برخی گروندگان به جمعیّت‌های صوفیّه، با این توجیه که در مقام وحدت و یگانگی و در حالت وجد و شور عرفانی، سخن از مَحرم و نامَحرم جایی نداشته و قائل بودن به حریمی بین زن و مرد معنایی ندارد؛ احکام شرع در زمینة رعایت حریم و حجاب را مورد بی‌اعتنایی قرار داده و از آن تخطّی می‌کنند.

این نکته یکی از مصادیق عنوان هفدهم است که قبلاً مورد نقد قرار گرفت. لذا از نقد مشروح آن پرهیز می‌کنیم و تنها به چهار نکته متذکّر می‌شویم. نخست آن که کسانی مراعات حریم و حجاب را مورد امر و تأکید قرار داده و خود نیز به دقّت و قوّت آن را مراعات کرده‌اند که در بالاترین مرتبة توحید و کمال عرفانی قرار داشته و اسوه و مقتدای تمام عارفانند. پیامبر و اهل بیت بزرگوارش علیهم السّلام کجا کوچکترین تساهلی در این زمینه روا داشته‎اند که مدعیّان محبّت و ارادت به آنان این گونه سخن گفته و رفتار می‌کنند؟ آیا به موجب روایات، حضرت زهرا علیهم السّلام به هنگام ورود فرد نابینا چادر بر سر نکردند و به همین سبب مورد تقدیر پیامبراکرم صلّی الله علیه و آله و سلّم قرار نگرفتند؟[i]

دوّم این‌ که نمی‌توان انکار کرد که در مواردی، همین توجیهات غیر موجّه، زمینه‎ساز لغزش‌های اخلاقی و سوء استفاده‌های نفسانی و هوسبازی‌های شهوانی برخی بی‌تقوایان و لذّت‌طلبان، زیر پوشش تجمعّات عرفانی شده است.

سوّماینکهبهحکمعقلوفطرتوبهموجباحادیثمعصومین علیهم السّلام غیرت از شاخصه‌های ممتاز مؤمن است و یکی از اموری که مؤمن در مورد آن غیرت می‌ورزد، ناموس خویش است. امام صادق علیه السّلام می‏فرمایند: انّ الله تعالی غیورٌ و یحبّ الغیرة: خداوند غیور است و غیرت ورزیدن را دوست می‌دارد.[ii]و پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله و سلّم می‌‌فرمایند: انّ الله یغار و المؤمن یغار: خداوند غیرت می‏ورزد و مؤمن نیز غیرت می‏ورزد.[iii] و نیز ‌می‌فرمایند: اذا لم یغر الرّجل فهو مکنوس القلب: مردی که غیرت نمی‏ورزد، دلش واژ‎گونه است.[iv]اگر در سیر کمالی عرفان، سالک متخلّق به اخلاق الله می‌شود، و یکی از آن خُلقیّات، غیرت است، چگونه قابل تصوّر است که سالک حاضر باشد ناموس او، به بهانة وحدت و یگانگی، یا وجد و شور عرفانی، بی‎هیچ حریم و حجابی، با نامحرمان در‎آمیزد؟

چهارم این که قرآن کریم می‎فرماید: تلک حدود الله و من یطع الله و رسوله یدخله جنّات تجری من تحتها الانهار خالدین فیها و ذلک الفوز العظیم و من یعص الله و رسوله و یتعدّ حدوده یدخله ناراً خالداً فیها و له عذاب مهین: آن حدود الهی است و کسی که از خدا و رسولش اطاعت کند، خداوند او را به بهشت‎هایی که زیر آن‎ها نهرهایی جاری است وارد می‎کند و جاودانه در آن خواهند بود و آن موفّقیّت بزرگ است. و کسی که از خدا و رسولش سرپیچی و از حدود الهی تعدّی کند، خداوند او را در آتشی وارد می‎سازد که جاودانه در آن خواهد بود و عذاب خوارکننده‎ای برای وی وجود خواهد داشت.[v] و نیز می‎فرماید: تلک حدود الله و من یتعدّ حدود الله فقد ظلم نفسه: آن حدود الهی است و کسی که از حدود الهی تعدّی کند به خویشتن ظلم کرده است.[vi] همچنین می‎فرماید: تلک حدود الله فلا تعتدوها و من یتعدّ حدود الله فاولئک هم الظّالمون: آن حدود الهی است، پس از آن تعدّی نکنید و کسی که از حدود الهی تعدّی کند، پس همان‎ها ستمکارانند.[vii] از نظر قرآن کریم حفظ حدود الهی از ویژگی‎های مؤمنان[viii] و بی‎اعتنایی و عدم مراعات حدود الهی از خصوصیّات کافران[ix] است. بنابراین ایمان آورندگانی که در پی نیل به قلّة ایقان، سالک طریق عرفان شده‎اند، چگونه ممکن است به خود اجازه دهند حدود الهی، از جمله رعایت حریم بین زنان و مردان نامحرم و مراعات حدود شرعی حجاب و پوشش در برابر نامحرم را مورد بی‎توجّهی قرار داده و زیر پا بگذارند؟ اگر راه عرفان نهایتاً سالک را به جرگة اولیاء الله وارد می‎سازد، مگر قرآن کریم در مورد اولیای الهی نفرمود: ان اولیائه الاّ المتّقون: جز تقوا پیشگان اولیاء الله نیستند؟[x] با توجّه به این که امام صادق علیه السّلام در بیان مفهوم تقوا فرمودند: ان لا یفقدوک الله حیث امرک و لایراک حیث نهاک: این است که خداوند تو را در جاییکهبهانجامامریفرماندادهاستغایبنبیندودرجاییکهازارتکابامرینهیفرموده است حاضر نبیند؛[xi] چگونه ممکن است کسی با بی‎اعتنایی به امر و نهی الهی، و از جمله امر خدا به رعایت حریم و حجاب و نهی الهی از اختلاط بی‎پروای زنان و مردان نامحرم، راه به مقصد عرفان پیدا کند؟