شایسته است زائر از آغاز سفر، خود را میهمان پیامبر و امام علیهم السّلام بداند و هر چه را در طول سفر زیارتی خود، از آغاز حرکت تا مراجعت، برای او پیش آید، از جانب آن بزرگواران دانسته و همه را با خرسندی پذیرا باشد و چنانچه دشواری و کمبودی در طول سفر پیش آمد، گِله‌مند نشود و شِکوه و شکایت نکرده و با کسانی که کارگزار قافلة زیارتی هستند تندی و تلخی نکند و بر جفا و کوتاهی همسفران تحمّل ورزد و اگر در جریان سفر چیزی از او مفقود شد یا خسارتی بر او وارد آمد، تأسّف نخورد، که میزبان و دعوت کننده، خود ضامن جبران همة زحمات و خسارات است. گرچه زائر عاشق، در پی این جبران نیست و پاکبازانه پا در راه سفر زیارت می‌نهد و نیل به دیدار یار را جبران کنندة همة زحمات و خسارات می‌داند.

در ره منزل لیلی که خطرهاست در آن              شرط اوّل قدم این است که مجنون باشی

این نکته نیز رقیقة این حقیقت بزرگ است که در طول زندگی، انسان مسافر یک سفر زیارتی است که در پایان به لقاء خدا ختم می‌شود و این سفر نیز توأم با سختی‌ها و ناملایمات است. قرآن کریم می‌فرماید: یا اَیُّهَا الاِنسانُ اِنَّکَ کادِحٌ اِلی رَبِّکَ کَدحاً فَمُلقیهِ: ای انسان تو در سیر به سوی پروردگار خود دشواری‌های زیادی متحمّل می‌شوی، پس آن گاه به لقاء و دیدار پروردگارت نایل می‌گردی.[۹۸] مسافر این سفر نیز آنچه از دشواری‌ها که در طول عمرش پیش می‌آید را از جانب خداوندی می‌داند که در طلب لقاء و دیدار اوست و همه را با شیرینی و حلاوت پذیرا می‌شود.