با استناد به احادیثی همچون: حبّ علیّ بن ابی‌طالب حسنة لا تضرّ معها سیّئة:محبّت علی‎بن ابی‌طالب حسنه‎ایست که با وجود آن، هیچ سیئّه‎ای زیان نمی‏بخشد.[i]و حبّ علیّ‎بن ابی‌طالب یحرق الذّنوب کما تحرق النّار الحطب: محبّت علی‎ بن ابی‌طالب گناهان را می‌سوزاند همان گونه که آتش هیزم را می‌سوزاند،[ii] برخی دل دادگان به طریقت‌های عرفانی، گناه را برای دوستداران امیرالمؤمنین علیه السّلام بی‌ضرر دانسته و ارتکاب آن را برای ایشان بی‌ایراد تلقّی می‌کنند.

در این مورد نیز باید توجّه کرد که اوّلاّ همان طور که قبلاً ذکر شد، اگر محبّت، راستین و تمام عیار باشد، محال است چنین محبّی، مرتکب معصیت، یعنی عملی که مورد نفرت و انزجار و موجب ناراحتی و آزار محبوب خود، یعنی امیرالمؤمنین علیه السّلام است، بشود.

قلب سلطان و فرمانروای وجود انسان است و تمامی وجود انسان تابع و فرمانبر قلب اوست. هر کس به موضوعی می‎اندیشد که مورد علاقة اوست و کاری انجام می‎دهد که دلخواه اوست. بنابراین کسی که امیرالمؤمنین علیه السّلام قلبش را تصرّف کرده باشد، همة وجودش در تصرّف آن حضرت قرار می‎گیرد و جز به آنچه مطلوب و مورد پسند آن حضرت است نمی‎پردازد.[iii]

ثانیاً همان گونه که قبلاً نیز اشاره شد کثرت معاصی، سنخیّت وجود شخص را با گوهر پاک و مطهّر محبّت و ایمان به خدا و اولیای الهی از بین می‎برد و سبب می‎شود که محبّت و ایمان از وجود شخص رخت بربندد؛ زیرا به موجب قاعدة سنخیّت ظرف و مظروف، هر مظروفی تنها در ظرف همسنخ خودش جای می‎گیرد و استقرار می‎یابد و وجود آلودة به لوث گناهان و معاصی، سنخیّتی با محبّت و ایمان به خدا و اولیای خدا ندارد. قرآن کریم در بیان همین حقیقت می‎فرماید: ثمّ کان عاقبة الّذین اسآءوا السُّوای اَن کذّبوا بایات الله و کانوا بها یستهزءون: سرانجام کسانی که کارهای بد را پی ‎در پی انجام دادند این بود که آیات خداوند را تکذیب کردند و به مسخره گرفتند.[iv]

ثالثاً محبّان ناقص نیز بهتر است به جای بسنده کردن به زیان ندیدن، به سودی که از راه اجتناب از معاصی عاید می‏شود همّت گمارند، و چه سودی بالاتر از این که از حدّ یک محبّ خطاکار به مرتبة یک شیعة‌ تمام عیار نایل شوند. همان طور که در احادیث بسیاری که از پیامبر و ائمّه علیهم السّلام آمده، شیعه کسی است که در زندگی پشت سر آن بزرگواران راه سپرده و گام جای گام آنان می‌گذارد و از اعمال ایشان پیروی می‌کند.[v] همچون سلمان فارسی که از رهگذر چنین عملکردی به مقام سلمان منّا اهل البیت: سلمان از ما اهل بیت است،[vi] راه یافت.

امیرالمؤمنین علیه السّلام همان طور که به شیعیان خویش دستور می‌دهند که: احبب الاخوان علی قدر التّقوی: برادرانت را به میزانی که از پرهیزگاری و تقوی برخوردارند دوست بدار،[vii] خود نیز از بین ارادتمندانشان، آن کس را بیشتر دوست می‌دارند که پرهیزگاری و تقوای بیشتری داشته باشد.

رابعاً مؤمنی که به موجب کلام خداوند که می‌فرماید: قل اعملوا فسیری الله عملکم و رسوله و المؤمنون: بگو بهعمل بپردازید که خدا و پیامبرش و مؤمنان (ائمّه علیهم السّلام ) شما را می‌بینند،[viii] در تمامی لحظات، در خلوت و جلوت، خود را در محضر و منظر پروردگار و پیامبر و امامان علیهم السّلام می‌داند؛ چطور ممکن است از آن بزرگواران حیا نکند و در حضور و در برابر آنان دست به سوی اعمال زشت و معصیت آمیز دراز کند؟