برخی از علاقمندان به گروه‌های عرفانی، با مطرح ساختن این که خداوند به اعمال و عبادات ما بی‌نیاز است و معاصی و گناهان ما بر دامن کبریائی او گردی نمی‌نشاند، نتیجه گرفته‌اند که پس ضرورتی ندارد برای انجام طاعت یا ترک معاصی زحمتی بر خود تحمیل کنیم.

این نتیجه‎گیری نیز خطا و نادرست است؛ زیرا گرچه خداوند به عبادت ما نیازی ندارد و از طاعت ما سودی نمی‌برد و از گناه و معصیت ما زیانی نمی‌بیند، امّا خود ما برای خلاصی و نجات از انحطاط و شقاوت و رسیدن به کمال و سعادت، به شدّت به پرهیز و ترک گناهان و معاصی و انجام طاعات و عبادات نیازمندیم و در صورت ترک طاعات و عبادات و ارتکاب معاصی و گناهان، به شدّت زیان می‌بینیم و از مقصد دور می‌افتیم.

به موجب این سخن قرآن کریم که می‏فرماید: فمن کان یرجو لقاء ربّه فلیعمل عملاً صالحاً و لا یشرک بعبادة ربّه احداً:هر کس امید و آرزوی لقاء و دیدار پروردگار خویش را دارد، پس باید عملی صالح انجام دهد و احدی را در عبادتپروردگار خویش شریک نسازد؛[i] لقاء و دیدار پروردگار که مقصد و مقصود و غایت آمال عارفان است، بدون انجام طاعت و عبادت بی‎ریا و خالصانه امکان‎پذیر نیست.