زائر با شهادت دادن بر این که اهل‌بیت علیهم السّلام نماز به پا داشتند، زکات پرداختند، امر به معروف و نهی از منکر و جهاد کردند و طاعت خدا و رسول را به جا آوردند، و تأکید نمودن بر این که آن بزرگواران در وادی محبّت خدا، آنچه را در ظرف وجودی مخلوق می‌گنجد، به تمام و کمال دارا بودند. (اَلتّامّینَ فی مَحَبَّةِ اللهِ[۱۵۶]) به استناد خصوصیّات و عملکرد آن اسوه‌های حسنه، حساب اسلام و تشیّع را از دو گرایش انحرافی جدا می‌سازد. یکی از دو گرایش مزبور با طرح اهمیّت محبّت اهل‌بیت علیهم السّلام و تأثیرات شگرف دنیوی و اخروی آن، دوستداران اهل‌بیت علیهم السّلام را از تلاش در عرصة عمل صالح و کوشش در زمینة عبادات، بی‌نیاز پنداشته و در انجام آن سستی و کوتاهی می‌کند. گرایش دیگر با تأکید بر اهمیّت انجام عمل صالح و آثار و برکات به جا آوردن عبادات، از ارزش و نقش اکسیر محبّت اهل‌بیت علیهم السّلام غافل مانده و در محبّت ورزیدن و ابراز محبّت کردن به آن بزرگواران اهمال و قصور می‌نماید. در حالی که از دیدگاه قرآن و عترت، مهم بودن هیچ یک از این دو امر، از اهمیّت دیگری نمی‌کاهد. مؤمن واقعی، هم قلبی سرشار از عشق آتشین به اهل‌بیت علیهم السّلام و وجودی سراپا تسلیم در برابر آن بزرگواران دارد، و هم در انجام اعمال صالح و به جا آوردن عبادات واجب و مستحبّ، فعّال و کوشا است. در تأکید بر این حقیقت، امام رض علیه السّلام می‌فرمایند: لا تَدعوا العَمَلَ الصّالِحَ وَ الاِجتِهادَ فِی العِبادَةِ اِتِّکالا عَلی حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ وَ لا تَدعُوا حُبَّ آلِ مُحَمَّدٍ وَ التَّسلیمَ ِلاَمرِهِمُ اتِّکالا عَلَی العِبادَةِ، فَاِنَّهُ لا یُقبَلُ اَحَدُهُما دُونَ الآخَرِ: به اتّکای محبّت خاندان پیامبر، انجام عمل صالح و تلاش در عرصة عبادت را کنار نگذارید و به اتّکای عبادت، محبّت خاندان پیامبر و تسلیم امر آنان بودن را رها نکنید؛ که همانا هیچ یک از آن دو، بدون دیگری پذیرفته نمی‌شود.[۱۵۷]