در جریان این ملاقات و دیدار، اشکی که از یک سو حکایت از غم ایّام هجر و از سوی دیگر روایت از شادی لحظة وصل می‌کند، به عنوان گواه صادقی بر عشق خالصانة زائر به مزور، در دیدگان او حلقه می‌زند و بر گونه‌هایش جاری می‌گردد و با عبارات عاشقانه‌ای که زائر در مقام ابراز عشق و عرض ارادت بر زبان جاری می‌سازد در هم می‌آمیزد و موجب عنایت خاصّ مزور به وی می‌شود.

وَ کلٌّ یَدَّعی وَصلا بِلَیلی                                                     وَ لَیلی لا تَقِرُّ لَهُمْ بِذاکا

اِذا جَرَتِ الدُّموعُ عَلَی الخُدودِ                                            تَبَیَّنَ مَن بَکی مِمَّن تَباکی

همه مدّعی دست یافتن به وصال لیلی‌اند، در حالی که خود لیلی بر این امر معترف نبوده و آن را تأیید نمی‌کند. وقتی که اشک‌ها بر گونه‌ها جاری می‌شوند، کسی که به راستی می‌گرید از کسی که تظاهر به گریستن می‌کند متمایز می‌شود.