جا دارد زائر در طول مدّت اقامت در شهری که حرم پیامبر یا امام در آن قرار دارد، حضور خود مزور را در فضای شهر و جای جای کوی و برزن آن احساس کند و هنگامی که در کوچه و خیابان‌های آن راه می‌رود این توجّه را داشته باشد که از جایی عبور می‌کند که روزگاری پیامبر یا امام از آنجا عبور کرده و بر نقطه‌ای گام می‌گذارد که روزگاری مزور بر آن گام نهاده است. با این توجّه و احساس است که زائر از تمام در و دیوار شهر عطر مزور را استشمام می‌کند و با نگریستن بر آن، خاطرات تلخ و شیرین دوران زندگی ظاهری مزور را به خاطر می‌آورد و به اقتضای هر خاطره، غرق در اندوه و ماتم یا سرور و شادمانی می‌گردد. گوئیا زائر علاوه بر زمین، زمان را نیز در نوردیده و به عصر زندگانی ظاهری مزور سفر کرده است و در ایّام اقامت در آن شهر، با خود مزور و در کنار وی زندگی می‌کند.

چشیدن طعم شیرین همزمانی و همجواری با مزور در فضای خیال، زائر را به احساس دیگری منتقل می‌کند که همان حسرت ناشی از محرومیّت از این همزمانی و همجواری در جهان واقعیّت است و این حسرت در او دغدغه‌ای را سبب می‌شود و تمنّایی را بر می‌انگیزد که چیزی جز دغدغة محرومیّت از دیدار و همجواری با آن بزرگواران در جهان آخرت، و تمنّا و تقاضای مبتلا نشدن به این محرومیّت جانکاه، از پیشگاه الهی نیست.

گام نهادن بر جای پای مزور، رقیقة حقیقت والایی است و آن این که شیعه راستین، در طول زندگی خود، دقیقاً از رفتار و مشی پیامبر و امام علیهم السّلام الگو می‌گیرد و طبق آن رفتار می‌کند و گام بر جای گام آنها می‌نهد. مؤمن راستین در برابر خدا و خوبان خدا تسلیم محض است و از خود سلیقه و نظریّة جداگانه‌ای ندارد. چیزی را درست می‌داند که خدا و خوبان خدا درست می‌دانند و چیزی را می‌پسندد که مورد پسند خدا و خوبان خدا می‌باشد و راهی را طی می‌کند که خدا و خوبان خدا، به آن دعوت می‌کنند. نمونة کامل یک شیعة راستین، سلمان فارسی رضوان الله تعالی علیه است. نقل شده است روزی سلمان فارسی همراه امیرالمؤمنین علیه السّلام به جایی می‌رفت و پشت سر حضرت حرکت می‌کرد. راه بگونه‌ای بود که جای پای اشخاص بر آن باقی می‌ماند. پس از طیّ مسافتی، یا خود حضرت امیر علیه السّلام و یا دیگران، از سلمان پرسیدند که چرا تنها جای پای یک نفر، یعنی حضرت امیر علیه السّلام بر روی جاده مشاهده می‌شود و جای پایی از سلمان روی جاده نیست. سلمان در پاسخ اظهار داشت: من جای پای علی‌حدّه و جداگانه‌ای ندارم. هرجا که حضرت امیر علیه السّلام پا می‌گذاردند، من در پی ایشان، در همان نقطه گام می‌نهادم؛ لذا بیش از یک جای پا در جاده باقی نمانده است.

ایّام اقامت زائر در شهر مزور، دورة تمرینی است برای کسب این روحیّة تسلیم و فانی بودن در برابر خدا و خوبان خدا، تا زائر پس از بازگشت از زیارت، در همة عرصه‌های زندگی خود، در اندیشه و افکار، در سلیقه و احساس، و در اعمال و رفتار خود، تابع محض اهل‌بیت علیهم السّلام باشد. این همان حقیقتی است که در فرازهای زیارتنامه‌های اهل‌بیت علیهم السّلام مطرح شده است و زائر با خواندن آن زیارتنامه‌ها، این گونه بر آن تأکید می‌ورزد: مُحَقِّقٌ لِما حَقَّقتُم، مُبطِلٌ لِما أبطَلتُم، مُطیعٌ لَکُم،...، آخِذٌ بِقَولِکُم، عامِلٌ بِأمرِکُم،...، مُفَوِّضٌ فی ذلِکَ کُلِّهِ اِلَیکُم وَ مُسَلِّمٌ فیهِ مَعَکُم وَ قَلبی لَکُم مُسَلِّمٌ وَ رَأیی لَکُم تَبَعٌ: آنچه را شما حق می‌دانید من حق می‌دانم، مطیع و فرمانبر شمایم،...، سخن شما را می‌گیرم، طبق فرمان شما عمل می‌کنم،...، در تمام امور، اختیارم را به شما تفویض می‌نمایم و قلبم تسلیم شما و اندیشه‌ام تابع شماست.[۹۹]