این گروه از دعاها عموماً برخاسته از نازلترین سطح معرفت است. گویا دعاکننده با طرح خواستة معیّن خویش، در این مقام برآمده است که کسی را که از او درخواست می‌کند، بر نیاز خویش مطّلع سازد. گوئیا او از این نیاز بی‌خبر است. در حدیث قدسی، خدای متعال به این گروه از دعا کنندگان می‌فرماید: لا تُعَلِّمونی بِما یُصلِحُکُم، اَنَا اَعلَمُ بِهِ: درصدد برنیایید آنچه را به مصلحت شماست به من بیاموزید، زیرا من به مصالح شما داناترم.[۲۴۶] ^و [۲۴۷] با عنایت به اینکه علم و دانایی بشر بسیار محدود است وَ ما اوتیتُم مِنَ العِلمِ اِلاّ قَلیلاً: از علم و دانایی جز اندکی به شما داده نشده است.[۲۴۸] و در نتیجه مصالح حقیقی انسان‌ها غالباً بر آنها پوشیده است، خواسته‌هایی که به صورت معیّن در قالب دعا مطرح می‌شود، غالباً متوجّه اموری است که صرفاً ملایم طبع و مطابق هوس‌های دعا کننده است و در موارد بسیاری با مصالح حقیقی او مغایرت دارد. به فرمودة قرآن کریم یَدعُ الاِنسانُ بِالشَّرِّ دُعائَهُ بِالخَیرِ: انسان همان طور که چیزهایی که به خیرش می‌باشد را از خداوند درخواست می‌کند، چیزهایی را که برای او شرّند نیز از خداوند درخواست می‌کند.[۲۴۹]

این گروه دعاها گرچه از پایین بودن سطح معرفت دعا کننده حکایت دارند، لکن به این اعتبار که شخص دعا کننده دیگران را در برآمدن خواسته‌اش بی‌اثر دیده و تنها خدا را بر آن قادر دانسته است، لا مُؤَثِّرَ فِی الوجُودِ اِلاَّ اللهُ: در عالَم هستی صاحب اثری جز خدا نیست، و لذا خواسته‌اش را به خدا عرضه نموده، ارزشمند است.

شایسته است انسان خواسته‌های بزرگی داشته و در مقام دعا به خدا عرضه کند؛[۲۵۰] لکن اگر خواستة کوچکی در دل کسی پدید آمد، آن را نیز می‌بایست بر خدا عرضه نموده و تنها از او طلب کند. در حدیث قدسی است که خدای عزّوجلّ به موسای پیامبر علیه السّلام فرمود: یا مُوسی سَلنی ما تَحتاجُ اِلَیهِ، حَتّی عَلَفَ شاتِکَ وَ مِلحَ عَجینِکَ: ای موسی هر چه را احتیاج داری از من درخواست کن، حتّی علف گوسفندانت و نمک آشت را.[۲۵۱]