مقرّ فرمانروایی وجود انسان، دل است و هرکس در دل شخصی نفوذ کند و آن را به تصرّف در آورد، همة وجود او را در اختیار خواهد داشت. در نتیجه، محبّت که دل سپردن به محبوب است موجب ولایت که فرمانپذیری است می‌گردد. تفاوت ولایت و سلطنت نیز در همین نکته است که سلطنت حاکمیّتی است که با قهر و غلبه و زور و قدرت به دست می‌آید و در اثر آن، فرد با تکلّف و اکراه مجبور به فرمانبری می‌شود، لکن ولایت حاکمیّتی است که از مهر و محبّت ناشی شده و در اثر آن، شخص از سَرِ طوع و رغبت و با همة وجود، خود را در فرمان ولی قرار می‌دهد. به تعبیر دیگر، ولی پیش از آنکه بر دست‌ها و پاها و ظواهر حکومت کند، بر دل‌ها حکومت می‌کند. این از فرق‌های اساسی حاکمیّت و مدیریّت اسلامی با سایر نظام‌های حکومتی و مدیریّتی است و نظام امامت و ولایت بر اساس چنین محتوای غنی‌یی سامان یافته است.

زائر اهل‌بیت علیهم السّلام با الفاظ و حرکات خود، هم از عشق و محبّت سرشار خویش به آن خوبان دلربا حکایت می‌کند و به آن والامقامان ابراز ارادت و اظهار علاقه می‌کند و هم بر فرمانبرداری از سرِ طوع و رغبت و سرشار از رضا و اشتیاق خویش در برابر آن بزرگواران تأکید می‌ورزد و تجدید پیمان می‌کند.