برخی از گروندگان به فرق اهل تصوّف به استناد وجود معانی باطنی و تفسیرهای انفسی برای آیات الهی و این که آیات الهی علاوه بر معانی، دارای تأویلاتی می‌باشند، و نیز به اتّکای تعبیرات شاعرانه و ذوقی، معانی و مدلولات ظاهری آیات را بی‌اهمّیّت تلقّی کرده و مورد بی‌توجّهی قرار داده‎اند و عملاً آن‎ها را کنار نهاده و حذف کرده‎اند و باتعبیراتی از این قبیل که قرآن همچون میوه‌ای که مغزش در خور استفادة انسان و پوستش خوراک حیوانات است، می‌باشد، معانی باطنی و تأویلات عرفانی آیات را در شأن خواصّ و رهروان طریق کمال، و معانی ظاهری و لایة رویین قرآن را سهم عوام دانسته‎اند.

همان طور که در فصل‎های قبل توضیح دادیم، وجود معانی باطنی و تفسیرهای انفسی و تأویل داشتن آیات الهی، هیچ یک به معنای کم اهمّیّت بودن معانی و مدلولات ظاهری آیات نیست. همچنین معانی درست باطنی و تفسیرهای صحیح انفسی آیات هرگز متضادّ و نفی کنندة معانی ظاهری آن‎ها نیستند و پذیرش و التزام به هر دو، امکان‎پذیر و ضروری است. ضمناً تعبیرات شاعرانه و ذوقی، برای فهم و عمل به دین، ملاک و حجّت نبوده و در پیشگاه الهی مورد قبول نیستند.