در بخش‌های قبل اشاره‌ای گذرا کردیم که محبّت اهل‌بیت علیهم السّلام به دوستان و شیعیانشان، به مراتب شدیدتر از محبّت دوستان و شیعیانشان به آن بزرگواران است. همان‌طور که گفتیم، شاهد این مطلب حدیث شریف نبوی است مبنی بر این که از بین دو برادر ایمانی، آن یک ایمان بالاتری دارد که محبّتش به برادر ایمانیش شدیدتر از محبّت برادر ایمانیش به او باشد. با توجّه به شدّت ایمان پیامبر و ائمّه علیهم السّلام نسبت به دوستان و شیعیانشان، آشکار می‌شود که محبّت آن بزرگواران به دوستان و شیعیانشان به مراتب شدیدتر از محبّت دوستان و شیعیانشان به آنان است.

اگر مجنون دل شوریده‌ای داشت                                     دل لیلی از آن شوریده‌تر بی

اساساً محبّتی که دوستان و شیعیان در دل خود نسبت به آن بزرگواران احساس می‌کنند، چیزی جز بازتاب محبّت آن بزرگواران به دوستان و شیعیانشان نیست. یعنی محبّت، نخست از جانب پیامبر و ائمّه علیهم السّلام آغاز می‌شود و سپس دوستان و شیعیان در خود نسبت به آن بزرگواران احساس محبّت می‌کنند. بر این اساس می‌توان پی برد که شوقی که دوستان و شیعیان اهل‌بیت علیهم السّلام در خود نسبت به زیارت آن بزرگواران احساس می‌کنند نیز بازتاب شوق آن بزرگواران به دیدار دوستان و شیعیانشان است و شوق پیامبر و ائمّه علیهم السّلام به دیدار زائر خود به مراتب از شوق زائر به زیارت آنان بیشتر است. به زبان ساده‌تر، ابتدا پیامبر و ائمّه علیهم السّلام دلتنگ دوستان و شیعیانشان می‌شوند و خواهان دیدار آنها می‌گردند، سپس دوستان و شیعیان در خود احساس دلتنگی می‌کنند و دلشان هوای زیارت آن بزرگواران را می‌کند و بیش از آن که شخصِ طالب و عازم زیارت آن بزرگواران، نگرانی و دغدغة خاطر دارد که نکند توفیق از وی سلب شده و عملاً نتواند به محضر پیامبر یا امام بار یابد، آن بزرگواران نگرانند که نکند دوست و شیعه‌ای که قصد تشرّف به محضر ایشان کرده است از تصمیمش منصرف گردد.

برقی از منزل لیلی بدرخشید سحر                   وه که با خرمن مجنون دل افگار چه کرد

***

تا که از جانب معشوقه نباشد کششی                     کوشش عاشق بیچاره به جایی نرسد

***

بهر پرواز به سوی تو مدد از تو بود            غیر لطف تو دگر بال و پری نیست که نیست

***

به موجب برخی روایات، هنگامی که دوست اهل‌بیت علیهم السّلام قصد زیارت می‌کند، معصومی که زائر قصد تشرّف به محضر وی را نموده است به چند مَلَک امر می‌فرماید که به شهر و دیار و نزد آن زائر بروند. لذا در اثر حضور آن ملائکه از چند روز قبل از حرکت، در زائر حال دیگری ایجاد می‌شود و در شرایطی که هر کس که به قصد وداع، او را در آغوش گرفته و می‌بوسد به شدّت منقلب می‌شود، خود او سرمست و استوار از آنان جدا می‌شود. ملائکه‌ای که به امر مزور به نزد او آمده‌اند وی را تا رسیدن به حرم همراهی می‌کنند، آن گاه به حضرت عرض می‌کنند که زائر شما را آوردیم، اکنون چه امر می‌فرمایید. حضرت به آنان می‌فرمایند تا وقتی که او زائر ماست شما هم همراه او زیارت و عبادت کنید و ثواب زیارت و عباداتتان در این مدّت، متعلّق به اوست. وقتی که زائر قصد بازگشت به دیار خود نمود، حضرت به آن ملائکه امر می‌کنند که او را تا شهر و دیارش همراهی کنند. پس از آنکه ملائکه زائر را به شهر و دیارش رساندند، نزد حضرت باز می‌گردند و عرضه می‌دارند که زائر شما را به خانه‌اش رساندیم، اکنون چه امر می‌فرمایید. حضرت می‌فرمایند از این پس تا قیامت در حرم من مشغول زیارت و عبادت باشید و ثواب همة این اعمال شما متعلّق به آن زائر می‌باشد.[۸۶]