در خاتمة توضیحات حول این محور، ذکر این نکته لازم به نظر می‌رسد که شهادت وقتی قابل اتّکاست که بر اساس مشاهده صورت گیرد. مثلاً قاضی شهادتی را می‌پذیرد که شخص شهادت دهنده، آنچه را شهادت می‌دهد شخصاً مشاهده کرده باشد. شهادت کسی که می‌گوید من شنیدم فلان شخص فلان کار را انجام داد، نزد قاضی پذیرفته نیست. بر این اساس شهادت زائر به مقامات و کمالات ائمّه علیهم السّلام نیز هنگامی ارزشمند و مؤثّر است که مبتنی بر مشاهدة مقامات و کمالات مزبور انجام شود. بنابراین شهادت زائر به صِرف اینکه دیگران گفته‌اند اهل‌بیت علیهم السّلام چنان مقامات و کمالاتی داشته‌اند، شهادت ثمربخشی نخواهد بود. زائر باید اهتمام ورزد که حجاب‌ها را از برابر دیدة دل خویش کنار زند و به شهود باطنی آن بزرگواران و مقامات و کمالاتشان نایل گردد تا شهادت دادنش، ارزش و اعتبار و اثر و ثمر مورد نظر را پیدا کند.