یکی از آدابی که برای زیارت اهل‌بیت علیهم السّلام از خود آن بزرگواران رسیده، الله اکبر گفتن مکرّر در بدو ورود به محضر ایشان است. گوئیا در لحظة ورود، زائر نگاهش به آن والامقامان می‌افتد و در مقام اعجاب ناشی از مشاهدة عظمت ایشان، بارها و بارها الله اکبر می‌گوید؛ زیرا عظمت آن بزرگواران چنان است که هر نظاره‌گری را به شگفت می‌آورد و بیننده را در مقام ابراز شگفتی، به الله اکبر گفتن وا می‌دارد.

تعبیر دیگری که از این الله اکبر گفتن می‌توان داشت این است که زائر عظمت و کبریائی خداوند را در وجود پیامبر یا ائمّه که آئینة تمام‌نمای اسماء و صفات الهی‌اند مشاهده می‌کند و با دیدن آن عظمت و کبریایی، با گفتن الله اکبر مکرّر، به بزرگی خداوند اعتراف می‌کند.

شاید رمز دیگر الله اکبر گفتن‌های مکرّر این باشد که پیامبر و ائمّه علیهم السّلام چنان عظیمند که اگر کسی هوشیاری و دقّت لازم را حفظ نکند ممکن است با دیدن آنها، ایشان را با خدا اشتباه بگیرد و این همان لغزشگاه حسّاسی است که به موجب احادیث، در بدو آفرینش احتمال لغزیدن در آن حتّی برای ملائکة الله وجود داشت و با دیدن حقیقت نوری اهل‌بیت، در معرض لغزیدن در آن قرار گرفتند و لذا آن بزرگواران به تسبیح و تقدیس خداوند پرداختند تا ملائکه متوجّه شوند که آنها خداوند نیستند.[۱۳۱] بر این اساس زائر مأمور شده است در بدو تشرّف به محضر آن بزرگواران، در عین مشاهدة تمامی اسماء و صفات خداوندی در وجود آنان، با گفتن الله اکبرهای مکرّر، خود را از مبتلا شدن به غلوّ و انتساب خداوندگاری به آنان مصون سازد.