دومین نکته‌ای که عنایت به آن در محضر اهل‌بیت علیهم السّلام بر زائر ضروری است نتیجة نکتة نخست است، یعنی مراعات آرامش و متانت و ادب و پرهیز از آنچه درخور آن محضر والا نبوده و مورد کراهت آن بزرگواران است. زائر هنگام حضور در حرم پیامبر و ائمّه علیهم السّلام می‌بایست به دقّت مراقب ظاهر و باطن خود بوده و تمامی اجزاء وجود خویش را تحت کنترل داشته باشد که خدای ناکرده چیزی که شایستة آن محضر سراپا نور و کمال نیست، و افکار و اخلاق و رفتار و گفتاری که مورد پسند و رضایت اهل‌بیت علیهم السّلام نمی‌باشد، از او سر زند.

هر محبّ و عاشقی به هنگام راه یافتن به نزد محبوب و معشوق خویش، سعی می‌کند خود را آراسته و معطّر ساخته و دسته گلی و هدیه‌ای دوست داشتنی همراه ببرد. بنا براین شایسته است زائر اهل‌بیت علیهم السّلام نیز با افکار و احساس و اخلاق زیبا و رفتار و گفتار دوست داشتنی و معطّر به عطر عشق و محبّت خدا و خوبان خدا، در محضر آن بزرگواران حضور یابد. زائر می‌بایست به هنگام حضور در حرم، از گفتن هرگونه سخن بیهوده به شدّت اجتناب ورزد و از اشتغال به حرف دنیا پرهیز کند. خصوصاً به دقّت مراقب باشد که خدای ناکرده در زمان حضور در حرم، دست و زبان و دیده او به معصیت آلوده نشود و پوشش و آرایش او گناه‌آلود و مورد کراهت اهل‌بیت علیهم السّلام نباشد.

آنان که شامّة روحشان باز است، به خوبی می‌دانند که هر یک از تراوشات وجودی انسان، از فکر و خیال و گفتار و رفتار، رایحه و بویی دارد. لذا چه نکوهیده و ناپسند است که زائری به جای عطر دل‌انگیز افکار و احساس و سخن و رفتارهای الهی، با تعفّن و بوی مشمئز کنندة اندیشه و احساس و اعمال و گفتارهای معصیت‌آلود نزد اهل‌بیت علیهم السّلام حاضر شود.

دل نگهدارید ای بی‌حاصلان                                       در حضور حضرت صاحبدلان

***

پیش اهل تن ادب بر ظاهر است                                پیش اهل دل ادب بر باطن است

***

قدم منه به خرابات جز به شرط ادب                        که ساکنان درش محرمان پادشهند

این نکته نیز رقیقة حقیقت بزرگتری است و آن اینکه انسان مؤمن به هنگام طیّ طریق زندگی، می‌بایست متانت و وقار و آرامش و طمأنینه و ادب و تواضع را در زندگی پیشه کرده و اندیشه‌های پاک و مطهّر و حسن ظنّ و مثبت‌نگری را در خود نهادینه سازد و همواره به دقّت مراقب خطورات قلبی و ذهنی و حالات درونی و رفتار و گفتار ظاهری خویش باشد و از اینکه در ظاهر و باطن او چیزی وجود داشته باشد که خداوند از آن کراهت داشته و آن را نپسندد، به شدّت اجتناب ورزد. آنچه تحت عنوان آداب شرع از آن نام برده می‌شود چیزی جز به مقتضای ادب رفتار کردن در محضر پروردگار و پرهیز از آنچه بر خلاف ادب می‌باشد نیست. مؤدّب بودن به این ادب‌ها است که الطاف خاصّ الهی را شامل حال بنده می‌سازد.

از خدا خواهیم توفیق ادب                                      بی‌ادب محروم ماند از لطف ربّ