در خاتمة توضیح این محور جا دارد یادآور شویم که با توجّه به وجوب پاسخ دادن به سلام و با عنایت به عصمت مطلقة اهل‌بیت علیهم السّلام متصوَّر نیست که زائری به پیشگاه آن بزرگواران سلامی تقدیم کند و آنان در پاسخ دادن به وی درنگ نمایند. در اذن دخول حرم پیامبر و ائمّه علیهم السّلام نیز بر این نکته تأکید شده است که: اَعلَمُ اَنَّ رَسوُلَکَ وَ خُلَفائَکَ عَلَیهِمُ السَّلامُ اَحیاءٌ عِندَکَ یُرزَقونَ، یَرونَ مَقامی وَ یَسمَعونَ کَلامی وَ یَردُّونَ سَلامی وَ اَنَّکَ حَجَبتَ عَن سَمعی کَلامَهُم وَ فَتَحتَ بابَ فَهمی بِلَذیذِ مُناجاتِهِم: به درستی می‌دانم که پیامبرت و خلفای تو که بر آنان درود باد، زنده‌اند و در پیشگاه تو روزی داده می‌شوند، ایستادنم را نظاره‌گرند و سخنم را می‌شنوند و سلامم را پاسخ می‌دهند و می‌دانم که تو در برابر سخن ایشان، بر شنوایی من پرده‌ای افکنده‌ای و به وسیله لذّت مناجات با ایشان، درِ فهم و درک من را گشوده‌ای.[۱۴۸] البتّه این محجوبیّت ناظر بر تمامی زائران نیست. زائران بیداردلی هستند که پاسخ سلام خود را به وضوح می‌شنوند و از لذّت فوق‌العادة گفتگوی دوجانبه با پیامبر و ائمّه علیهم السّلام برخوردار می‌باشند.