هنگامی که دعا کننده به جهل خویش به مصالح واقعی خود و علم خداوند بر آنها توجّه کند، بدون اینکه چیز خاصّی را در دعای خویش طلب کند، از خداوند می‌خواهد که هر آنچه را خیر وی است به او عطا کند. الهی ما را آن ده که آن به.

چنین دعاهایی گرچه از دعاهای قبل برتر است، امّا گوئیا دعا کننده با مطرح کردن آن، چنین پنداشته است که خداوند در عین آگاهی بر آنچه خیر اوست، و در عین توانایی، از دادن آن دریغ نموده است، و با این التماس و درخواست باید او را از بخل ورزیدن منصرف و به دادن آن خیر ترغیب کرد. در حالی که خداوند جواد و کریم است و هرگز بخل نمی‌ورزد. در حدیث قدسی است که خداوند به بندگان می‌فرماید: لا اَبخَلُ عَلَیکُم بِمَصالِحِکُم: من در مورد آنچه به مصلحت شماست بخل نمی‌ورزم.[۲۵۲] عطای الهی همواره در راستای مصالح واقعی و بی اتّکاء به درخواست، انجام می‌شود، زیرا شخص کریم برای عطا کردن، منتظر درخواست شخص نیازمند نمی‌ماند. اِلهی کَفی عِلمُکَ عَنِ المَقالِ وَ کَفی کَرَمُکَ عَنِ السُّؤالِ: خداوندا آگاهی تو بر نیازهایم مرا از گفتن و کرم تو مرا از درخواست کردن بی‌نیاز ساخته است. در دعاهای نقل شده از اهل‌بیت علیهم السّلام چنین مضامینی بسیار تکرار شده است: یا مَن یُعطی مَن لَم یَسأَلهُ وَ مَن لَم یَعرِفهُ تَحَنُّناً مِنهُ وَ رَحمَةً: ای کسی که به شخصی که نه از او درخواستی نموده و نه به او شناختی دارد عطا می‌کنی.[۲۵۳] و یا مُبتَدِءً بِالنِّعَمِ قَبلَ استِحقاقِها: ای کسی که قبل از اینکه شخص استحقاق پیدا کند، دادن نعمت‌ها را آغاز می‌کنی.[۲۵۴]