پس از نقد و بررسی اجمالی سخنان منکران و مخالفان عرفان و تصوّف و تبیین این که هیچ یک از ادلّة آنان، توان نفی عرفان و جدا ساختن حساب آن از اسلام و تشیّع راستین را ندارد، لازم به ذکر می‌دانیم که مطالب گفته شده، نباید به هیچ وجه مستند و دلیلی برای تأیید و اعتماد به مدّعیان دروغین و یا مشتبه عرفان، شمرده شود. در این عرصه داعیه‌داران بی‌حقیقت و به خطا رفتگان از مسیر هدایت، بسیارند؛ لذا قبل از بررسی و نیل به یقین در مورد این که شخصی یا گروهی در طریق عرفان راستین اهل بیت علیهم السّلام گام می‌سپارد، به صِرف سخنان عارفانه و حتّی کشف و کرامات مرتاضانه، نباید به وی اعتماد و از وی پیروی کرد؛ زیرا عبارات عارفانه، قابل تقلید و تکرارند، و قدرت انجام بسیاری از اعمال خارق‎العاده نیز، با ریاضت‎های شیطانی و مرتاضانه، قابل دستیابی‌اند، و در نتیجه هیچ یک دلیلی بر حقّانیّت مدّعیان عرفان نخواهد بود.

یکی از بهترین محک‌هایی که در این عرصه به کار می‌آید، میزان خضوع و تمکین اشخاص و گروه‌ها در برابر ظواهر دین و آیات الهی و احادیث معصومین علیهم السّلام و التزام آن‎ها به مراعات تقوی و عمل به تکالیف شرعی و دینی است. به هر تقدیر پیش از یقین پیدا کردن به صحیح‎العقیده، حُسن‎الخُلق و صالح‎الاعمال بودن، که معیار آن مکتب اهل بیت علیهم السّلام است، نباید به شخص و گروهی اعتماد کرد و دست بیعت داد.