از آنجا که نفس و شیطان برای به حدّاقلّ رساندن بهره‌مندی زائر از فیض زیارت، دست به دست یکدیگر داده و با القاء تخیّلاتی همچون معوّق ماندن کارهای دنیوی وی در شهر و دیارش و یا با ایجاد دلتنگی کاذب نسبت به اهل و عیالش، او را برای تعجیل در بازگشت از زیارت وسوسه می‌کنند، زائر باید هوشیاری خویش را حفظ کرده و مراقب باشد که این وسوسه‌ها در او کارگر نشود و او را از این فیض عظیم، که به لطف خداوند و به عنایت اهل‌بیت علیهم السّلام نصیبش شده است محروم نسازد؛ زیرا چه کسی خبر دارد که تا پایان عمر، آیا بار دیگر این توفیق نصیب وی خواهد شد و مرگی که هر لحظه در کمین انسان است، آیا فرصت خواهد داد مجدّداً به محضر مولای خویش شرفیاب شود.

اینکه توصیه شده است زائر به هنگام قصد سفر زیارت، وصیّت کند، شاید یکی از معانیش این باشد که چنان از خانه و دیار و اهل و عیال دل ببرد که گویا تا پایان عمر باز نخواهد گشت. با چنین احساسی است که زائر هرگز میل به رفتن از محضر مولای خود نمی‌کند و اگر چه به همراه دیگران به شهر و دیار خویش باز می‌گردد، امّا دل او، که حقیقت و اصل وجود اوست، برای همیشه نزد مولایش باقی می‌ماند.

میل رفتن مکن ای دوست دمی با ما باش بر لب جوی طرب جوی و به کف ساغر گیر[۱۴۲]