شرط عشق و ارادت این است که زائر به هنگام بار یافتن به پیشگاه محبوب، هرچند اندک و ناچیز، هدیه‌ای تقدیم مزور نماید. گرچه آن سلاطین عالَم وجود و خزانه‌داران غیب و شهود، از هدایای خلق بی‌نیازند؛ لکن همین هدایای کوچک همچون ران ملخی که موری به پیشگاه سلیمان هدیه نمود، بیانگر عشق و ارادت زائر به مزور است. هدایایی که زائر می‌تواند تقدیم کند به هدایای مادّی، خدمات اهدایی و هدیه‌های معنوی تقسیم می‌شوند. هدایای مادّی، همان اموال و اجناسی است که برخی زائران اهدا می‌کنند. خدمات اهدایی، کمک به خدّام در انجام کارهای حرم، همچون جارو و نظافت کردن و جمع‌آوری و منظّم نمودن لوازم حرم، از قبیل مهرها، قرآن‌ها و کتب ادعیه، می‌باشد. هدیه‌های معنوی، اعمال و عبادات مستحبّی است که زائران انجام داده و ثواب آن را به محضر مزور پیشکش می‌کنند. این هدایا به مصداق در دل دوست به هر حیله رهی باید کرد، ترفندی است که زائر برای راه یافتن به دل محبوب خویش به آن متوسّل می‌شود. لذا زائر حتّی المقدور نباید خود را از هیچ یک از آنها محروم سازد، گر چه در نظر آن بزرگواران هدایای معنوی قطعاً ارزش و ارج بیشتری دارد.

شایسته است زائر با هدیه کردن ثواب آیات و سور قرآن که در حرم تلاوت می‌کند یا نمازهای مستحبّی که به جا می‌آورد و یا اذکار و اورادی که می‌گوید، به این سنّت حسنه مبادرت ورزد و از برکات بی‌شمار آن بهره‌مند گردد، زیرا آن بزرگواران که صاحب خُلق عظیم و متخلّق به اخلاق الله می‌باشند، چندین برابر آنچه به ایشان هدیه می‌شود را به هدیه کننده باز می‌گردانند.

تقدیم هدایا به هنگام زیارت، مقدّمه و تمرینی است برای اینکه شخص در تمامی طول زندگی خویش، هم برای ابراز محبّت و ارادت خود به اهل‌بیت علیهم السّلام و بهتر و بیشتر راه یافتن به پیشگاه آن بزرگواران، و هم برای نیل به مواهب عظیمی که در قبال هدایای کوچک دوستانشان به آنها عطا می‌کنند، از این شیوة پسندیده بهره جوید و هر عمل خیر، اعمّ از انفاقات مادّی، خدمات اجتماعی و عبادات و اعمال معنوی مستحبّ را، به نیابت از آن بزرگواران انجام داده و ثواب آن را به پیشگاه آنان اهدا نماید.