هنگامی که دعا کننده دریافت که خدای آگاه بر مصالح حقیقی او، در عملی ساختن آنچه به مصلحت وی بوده، منتظر درخواست کردن او نمانده است، پی می‌برد که هر آنچه در زندگی او وجود دارد همان مصلحت واقعی اوست.[۲۵۵] در نتیجه، او که تاکنون در صدد بود با دعای خویش سایر چیزها را تغییر دهد، متوجّه می‌شود که آنچه کاستی دارد و باید اصلاح شده و تغییر یابد، خود اوست که ارزش و قدر مصالحی را که خداوند در زندگی وی ایجاد نموده است درک نمی‌کند و چنان که شایسته است با آنها مواجه نمی‌شود و رفتار نمی‌کند. لذا از این پس دعا برای تغییر سایر چیزها را ترک گفته[۲۵۶] و دعا را متوجّه اصلاح خویش می‌سازد و معرفت، یقین، تسلیم، رضا و دیگر کمالات باطنی را از خداوند طلب می‌کند. این فراز دعای سحر امام سجّادعلیه السّلام نمونه‌ای برای این گونه درخواست‌هاست: اَللّهُمَّ اِنِّی اَسأَلُکَ ایماناً تُباشِرُ بِهِ قَلبی وَ یَقیناً حَتّی اَعلَمَ اَنَّهُ لَن یُصیبَنی اِلاّ ما کَتَبتَ لی وَ رَضِّنی مِنَ العَیشِ بِما قَسَمتَ لی یا اَرحَمَ الرّاحِمینَ: پروردگارا از تو ایمانی درخواست می‌کنم که در پرتو آن همواره در قلب من حاضر باشی، و یقینی می‌خواهم که در پرتو آن بدانم که جز آنچه تو برای من مقدّر کرده‌ای به من نخواهد رسید، و مرا به آنچه از روزی که قسمتم ساخته‌ای خشنود ساز، ای مهربانترین مهربانان.[۲۵۷]

با توجّه به اینکه آخرت هر کس چیزی جز ملکوت عقاید و افکار، روحیّات و اخلاق، و رفتار و کردار وی نیست، طلب نعمت‌های بهشتی و پاداش‌های اخروی نیز به طلب اصلاح خویشتن باز می‌گردد و کسی که از خداوند نعمت‌های بهشتی و پاداش‌های اخروی را درخواست می‌کند، فی الواقع خواستار این است که خداوند، عقاید و افکار، روحیّات و اخلاق، و رفتار و کردار او را به گونه‌ای اصلاح کند که زمینه‌ساز چنان نعمت‌ها و پاداش‌هایی باشد.