آنچه خوانندة محترم در طول مطالعة کتاب با آن آشنا شد، گوشه‌هایی از آداب و اسرار زیارت اهل‌بیت علیهم السّلام بود که در حدّ بضاعت نویسنده و مجال سخن، به رشتة تحریر درآمد. لکن نویسنده اذعان دارد آن گونه که باید، نتوانست حقّ مطلب را ادا کند، لذا در پایان مقال عذر تقصیر به پیشگاه خدای متعال و پیامبر و آل علیهم السّلام برده و عرضه می‌دارد:

این همه گفتیم لیک اندر بسیج                                       بی عنایات خدا هیچیم هیچ

بی عنایات حق و خاصان حق                                     گر ملک باشد سیاهستش ورق

ای خدا، ای فضل تو حاجت روا                                      با تو یاد هیچ کس نبود روا

این قدر ارشاد تو بخشیده‌ای                                      تا بدین بس عیب ما پوشیده‌ای

قطرة دانش که بخشیدی ز پیش                               متّصل گردان به دریاهای خویش

گر خطا گفتیم اصلاحش تو کن                                 مصلحی تو ای تو سلطان سخن

کیمیا داری که تبدیلش کنی                                   گر چه جوی خون بود نیلش کنی

این چنین میناگری‌ها کار توست                                این چنین اکسیرها اسرار توست

و خود و خوانندة گرامی را متذکّر می‌سازد که گرچه وصف حقایق معنوی و مقامات روحانی لذّت‌بخش است، امّا دریغ که بهرة انسان از این حقایق و مقامات، تنها لذّت سخن گفتن و شنیدن و نوشتن و مطالعه کردن در مورد آنها باشد و در شمار کسانی درآید که قرآن در وصف آنان فرمود: وَ مِنَ النّاسِ مَن یَعبُدُ اللهَ عَلی حَرفٍ: گروهی از مردم خدا را تنها در حرف و سخن بندگی می‌کنند.[۳۰۵] شایسته است همّت بر آن گماریم که دین و دینداریمان از حرف و سخن فراتر رفته و همة وجودمان را فرا گیرد، تا به یُمن الطاف الهی و عنایات پیامبر اکرم و اهل‌بیت بزرگوارش علیهم السّلام خود، مصداق آن حقایق و مقامات شویم و این کمالات را به دیدة دل در آئینة وجود خویش به نظاره بنشینیم.

گوشم شنید قصّه ایمان و مست شد                      کو قِسم چشم، دیدن ایمانم آرزوست