زائر به هنگام نظر افکندن به در صحن مطهّر پیامبر و ائمّه علیهم السّلام به این حقیقت توجّه می‌کند که خود اهل‌بیت علیهم السّلام درهای خدایند. چنانکه ذیل آیة: لَیسَ البِرُّ بِاَن تَأتوا البُیوتَ مِن ظُهورِها وَلکِنَّ البِرَّ مَنِ اتَّقی وَأتوا البُیوتَ مِن اَبوابِها: نیکی به این نیست که از پشت به خانه‌ها وارد شوید، بلکه نیک کسی است که تقوا پیشه کند. و از درها به خانه‌ها وارد شوید.[۱۰۸] از امیرالمؤمنین علیه السّلام روایت شده است که: ما آن خانه‌هایی هستیم که خداوند امر کرده که از درها به آن وارد شوند. درهای خدا و خانه‌های خدا ماییم که از آن بر او وارد می‌شوند. پس هرکس با ما بیعت کرد و به ولایت ما اقرار نمود، از درها به خانه وارد شده است و هر کس با ما مخالفت کرد و دیگران را بر ما ترجیح داد، از پشت به خانه‌ها وارد شده است.اگر خدای عزّ و جلّ می‌خواست، خودش را به مردم می‌شناساند تا او را بشناسد و از درش بر او وارد شوند ولکن ما اهل‌بیت را درها و راه و مسیر خود، و دری که از آن بر او وارد شوند قرار داد.[۱۰۹] و از امام باقر علیه السّلام روایت شده که فرمود: آل محمّد صلوات الله علیهم اجمعین درها و راه خدایند.[۱۱۰]

این نکتة ظریف شایان دقّت است که تمامی ارزش و فائدة در به این است که خود را در برابر عابر به کنار می‌کشد، بر خلاف دیوار که در برابر عابر سدّ می‌شود و خود را به رخ عابر می‌کشد. لذا کسی می‌تواند باب الله باشد که به فنا رسیده و خودنمایی و جلوه فروشی نکند و در پی مرید جمع کردن نباشد. نمونة بارز این فنا را در خود قرآن کریم می‌توان دید که در عین اینکه آیات آن از دو لب مبارک پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله و سلّم خارج شده است، به هنگام خواندن قرآن، قاری مطلقاً وجود آن حضرت را احساس نمی‌کند و خود را بی‌واسطه، مواجه با سخن خدا می‌یابد. این فنا و نیستی و فقر مطلق وجودی در پیشگاه خداوند است که از آن به عبودیّت محض تعبیر می‌شود و در آیة نخست سورة اسراء و در تشهّد نماز، بدان تصریح شده است. سُبحانَ الَّذی اَسری بِعَبدِهِ لَیلاً: منزّه است خدایی که عبد خویش را شبانه به معراج برد. و اَشهَدُ اَنَّ مُحَمَّداً عَبدُهُ وَ رَسوُلُهُ: شهادت می‌دهم که محمّد صلّی الله علیه و آله و سلّم عبد و فرستادة خداوند است. همین فنای تامّ است که محمّد و آل محمّد صلوات الله علیهم اجمعین را تنها درهای به سوی خدا قرار داده است که حتّی پیامبران اولوالعزم نیز از طریق آنها به خدا راه می‌یابند.

پیامبر اکرم در شأن امیرالمؤمنین صلوات الله علیهما و آلهما فرمود: اَنَا مَدینَةُ الِعلمِ وَ عَلی بابُها؛ فَمَن اَرادَ المَدینَةَ وَ الحِکمَةَ فَلیَأتِها مِن بابِها: من شهر علمم و علی در آن است؛ پس هرکس قصد این شهر و طلب حکمت کند باید از در آن وارد شود.[۱۱۱] نیل امیرالمؤمنین علیه السّلام به این مقام بابیّت، ناشی از فانی بودن آن حضرت در برابر پیامبر اکرم صلوات الله علیهما و آلهماست که خود امیرالمؤمنین علیه السّلام این گونه به آن تصریح نمودند که: اَنَا عَبدٌ مِن عَبیدِ مُحَمَّدٍ: من بنده‌ای از بندگان محمّدم.[۱۱۲]