مستحبّ است زائر به هنگام طی مسافت بین اقامتگاه خود تا حرم اهل‌بیت علیهم السّلام به استغفار و صلوات و تسبیحات اربعه مشغول باشد و از این طریق کدورت‌های غفلت و معصیت را با استغفار از صفحة دل زدوده و با صلوات بر پیامبر و اهل‌بیت کرامش و تسبیح و تحمید و تهلیل و تکبیر حضرت حقّ، قلب خود را نورانیّت بخشد تا آمادگی درونی لازم برای تشرّف به حرم آن بزرگواران در وی ایجاد شود.

هزار مرتبه شویم دهان به عطر و گلاب                  هنوز نام تو بردن کمال بی‌ادبی است

همچنین شایسته است با توجّه به عدم لیاقت خود برای گام نهادن در صحن و سرا و حضور یافتن در محضر آن والامقامان عالَم خلقت، با آن بزرگواران این گونه نجوا کند: وَ قَد اَتَیتُکَ یا مَولای بَعدَ تَقصیری وَ اِسرافی عَلی نَفسی مُعتَذِراً نادِماً مُنکَسِراً مُستَقیلاً مُستَغفِراً مُنیباً مُقِرًّا مُذعِناً مُعتَرِفاً لا اَجِدُ مَفَرًّا مِمّا کانَ مِنّی وَ لا مَفزَعاً اَتَوَجَّهُ اِلَیهِ فِی اَمری غَیرَ قَبولِکَ عُذری وَ اِدخالِکَ اِیّای فی سَعَةِ رَحمَتِک. یا مَولای فَاقبَل عُذری وَارحَم شِدَّةَ ضُرّی وَ فُکَّنی مِن شَدِّ وَثاقی: ای مولای من، پس از کوتاهی‌هایم در فرمانبرداری از شما و زیاده‌روی‌هایم در نافرمانی شما، عذرخواه و پشیمان و درهم شکسته و عفوخواه و آمرزش طلب و توبه کننده و اقرار کننده به جرائم و پذیرندة مجرمیّت خویش و معترف به تقصیرهایم، به نزد تو آمده‌ام در حالی که جز اینکه تو عذرم را بپذیری و مرا در رحمت و مهر بیکران خویش وارد کنی، هیچ گریزگاهی از آنچه از من سر زده است و هیچ پناهگاهی که بدان روی آورم، ندارم.ای مولای من، پس عذرم را بپذیر و بر شدّت زیانکاریم بر من ترحّم نما و مرا از بندهای گناه و غفلت و محبّت دنیا و آمال و آرزوهای پوچ دنیوی که به شدّت مرا به بند کشیده رهایم ساز.[۱۰۶] و نیز این گونه زمزمه کند که: یا مَولای قَد رَجَعَ عَبدُکَ الآبِقُ اِلَیک. هَل یَرجِعُ العَبدُ الآبِقُ اِلا اِلی مَولاهُ، اَم هَل یُجیرُهُ مِن سَخَطِهِ اَحَدٌ سِواهُ: ای مولای من، اکنون این بندة گریزپای تو است که به سویت بازگشته و آیا بنده‌ای که گریخته است، به جایی جز درگاه مولای خویش می‌تواند بازگردد، یا احدی جز مولای او کسی او را از خشم مولایش پناه تواند داد؟[۱۰۷]