دین‌باور، پرهیزگار، خوش خُلق، صالح‌العمل و با حُسن نیّتی باشند و هم شیوة اِعمال حکومت و مدیریّت آنان منطبق بر معیارها و الگوهای حکومتی و مدیریّتی مقرّر در شریعت باشد.

همچنین برخی گمان می‌کنند که خِرَدورزی رها از قید تفکّر دینی، به هر نکته و روشی در زمینة شیوة ادارة جامعه و سازمان دست یافت، صرف نظر از این که نکات و روشهای مزبور با جهان‌بینی و انسان‌شناسی و با ضوابط و قواره‌های حکومتی و مدیریّتی اسلام سازگار باشد یا خیر، چنانچه به کار بستن آن نکات و روشها به اشخاص متدیّن و باتقوا سپرده شود، می‌توان آن را همان چیزی دانست که اسلام خواسته است و در نتیجه می‌توان به آن نام حکومت و مدیریّت اسلامی اطلاق کرد. نادرستی و غیر قابل تأیید بودن این گمان نیز با توجّه به مطالب فوق، آشکار است.^[۱]