برخی گویندگان و نویسندگان عرصه‌های عرفانی، در مقام اثبات درستی مطالب خود،‌ درصدد مستند ساختن آن‎ها به احادیث معصومین علیهم السّلام برمی‌آیند و در این راه به عباراتی استناد می‌جویند که انتساب آن‎ها به معصوم قابل اثبات نیست و دارای سند قابل اعتمادی نیستند، لکن گوینده یا نویسندة مزبور به صرف این که در سخنان و نوشته‌های عرفا، عبارات مزبور به عنوان حدیث شهرت یافته، بدون مراجعه به منابع موثّق حدیثی و ارزیابی‎های کارشناسانة آن عبارات از دیدگاه علوم رجال و درایه، به علّت همسویی مدلول آن عبارات با مطلب عرفانی مورد نظر خود، آن‎ها را درست و تردید ناپذیر پنداشته و به تکرار آن عبارات در سخن و نوشتة خویش می‌پردازند. درحالی که به تعبیر دانشمندان علم الحدیث: رُبَّ مَشهُورٍ لا اَصلَ لَهُ:چه بسیار عبارتی که به عنوان حدیث شهرت یافته، لکناصالتی ندارد.

در برخی موارد گویندگان و نویسندگان مزبور، حدیث معتبری را مستند اثبات درستی مطالب عرفانی خود قرار می‌دهند، لکن بدون توجّه به عبارات قبل و بعد حدیث و شرایط مطرح شدن آن از سوی معصوم و مخاطب حدیث و سؤالی که در مقام پاسخ آن، یا حادثه و مطلبی که در مقام تحلیل و تبیین آن، معصوم حدیث مزبور را بیان داشته است، معنایی جز آن چه در نظر معصوم بوده است از آن حدیث برداشت نموده و همسویی معنای برداشت شدة خود با مطالب عرفانی مدّ نظر خویش را دلیل درستی مطالب مزبور قرار می‌دهند.

در این زمینه نیز باید عنایت داشت که این گونه مستندسازی مدّعیات و مطالب عرفانی، نه تنها موجب اثبات مدّعیات و مطالب مزبور نمی‌شود، بلکه پس از روشن شدن غیرموثّق بودن حدیث یا نادرست بودن برداشتی که از آن شده است،‌ صحّت مطالب عرفانی مورد نظر، که با دلایل دیگری قابل اثبات است، مورد تردید قرار خواهد گرفت. بنابراین در نقل احادیث و معنا کردن آن‎ها باید با احتیاط و دقّت علمی عمل کرد و به شیوة کسانی که معتقدند هدف وسیله را مباح و توجیه می‌کند، رفتار نکرد.